38. Sierota.

Noc. Pora kiedy nasze zmysły się wyostrzają. Kiedy, niektóre rzeczy przybierają zupełnie innego znaczenia. A w głowach pojawiają się tysiące myśli nie pozwalając zasnąć pomimo zmęczenia, czy najszczerszych chęci. Mia mimo wszystko lubiła ten czas. Ciemne niebo pokryte złotymi gwiazdami, cisza dookoła... Była prawdziwą romantyczką, marzycielką. Zwykle przed snem potrafiła spędzić godziny na rozmyślaniu, tworzeniu jakichś nowych fantazji. Dzięki czemu udawało jej się często zasypiać z uśmiechem na twarzy. Jednak nie zawsze jest łatwo przysłonić rzeczywistość swoimi marzeniami. Od pewnego czasu noc jest dla niej prawdziwą katorgą. Przede wszystkim kojarzy jej się z ciemną, zimną piwnicą, gdzie unosi się jakiś nieznany jej zapach, który sama w swojej głowie nazywa zapachem krwi. I na niewiele zdaje się tu jej rozsądek, który stara się podpowiedzieć, że przecież krew nie pachnie. Nie potrafi wybić sobie z głowy tego obrazu. Próbuje myśleć o samych miłych rzeczach. Szczególnie w ostatnich dniach, kiedy spędziła z Tomem tyle dobrych chwil. Miała powody, aby być szczęśliwa. I taka też była. Do czasu, aż zostawała sama w swoim pokoju i nastawała noc, a ona musiała położyć się spać. Każdego wieczora leżąc w łóżku za wszelką cenę starała się wybić sobie z głowy jeden, jedyny dzień z jej życia. Bardzo chciała zapomnieć o wydarzeniach ze szkoły. Jednak za każdym razem wydawało jej się to coraz bardziej niewykonalne. Ciągle przed oczami przesuwały jej się różne sceny, jakby ktoś puścił jej film. Dręczyła się tym, płakała w poduszkę, aż w końcu padała ze zmęczenia. Zdawać by się mogło, że wtedy ogarniał ją spokój. Wkraczała do krainy Morfeusza i w końcu mogła odetchnąć... Nawet to nie było takie proste. Nie było dnia, żeby nie zbudziła się w środku nocy, czy nad ranem przez jakiś koszmar. Zawsze były takie realne i wysysały z niej tyle emocji. Gdy nastawał ranek czuła się bardziej zmęczona niż po ciężkim, aktywnym dniu. Noc przestała być dla niej czymś przyjemnym. Czasem wypoczynku i momentów, kiedy mogła do woli marzyć o nieznanym...

^^^

- To ty jesteś tą nową? - brunetka odwróciła się słysząc za sobą kobiecy, niezbyt uprzejmy głos. Nie bardzo wiedziała o co chodzi. Po raz pierwszy była w tym miejscu i próbowała właśnie odnaleźć drogę do studia, gdzie przebywali jej przyjaciele. Tymczasem stała przed nią jakaś nieznajoma kobieta w burzy czerwonych loków i wpatrywała się w nią swoimi ciemnozielonymi oczami w tak przenikliwy sposób, że odbierało jej to mowę.- Ja nie wiem czego was uczą w tych szkołach, ale na pewno nie punktualności – skwitowała nawet nie czekając na odpowiedź dziewczyny. Mia była natomiast totalnie zdezorientowana tą całą sytuacją i przeklinała się w duchu, że w ogóle zatrzymała się na tym korytarzu. Mogła po prostu zapytać kogoś na portierni i iść prosto do celu, a nie błądzić i wysłuchiwać teraz dziwnych ludzi. - Ubrać też mogłabyś się jakoś elegancko. Chyba widzisz, gdzie pracujemy? To nie jest stragan z owocami.

- Przepraszam, ale ja nie wiem o czym pani mówi – odezwała się w końcu zaczynając się też już powoli denerwować tym zajściem. Nie lubiła, gdy ktoś w ten sposób oceniał ludzi. W dodatku zupełnie bezpodstawnie. - Musiała mnie pani z kimś pomylić.

- Czyżby? - kobieta zmierzyła ją swoim dociekliwym spojrzeniem. - W takim razie co tu robisz? Tutaj nie wolno przychodzić byle komu.

- Ależ pani jest okropnie niemiła – oburzyła się nastolatka marszcząc przy tym brwi. - Nawet mnie pani nie zna, a z góry ocenia. Jak można tak traktować ludzi?

- No na pewno ty nie będziesz mi mówiła, jak mam ich traktować, a jak nie – zaznaczyła dobitnie wyraźnie niezadowolona, że Mia postanowiła jej się stawiać. - Już ja znam takie dziewczyny. Przychodzicie tu, udajecie, że kogoś szukacie, albo, że tutaj pracujecie! A tak naprawdę szpiegujecie.

- Kogo niby mam szpiegować? Proszę dać mi spokój. Przyszłam tutaj do przyjaciół – oznajmiła zdenerwowana i już chciała odejść, aby zakończyć te bezsensowną, jak dla niej dyskusję, lecz kobieta chwyciła ją za przedramię zatrzymując.

- O nie moja droga...

- Angela! - zagrzmiał nagle męski głos przerywając wypowiedź kobiety, która wydawała się zadrżeć na ten dźwięk, który Mii zresztą wydał się bardzo znajomy. - Widzę, że poznałaś już moją dziewczynę – po krótkiej chwili dołączył już do nich Gitarzysta, dzięki czemu nastolatka poczuła wielką ulgę.

- Y... - rudowłosa zawahała się, a jej oczy przybrały nienaturalnych rozmiarów. - Tak właśnie chciałam zaprowadzić... Ją do ciebie – rzekła z szerokim uśmiechem i objęła dziewczynę przyjaźnie ramieniem zupełnie, jakby nic wcześniej nie miało miejsca.

"Świetnie. Masz szczęście, że mam dobre serce, bo bym cię wydała! Kto to w ogóle jest... Może jeszcze się podkochuje w moim Tomie? Boże, tego tylko mi brakuje..."

- To dobrze – mruknął przyglądając jej się podejrzliwie. - Nie mogłem wcześniej zejść, przepraszam – zwrócił się do Mii, która zdawała się być wciąż lekko zagubiona. Wyswobodziła się jednak subtelnie z objęć nowo poznanej dziewczyny i stanęła po stronie Toma nabierając przy tym znacznie więcej pewności.

- Nie szkodzi, poradziłabym sobie jakoś...

- To ja wracam do swoich obowiązków – rzuciła Angela starając się przy tym nie zwracać zbytnio na siebie uwagi i czym prędzej zniknęła im z pola widzenia.

- Czy ty tu wszystkich zastraszasz? - Mia spojrzała na swojego chłopaka z wielkim zaciekawieniem, na co ten się roześmiał.

- Skąd ten pomysł?

- A widziałeś jej minę? - odpowiedziała pytaniem, a chłopak objął ją rękoma w pasie ustawiając przodem do siebie. Uśmiechnęła się do niego, co było wyrazem jej zadowolenia z przebiegu sytuacji.

- Czy ja wyglądam na kogoś kto zastrasza kobiety? - wymruczał swoim seksownym głosem i zbliżył się do niej oblizując przy tym swoje pełne wargi. Dziewczyna westchnęła cicho czując, jak nogi jej się uginają. Gdyby nie jego silne ramiona zapewne wylądowałaby już na tych błyszczących kafelkach.

- Nie – pokręciła przecząco głową jednocześnie wpatrując się w niego, jak zahipnotyzowana. Gitarzysta wykorzystał ten moment i musnął delikatnie jej usta swoimi zwilżonymi wargami. Nastolatka czując to, automatycznie zamknęła oczy rozkoszując się tą drobną pieszczotą. Wtedy poczuła, jak chłopak rozchyla powoli jej malinowe wargi pogłębiając tym samym słodki pocałunek, pod którego wpływem cała się rozpływała. Całował ją z takim wyczuciem i taką czułością, że sama nie wiedziała, czy dzieje się to naprawdę. O rzeczywistości uświadamiał ją jednak jego ciepły dotyk dłoni, które wciąż spoczywały na jej talii.

- Żałuję, że nie mogę cię teraz złapać za rękę i porwać, gdzieś daleko stąd – wyznał, gdy tylko się od niej oderwał. To zabrzmiało, jak wyznanie niepoprawnego romantyka, którym stawał się chyba zupełnie nieświadomie. Nie miał się jednak czym martwić, bo Mii to całkowicie odpowiadało. A jeżeli ona nie miała z tym problemu to on tym bardziej. Mógł do woli ujawniać swoją romantyczną naturę, którą niegdyś skrywał bardzo głęboko.

- Na razie możesz mnie złapać za rękę i zaprowadzić do swojej pracy – uśmiechnęła się do niego rozczulona.

- W takim razie chodźmy, zobaczysz jak spędzam ostatnio większość swojego czasu. Mam nadzieję, że się nie zanudzisz...

- Wolę to, niż szkołę.

- Fakt... Ale jak twoi rodzice się o tym dowiedzą na pewno będę zgubiony!

- Spokojnie, biorę to na siebie – zapewniła i cmoknęła go w policzek. - Poza tym jestem już prawie dorosła...

- Prawie... - powtórzył zamyślając się na chwilę. - Boże, jaki ja jestem stary w porównaniu do ciebie! Jesteś pewna, że chcesz chodzić z takim dziadkiem? - spojrzał na nią z całkowicie poważnym wyrazem twarzy. Mia uniosła jedną brew przypatrując mu się z uwagą. Nie wiedziała już sama, czy żartował, czy mówił serio. Bez względu na to jednak bawiło ją tą.

- Przestań. Rzucę cię, jak tylko nasz związek skończy trzy miesiące – odparła z udawaną powagą.

- Pf, i to jest ta twoja miłość!? - oburzył się robiąc przy tym bardzo zabawną minę.

- Jestem tylko nastolatką! Czego ty się spodziewasz? Uczucia nastolatek są niestabilne! - ciągnęła ze swoim teatralnym przejęciem. - Powinieneś się cieszyć, że w ogóle będę z tobą te trzy miesiące.

- Jeszcze chwila i zacznę w to wierzyć – ostrzegł tym razem na poważnie, a taka wizja przyszłości zdecydowanie mu się nie uśmiechała.

- Tom – spojrzała na niego z śmiertelnie patetycznym wyrazem twarzy. - Widziałeś mnie w piżamie. Myślisz, że po tym z tobą zerwę? Albo pozwolę ci odejść?

- A co to ma właściwie do rzeczy? - zmarszczył brwi zdziwiony.

- Musiałabym cię zabić – powiedziała cicho i musnęła szybko jego policzek. - Chyba pójdę do szkoły teatralnej – dodała zamyślając się na chwilę.

- Ej nie... To jest bardzo zły pomysł – pokręcił przecząco głową uświadamiając sobie, co to znaczy. - Aktorki całują się z obcymi! Rozbierają! I robią różne inne, czasem dziwne rzeczy. To w ogóle mi się nie podoba – stwierdził w ogóle nie przekonany do jej pomysłu.

- Zazdrosny?

- Pf... Ja? Gdzie tam – parsknął starając się zachować swoją twarz. - Po prostu to nie jest dobry zawód dla ciebie. Ty będziesz sławną tekściarką, czy coś... - rzekł z przekonaniem i chcąc zakończyć dyskusję pociągnął ją w kierunku windy, która akurat nadjechała. Wysiadło z niej kilka bliżej nieznanych mu osób, które jedynie zmierzyły ich swoimi ciekawskimi spojrzeniami i zaraz pognały załatwiać własne sprawy. Gitarzysta, jako dżentelmen, puścił swoją dziewczynę przodem po czym dołączył do niej od razu wybierając numer piętra, na którym znajdowało się studio.

- Nikt z twojej ekipy nie ma nic przeciwko, że tam będę? - zapytała chcąc się upewnić, że jej wizyta nie będzie problemem dla nikogo.

- Przecież wiesz, że wszyscy cię uwielbiają – odparł z uśmiechem powodując, że jej twarz oblały słodkie rumieńce. Wiedziała, że przyjaciele darzą ją sympatią, w innym wypadku przecież by się z nią nie przyjaźnili... Ale jednak słyszeć, że jest uwielbiana od kogoś trzeciego, wydawało się znaczyć o wiele więcej. - Jestem pewien, że umilisz nam czas swoim towarzystwem w czasie przerw.

- Ty naprawdę musisz mnie bardzo kochać – stwierdziła nagle czując przyjemne ciepło rozlewające się na jej sercu.

- Wiem, to szalone – westchnął z lekkim rozmarzeniem. - Nie pamiętam, kiedy się tak czułem... Cóż, może dlatego, że nigdy? - dodał ze śmiechem i objął ją swoim ramieniem. Mia nie odpowiedziała już nic, uśmiechnęła się jedynie i przytuliła do niego marząc, aby tak było między nimi zawsze. O takiej miłości nawet nie śniła, to była największa i najpiękniejsza niespodzianka, jaką sprawił jej los. Wiedziała, że to naiwnie sądzić, że to uczucie jest wielkie i tak wyjątkowe, że będzie trwało wiecznie. Nawet w serialach związki nigdy nie są „na zawsze”. Mimo wszystko ona chciała mieć nadzieję, że to co tworzy się między nią, a Tomem jest czymś poważnym, trwałym i jak najbardziej prawdziwym.

Jakiś czas później...

Przestronne, jasne pomieszczenie wypełniała cisza przerywana jedynie miarowym tykaniem zegara wiszącego na jednej z brzoskwiniowych ścian. Nastolatka już od dłuższego czasu siedziała wygodnie na skórzanej, białej kanapie z laptopem na kolanach przeglądając przypadkowe strony w internecie. Czas dłużył jej się niesamowicie, gdy nie miała żadnego konkretnego zajęcia ani nie mogła też z nikim porozmawiać. Niemal od razu kiedy tylko przyszła z Tomem, menadżer Tokio Hotel zabrał chłopaków do innego pomieszczenia i tyle ich widziała. Tom zdążył jedynie poinstruować ją, gdzie co się znajduje i powiedzieć, aby czuła się, jak u siebie. To akurat nie było dla niej problemem, gdy była sama czuła się całkowicie swobodnie. Trochę w sumie liczyła, że będzie mogła co nieco podsłuchać jednak nic z tego. Musiała obejść się smakiem, a przynajmniej na razie.

Drgnęła lekko zaskoczona, gdy nagle drzwi wejściowe otworzyły się, a jej oczom ukazał się wysoki, bardzo dobrze znany jej blondyn. Westchnęła cicho wywracając teatralnie oczami na jego widok i odłożyła laptopa na bok następnie krzyżując ręce na piersiach.

„Świetnie. Jeszcze jego mi tu brakowało... Serio! Zawsze muszę mieć takiego pecha!”

- A ty co tu robisz? - zapytał wyraźnie zdziwiony obecnością swojej siostry w tym miejscu. - Nie wychodziłaś dziś rano do szkoły? - drążył, gdy ta milczała patrząc na niego spod byka.

- Śmiało, leć powiedzieć rodzicom – rzuciła ironicznie nie przejmując się zbytnio możliwymi konsekwencjami. Było już jej wszystko jedno.

- Nie zamierzam – mruknął jakby lekko urażony i zrobił kilka kroków w jej stronę stając znacznie bliżej niż by tego chciała. - Więc jednak Tom nie jest, aż takim cudotwórcą i nie wyleczył twojej traumy...

- Nie mam żadnej traumy – burknęła pod nosem nie wykazując zbytniej chęci na jakiekolwiek rozmowy. Obecność Andreasa irytowała ją. Wiedziała, że na pewno nie wyniknie z tego nic dobrego. Znowu się pokłócą, a nie miała na to najmniejszej ochoty. Już zbyt wiele sobie powiedzieli.

- Jasne. W końcu na twoich oczach jakiś psychol rozstrzelał pół szkoły – wypalił bez ogródek, a dziewczyna momentalnie poczuła, jak robi jej się słabo na samo to wspomnienie. Jej twarz zbladła przez co i jej brat mógł zauważyć w jaki sposób to na nią działa. - Mia – podszedł jeszcze bliżej i przykucnął przed nią próbując odnaleźć jej spojrzenie, którym za wszelką cenę próbowała gdzieś uciec. - Myślisz, że nie słyszę cię w nocy?

- Pogratulować ci dobrego słuchu? - wbiła w niego swój zaszklony wzrok wciąż wypełniony żalem i pretensjami. - Czy przeprosić, że cię budzę?

- Potrzebujesz psychologa, a nie przeczekiwania lekcji w studiu z Tomem – odparł rzeczowo.

- Ty sam potrzebujesz psychologa! - fuknęła zdenerwowana. - Spójrz na siebie. Jesteś tak samo rozwalony, jak ja. Jedyna różnica między nami, to dwa różne powody.

- Nie mówimy teraz o mnie...

- Tak! Bo zawsze mówimy o mnie! Zawsze wszystko jest o mnie! A potem masz pretensje, że wszystko kręci się wokół mnie – przerwała mu niemal podskakując. Wszystkie emocje budziły się w niej na nowo, nie było mowy o zachowaniu nawet odrobiny spokoju. - To jest... Chore! Sam ciągle o mnie gadasz, a potem masz z tym problem. Jakbyś sam sobie tworzył problemy, które tak naprawdę nie istnieją. I to jest twój problem – kontynuowała nie dając mu nawet dojść do słowa. Mało ją teraz interesowało co miał jej do powiedzenia, musiała najpierw wyrzucić z siebie to, co czuła za potrzebne. - Jak możesz uważać mnie za problem w swoim życiu!? Jestem twoją siostrą, a nie rywalką. W dodatku największą sierotą! To właśnie sobą reprezentuję! Sieroctwo! O to jesteś zazdrosny!? O to, że jestem taka beznadziejna? Że nie radzę sobie z życiem? Że nie jestem NORMALNA!? Taka, jak wszyscy!? Że ciągle odstaję! Jak ostatni dziwak! To jest powód, żeby tak mnie nienawidzić? - wykrzyczała nie zważając już na nic. Znowu jej oczy wylały potok łez, czego nawet nie była w stanie kontrolować. Andreas nie spodziewał się nawet, że ta rozmowa może tak zmienić swój tor. Nie przygotował się na to w ogóle. W końcu nie mógł przewidzieć, że zastanie tu swoją siostrę. Inaczej sobie wyobrażał ich konfrontację... Jak zwykle życie postanowiło zrobić po swojemu i musiał znowu stawić temu czoła bez żadnego przygotowania. Właściwie dopiero dzisiaj dotarł do niego sens jej słów. Tego, co starała się przekazać mu od bardzo dawna. Jak bardzo cierpi z powodu tego, jaka jest. W dodatku żyje w przekonaniu, że jej własny brat ją nienawidzi z tego powodu. Nawet sobie nie był w stanie wyobrazić, jak bardzo to wszystko musiało ją boleć. I on sam ranił ją od tylu lat... Dla niego wszystko było, albo czarne, albo białe. Do dziś.

Długo milczał tkwiąc wciąż w tej samej pozycji, a ona nawet gdyby chciała nie mogła już z siebie nic wydusić. Niemal dławiła się swoimi łzami, choć bardzo się starała nie umiała się uspokoić. Chciała uciec stąd jak najdalej. Schować się gdzieś, aby nikt jej nie zobaczył. I żeby on już dłużej nie musiał widzieć, jaka jest słaba. Jak bardzo sobie nie radzi. Dopiero, gdy próbowała wstać wrócił na ziemię powstrzymując ją od tego. Złapał ją mocno za kolana przyciskając z powrotem do siedzenia. Dziewczyna jednak dalej próbowała się wydostać z marnym skutkiem. Obydwoje byli zaparci, ale w tym przypadku to on miał więcej siły. - Wypuść mnie – wykrztusiła ledwo łapiąc powietrze. - Muszę stąd wyjść.

- Wcale nie musisz – zaprzeczył dobitnie nie pozwalając jej się nawet ruszyć. Dla pewności chwycił ją za przedramię, a sam podniósł się, żeby zająć miejsce obok. Bez słowa objął ją swoim ramieniem przyciągając jednocześnie do siebie. Mia początkowo opierała się temu, co go wcale nie zdziwiło, ale szybko sobie odpuściła pozwalając się w końcu porządnie przytulić. Gdy miał ją w swoich ramionach czuł, jak bardzo drżała. Gdyby nie to, że znajdowali się w studiu, pomyślałby, że jest jej zimno. Wzmocnił swój uścisk opierając brodę na jej głowie, która teraz spoczywała w zagłębieniu jego szyi. Zaczął kołysać nią lekko pozwalając się powoli uspokoić. Siedziała spokojnie patrząc gdzieś w bok co jakiś czas pociągając tylko nosem. Jej oddech i bicie serca powoli się normowały dzięki czemu mogła wrócić do siebie.

Dokąd uciekam w każdą noc?

Dokąd uciekam w każdy dzień?

W poszukiwaniu życia chwil... Życia chwil.