37. Obiad.

Piknik na łonie natury, jak się okazało był świetnym pomysłem. Świeże powietrze oraz odpowiednie towarzystwo wpłynęło pozytywnie na samopoczucie Mii, a przy okazji i Toma. Cieszyło go, że dziewczyna w końcu po tygodniu wraca do życia i to właśnie dzięki jego zasługom. Gdyby wcześniej wiedział, że ma na nią, aż taki wpływ, wyciągnąłby ją z tego dołka znacznie szybciej. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Teraz przynajmniej ma już jakieś doświadczenia i będzie wiedział, jak postępować w podobnych sytuacjach na przyszłość. Z każdym dniem poznawał Mię coraz lepiej, ale jej natura wciąż go fascynowała. I każdy poznany szczegół tylko zachęcał, aby brnąć w to jeszcze dalej. Był pewien, że nigdy nie pozna jej w zupełności. Ale przecież nie o to chodziło. Pragnął przy niej być, kochać ją, chronić, dawać poczucie bezpieczeństwa i odkrywać każdego dnia coś nowego. To wszystko działało w obydwie strony. Mia również wiedziała o nim coraz więcej i była już pewna, że jeszcze nie raz ją czymś zaskoczy. Uszczęśliwiali siebie nawzajem i naprawdę niewiele im było do tego potrzebne.

- Wiem, że nie chcesz o tym mówić... Ale co z twoją szkołą? Nie zamierzasz już do niej wracać? - odezwał się w pewnej chwili bardzo niepewnie. Nie chciał na nią naciskać, ale z drugiej strony nie mógł też cały czas udawać, że nic się nie stało. Spędzali ze sobą naprawdę miło czas i nie chciał tego w żaden sposób zepsuć... Jednak nie potrafił tak po prostu pominąć pewnych kwestii. Tym bardziej, że zdeklarował się mamie Mii, że spróbuje coś zdziałać, nie tylko z jej nastrojem, ale i szkołą. Sam uważał, że dziewczyna powinna jak najszybciej tam wrócić. Czekała ją matura i nie może sobie nagle odpuszczać... A przynajmniej nie powinna. To nawet nie było w jej stylu.

Brunetka westchnęła cicho prostując się przy tym. Udało jej się przez pewien czas o tym wszystkim nie myśleć, ale mogła się spodziewać, że Tom prędzej, czy później wróci do tematu. Nie miała mu tego wcale za złe choć nie czuła się najlepiej wspominając o tym. Wiedziała, że to tylko i wyłącznie troska z jego strony i bardzo to sobie ceniła.

- Według mnie nikt już nie powinien nigdy wracać do tego miejsca po tym co się stało – wyznała stanowczo, jak nigdy dotąd. - Powinni po prostu zamknąć ten budynek. Myślą sobie, że co? Posprzątają... Zetrą z posadzek krew i będzie w porządku? Nie. Nic nie będzie, już nigdy. Zawsze to miejsce będzie kojarzyło się już z jednym... Mi z chłopakiem, który wylądował w moich ramionach cały we krwi.... Nigdy wcześniej nawet go nie widziałam. Nie znałam... - mówiła ze spuszczonym wzrokiem. Przed jej oczyma znowu pojawiały się obrazy z tamtego dnia. Ciężko było nawet tego słuchać, a co dopiero jej o tym mówić. Tom chciał już powiedzieć, że nie musi do tego wracać, ale nastolatka o dziwo nie pozwoliła mu na to unosząc na niego swoje spojrzenie i ponownie otwierając usta. - Nigdy wcześniej nie widziałam tyle krwi. Ja nawet horrorów nie oglądam, więc gdzie miałabym widzieć... I nagle miałam ją na ubraniu, na rękach... Nagle była wszędzie. I ten cały chaos... I ten chłopak... Nie wiedziałam co mam z nim zrobić, nie mogłam go utrzymać, uginałam się pod jego ciężarem. Spanikowałam. A z drugiej strony, ten morderca... W każdej chwili mógł wrócić i zacząć strzelać do mnie. Ta myśl dopiero mnie zmobilizowała do zrobienia czegokolwiek... Zaciągnęłam tego chłopaka w bezpieczne miejsce, nie miałam tyle siły, żeby zabrać go ze sobą do piwnicy... Nikt też nie mógł mi pomóc, bo wszyscy gdzieś uciekali, krzyczeli... Nikt nawet mnie nie zauważał! Jak zawsze zresztą... - ostatnie słowa wypowiedziała nieco ciszej dochodząc do wniosku, że to nie było nic nowego. Niestety. - Potem uciekłam i zadzwoniłam do ciebie. Resztę już znasz... I jak ja mam teraz tam wrócić? - spojrzała na niego, a w jej oczach mógł dostrzec jedynie niezrozumienie dla tego wszystkiego, co się wydarzyło. I nie dziwiło go to wcale. Nie wiedział, co odpowiedzieć, ale wcale tego wbrew pozorom nie oczekiwała. - Nie chcę żadnych psychologów, psychiatrów i co tam jeszcze wymyślą.

- Chcesz zmienić szkołę?

- Nie wiem... To chyba nie najlepszy pomysł na ostatni rok... Na razie nie chcę o tym myśleć. Nie mogłabym po prostu trochę po wagarować? - zwróciła się do niego z zapytaniem chociaż wiedziała, że to zdecydowanie nie on powinien o tym decydować. Jednak teraz był dla niej kimś bardzo ważnym i z jego zdaniem liczyła się najbardziej. - Mogłabym na przykład posiedzieć z wami w studiu? Jeśli to w ogóle możliwe... Nie wiem, nie chcę robić wam kłopotu... Z drugiej strony nie mogę też siedzieć w domu, bo rodzice się denerwują...

- Mi to nawet na rękę, chciałbym mieć cię blisko... Ale nie wiem, czy dobrze tak wagarować?

- Oj tylko troszeczkę – stwierdziła z przekonaniem robiąc przy tym całkiem niewinną minę, co zdecydowanie działało na Kaulitza. Nie tylko on wpływał swoim zachowaniem na Mię, ona też potrafiła sprawić, że miękł.

- Troszeczkę? - zmrużył oczy przyglądając jej się z uwagą, a ta skinęła głową. - A potem? Wrócisz do szkoły?

- Chyba tak – przygryzła niepewnie wargę. - Przecież mnie wyleczysz z tej fobii, prawda? - uśmiechnęła się do niego słodko.

- Chciałbym – przyznał zbliżając się do niej. - Co ze mną zrobiłaś? Nie umiem nawet już ci niczego odmówić – powiedział cicho wpatrując się w jej oczy. Poczuła, jak po jej ciele przechodzi przyjemny dreszcz. Znowu atmosfera między nimi stała się znacznie przyjemniejsza.

- Gdybym tylko wiedziała co, zaczęłabym to jakoś wykorzystywać w życiu – odparła z uśmiechem, a Tom w odpowiedzi musnął delikatnie jej usta.

^^^

Blondynka podniosła się energicznie z miejsca, a obserwujący ją chłopak uniósł brwi ze zdziwienia dla tego, w jak szybkim tempie znalazła się po drugiej stronie pokoju. Nie wiedział jeszcze o co chodzi, bo przed momentem jeszcze była zupełnie spokojna, a przynajmniej sprawiała takie wrażenie. Pozory jednak mylą, jak się okazuje już po raz kolejny. Prawda była taka, że dziewczyna nie mogła dłużej znieść tego napięcia, jakie się w niej skumulowało przez ostatnie dni. Czuła, że za chwilę wybuchnie jeżeli szczerze z nim nie porozmawia i w tej chwili naprawdę mało interesowały ją konsekwencje tej rozmowy.

- Nie zniosę tego dłużej Andreas – rzekła dobitnie wbijając w niego swoje spojrzenie. - Starałam się, naprawdę się starałam. Ale widocznie nie potrafię...

- Ale o czym ty mówisz? - wtrącił nie mając pojęcia do czego to wszystko w ogóle zmierza.

- O tobie – westchnęła nerwowo. - Wiem, że ci się to nie spodoba. Miałam się nie wtrącać... Ale przykro mi. Nie umiem tak po prostu na to wszystko patrzeć! Nie umiem... Nie umiem być z kimś takim...

- Słucham? - ponownie jej przerwał doznając szoku. Zupełnie nie wiedział, co miały oznaczać jej słowa. Nie spodziewał się czegoś takiego nawet w najgorszych snach. - Chcesz ze mną zerwać? Co to ma znaczyć „z kimś takim” w ogóle?!

- Twoje zachowanie... Zmieniłeś się. Kiedyś myślałam, że nie możesz już być większym dupkiem. Ale możesz... Jesteś nim. To wszystko, co stało się w tobie lepsze... Przysłaniasz tą gorszą stroną siebie. Nie pozwalasz sobie też pomóc. Więc, ja tak nie potrafię. Duszę się w tym związku, bo nie mogę zwrócić ci uwagi na pewne rzeczy, które, aż cisną się na usta. Nie umiem cię zrozumieć Andreas... Myślałam, że miłość pozwoli znieść wszystko, ale widocznie moja nie jest jeszcze, aż tak dojrzała... - zamilkła spuszczając wzrok. Nie było jej łatwo mówić mu tego wszystkiego choć od zawsze była z każdym szczera, nawet jeśli ta szczerość miała zadać komuś ból. Chłopak był w takim szoku, że nawet nie mógł wydobyć z siebie głosu. Co więcej, nie wiedział, co miałby jej odpowiedzieć. Czuł się potwornie, jakby coś właśnie rozrywało mu serce.

- Co zrobiłem nie tak? - wykrztusił po chwili spoglądając na nią z zawodem. - Czy tobie wciąż chodzi o moją siostrę? - dodał stwierdzając, że to jest najbardziej prawdopodobny powód. Nie przypominał sobie, aby ostatnio cokolwiek innego miało jakiś wpływ na ich związek. Przeciwnie, było przecież idealnie. Jak nigdy... Widocznie tylko dla niego. - Wiesz, że jak mnie teraz przez to zostawisz, to tylko pogorszy sytuację?

- Zamierzasz mnie szantażować? - spojrzała na niego zaskoczona.

- Nie, stwierdzam tylko fakt – odparł siadając na łóżku i skrył twarz w dłoniach wzdychając przy tym ciężko. - Przecież ja nawet z nią nie rozmawiam...

- Ze mną też nie – wytknęła krzyżując ręce na piersi. - Wiesz, sytuację pogarsza jeszcze to, że jestem twoją dziewczyną i jednocześnie przyjaźnie się z Mią. Powiedz mi, po której stronie mam stać? Próbowałam po twojej, aż w końcu zdałam sobie sprawę, że nie mogłam wesprzeć przyjaciółki w trudnym dla niej momencie. Ja taka nie jestem Andreas... My wszyscy nigdy tacy nie byliśmy i nie będziemy. Zawsze się wspieramy... We wszystkim. Na tym polega nasza przyjaźń. Ty też zawsze możesz na nas liczyć... Spójrz na Toma. Kocha twoją siostrę, jak szaleniec.... A mimo tego, jak ją traktujesz, nie odwrócił się od ciebie. Ja na jego miejscu obiłabym ci mordę i nie chciała na oczy widzieć.

- Może chciałabyś być na jego miejscu? - zapytał ze złośliwością.

- Przestań. Bo za chwilę możemy nie dokończyć tej rozmowy – zagroziła tracąc powoli już cierpliwość. Nie podobało jej się, jak Andreas ciągle coś jej sugerował. - Nie chcę cię zostawiać. Choćby dlatego, że się przyjaźnimy i to bez znaczenia, czy z tobą zerwę. I tak będziemy się widywać...

- Czego ode mnie oczekujesz?

- Że zaczniesz szanować swoich bliskich – powiedziała bez ogródek. - Począwszy od swojej siostry rzecz jasna... Ja mogę się w to nie wtrącać, ale na pewno nie będę stała z boku i udawała ślepą.

- Boże, dlaczego się tak wszyscy uparliście! - uniósł się zdenerwowany. - Czemu nie możemy po prostu być szczęśliwi razem? Dlaczego inni ludzie muszą mieć wpływ na nasz związek? - podszedł do niej i złapał za ramiona. - Przecież wiesz, jak bardzo cię kocham. Ty jesteś dla mnie najważniejsza, a nie... Moje relacje z siostrą.

- Andreas... - westchnęła cicho opierając głowę o jego ramię. - Czemu musisz tak wszystko utrudniać? Mógłbyś po prostu jej odpuścić... Skoro ci tak wszystko jedno, to czemu nie możesz mieć z nią dobrych kontaktów...

- Przytul się – objął ją przyciskając tym samym do swojego torsu. Dziewczyna nie opierała się temu i już bez zbędnych słów spełniła to polecenie. Nie chciała wcale się z nim rozstawać, to wszystko wydawało się być takie skomplikowane. Próbowała tylko przemówić mu do rozumu. Nie wychodziło jej to jednak najlepiej... - Przepraszam – wymruczał jej do ucha, co wywołało u niej niemałe, jak i również pozytywne zaskoczenie. Odsunęła się odrobinę od niego, aby obdarzyć go swoim pytającym spojrzeniem. Chłopak uśmiechnął się do niej lekko. - Za to, że cię zdenerwowałem. I, że stawiam cię w trudnej sytuacji. Nie myślałem o tym w sposób, że może być ci z tym ciężko. Jestem egoistą... Ale staram się zmienić. Dobrze, że mówisz mi o takich rzeczach... Otwierasz mi oczy.

- Ej, to akurat było bardzo słodkie – dźgnęła go palcem w klatkę nie wierząc własnym uszom. Rzadko kiedy mogła słyszeć od Andreasa wyznania tego typu, ale musiała przyznać, że jeśli już się na to zdobędzie, to naprawdę potrafi sprawić, że od razu robi się cieplej na sercu. I przede wszystkim, jest nadzieja! Nadzieja, którą dał sam z siebie. - Myślę, że już wcale nie będę musiała cię szantażować – dodała z uśmiechem. - Zobacz, jaki jesteś kochany... Czemu nie będziesz taki zawsze? Dla wszystkich? Nie zakładaj tej swojej obleśnej maski... Nie musisz się już ukrywać – pogłaskała go dłonią po policzku.

- Zastanowię się – odparł z tajemniczym uśmiechem. - Mam rozumieć, że jednak mnie nie opuszczasz?

- Zastanowię się – powtórzyła po nim odwzajemniając ten sam gest i odsunęła się od niego. - Tymczasem lecę do Vanessy. Zobaczymy się wieczorem... Może – rzekła na koniec po czym cmoknęła go w policzek na pożegnanie. Chłopak westchnął jedynie odprowadzając ją wzrokiem, aż zniknęła za drzwiami. Znowu został sam ze swoim mętlikiem w głowie i nie ma innego wyjścia, jak w końcu znaleźć jakieś rozwiązanie swoich problemów.

Popołudnie, dom Hertzbergów.

Mężczyzna w średnim wieku uniósł swój wzrok znad gazety słysząc dochodzące głosy z przedpokoju. Doznał niemałego zaskoczenie, gdy w jednym z nich rozpoznał głos swojej córki. Był przekonany, że Mia wciąż siedzi samotnie w swoim pokoju. Tymczasem jego córka cała w skowronkach świergotała z kimś przed wejściem do salonu. Mężczyzna spojrzał z zapytaniem na swoją żonę, która właśnie wyszła z kuchni wycierając ręce o swój fartuch.

- No co? - zmarszczyła brwi nie rozumiejąc o co mu chodzi, a ten w odpowiedzi wskazał głową w stronę przedpokoju. - Hah, to taki starodawny trik na zdołowane nastolatki – rzekła wesoło jednocześnie nasłuchując, co się tam dzieje. - Mia?! - zawołała w pewnej chwili robiąc kilka kroków w kierunku małego pomieszczenia. Nastolatka stała wraz ze swoim chłopakiem przy drzwiach wyjściowych już właściwie się z nim żegnając, tylko jakoś nie mogli się rozstać. A głos jej matki tylko to przedłużał.

- Tak mamo? - odwróciła się w kierunku rodzicielki, która zjawiła się w progu.

- Zaproś Toma na obiad – posłała uśmiech w ich kierunku po czym w szybkim tempie zniknęła z powrotem w salonie pozostawiając ich samych sobie. Mia uniosła brwi zaskoczona nagłą propozycją mamy, ale osobiście uważała, że to całkiem dobry pomysł i mogłaby nawet sama na to wpaść. Tylko, jak skoro Tom ciągle ją tak czaruje, że w ogóle przestaje racjonalnie myśleć!

- Zostaniesz? - spojrzała na chłopaka z nadzieją. Jego wyraz twarzy był dość niepewny. Najwyraźniej trochę się zmieszał. Nic dziwnego, wspólny posiłek wiązał się zapewne z rozmową z rodzicami Mii. To było dosyć przerażające, jak dla niego. Nie spodziewał się, że tak szybko będą chcieli go poznawać... Właściwie nigdy o tym wcześniej nie myślał i teraz tak nagle to na niego spadło. To był dla niego duży stres, ale z drugiej strony nieładnie było odmówić. Tym bardziej, że nie bardzo potrafił oprzeć się prośbie swojej dziewczyny. Patrzyła na niego w taki sposób... - Hm? - wyciągnęła w jego kierunku rękę zachęcając go tym samym. Nie zwlekając już dłużej chwycił ją decydując się zaryzykować. Dziewczyna przyjęła to z wielką radością o czym świadczył jej uśmiech na twarzy. Od razu pociągnęła go w kierunku salonu, gdzie wciąż przebywał jej ojciec.

- Dzień dobry – Tom przywitał się natychmiast nawet na moment nie puszczając ręki nastolatki. Wręcz przeciwnie, brunetka miała wrażenie, że ściska ją coraz mocniej.

- Witaj Tom – pan Hertzberg przywitał go ze swoją standardową uprzejmością. Zawsze był miły, ale zwykle Tom zaglądał tu w charakterze przyjaciela jego syna i to tylko od czasu do czasu na, krótką chwilę. Teraz jednak jest chłopakiem jego córki, więc to z pewnością wiele zmienia w sposobie patrzenia na jego osobę. - Siadajcie proszę do stołu, mama zaraz poda obiad – wskazał im duży stół w jadalni, do którego też Mia zaraz zaprowadziła Gitarzystę, gdzie zajęli miejsca obok siebie. Stół był już przygotowany, zupełnie, jakby zaproszenie Toma na ten obiad nie było wcale przypadkowe. Po chwili zjawiła się mama Mii niosąc ze sobą dużą wazę z zupą.

- Miło, że zostałeś Tom. W końcu będziemy mogli bliżej się poznać – zwróciła się do chłopaka z przyjaznym uśmiechem. - Jonathan zostaw już te gazetę i chodź tu! - zawołała w kierunku męża i sama zajęła miejsce przy stole.

- Dziękuję za zaproszenie – odezwał się Gitarzysta uznając, że to najlepsze, co może w tej chwili powiedzieć. I chyba jedyne, co zdoła z siebie wydusić. Naprawdę nie rozumiał, dlaczego, aż tak bardzo się stresuje. Nigdy wcześniej tak nie przeżywał spotkań z rodzicami swoich dziewczyn... Właściwie nie było tego zbyt wiele. A może nie było tego wcale... Bo przecież nigdy nie był w poważnych związkach. Na pewno nie, aż tak poważnych, aby jeść obiad z rodziną, którejś z nich. To było zupełnie coś nowego. Chciał też wypaść przed rodzicami Mii, jak najlepiej. Napięcie podniosło się znaczniej, gdy do stołu zasiadł też pan Hertzberg. Jakoś bardziej obawiał się zawsze ojców, niż matek. W końcu nie raz słyszy się o „córeczkach tatusia”. Nie wątpił, że Mia jest również ukochaną córką swojego taty i wcale się temu nie dziwił. Sam by chronił swoje dziecko za wszelką cenę, gdyby owe posiadał. Szczególnie córkę. Tylko, czemu tak bardzo się boi? I właściwie czego? Przecież nie zamierza skrzywdzić w żaden sposób Mii. Sobie prędzej by coś zrobił niżeli jej.

- To jak wam minął dzień dzieciaki? - zagadnął mężczyzna podczas, gdy jego żona rozlewała zupę do talerzy.

- Byliśmy na długim spacerze. Tom przygotował nawet piknik – odparła dziewczyna będąc wyraźnie dumna ze swojego ukochanego, czego też nie dało się nie zauważyć.

- Dobrze, że udało ci się wyciągnąć ją z domu Tom – przyznał spoglądając z wdzięcznością na chłopaka.

- To nie było takie trudne – Tom uśmiechnął się delikatnie. Pod stołem wciąż trzymał Mię za rękę i jakoś nic nie skłaniało go ku temu, aby ją puścić. Czuł się znacznie pewniej, gdy ich dłonie były splecione ze sobą.

- No wiesz dla nas to było nieosiągalne – zaśmiał się.

- Jon, daj już spokój. Powiedz lepiej, jak tam z waszym zespołem. W sumie niewiele wiem o Tokio Hotel – wtrąciła pani Hertzberg siadając obok swojego męża. - Chyba teraz nie koncertujecie?

- Zgadza się, mieliśmy urlop. A teraz pracujemy nad płytą – wyjaśnił rzeczowo Muzyk. To był przynajmniej jeden temat, w którym czuł się pewnie. Przywykł do rozmów na temat zespołu, więc nie stanowiło to dla niego żadnego problemu. Jednak zdawał sobie sprawę, że przed nimi jeszcze dużo czasu nim obiad dobiegnie końca...

- To pewnie, jak wyjedziecie w trasę nie będziecie mieli zbyt wiele wolnego czasu.

- No niestety trasa się zwykle wiąże z brakiem wolnego czasu – potwierdził zgodnie z prawdą.

- Andreas wspominał, że nie jesteś raczej zbyt stały w uczuciach jeśli chodzi o dziewczyny – wypalił nagle pan Hertzberg przez, co jego córka, aż się zakrztusiła zupą nie wierząc własnym uszom. Wszyscy spojrzeli na nią zaniepokojeni, ale widząc, że nic jej nie jest ponownie skupili się na Tomie, który natomiast wydawał się być lekko zagubiony. I jedyne co mu chodziło w tym momencie po głowie, to tysiąc sposobów, na które mógłby zabić Andreasa.

- Tato, naprawdę nie masz już innych tematów? - odezwała się dziewczyna wyraźnie oburzona słowami ojca. Cokolwiek nim kierowało, nie podobało jej się to. Nie widziała powodu, dla którego Tom miałby się tłumaczyć z takich rzeczy. I to jeszcze przed jej tatą! Było jej za niego wstyd.

„Jeszcze tego brakowało! Boże naprawdę... Andreas zawsze musi dorzucić swoje trzy grosze, nawet jak go nie ma! Kiedyś mu coś zrobię... Nie wytrzymam i mu zrobię. Co to za człowiek w ogóle!”

- A co z tym jest nie tak? Mówię tylko, to co słyszałem od twojego brata. To chyba dosyć istotne?

- Nie sądzę – mruknęła wciąż niezadowolona.

- Powiedziałbym raczej, że jest odwrotnie – Tom postanowił przejąć inicjatywę, w końcu to do niego były kierowane te słowa i od niego raczej oczekiwano jakiejś reakcji. Musiał więc stanąć na wysokości zadania i schować swoją dumę do kieszeni. Choć nie mógł ukryć przed samym sobą, że poczuł się trochę tym dotknięty. Cała trójka teraz patrzyła na niego z zainteresowaniem, Mia nawet z lekkim zaskoczeniem, że w ogóle się odezwał. - Jestem raczej bardzo stały w uczuciach. Nie byłem w żadnym związku od bardzo dawna, jeśli to pana interesuje. Trudno spotkać kogoś wyjątkowego... Tym bardziej w mojej sytuacji, gdy jestem sławny.

- To prawda. A Mia jest bardzo wyjątkowa – rzekł spoglądając na swoją córkę, która już ledwo siedziała przy stole mając ochotę jedynie zapaść się pod ziemię.

„Co to w ogóle ma być do cholery... DLACZEGO MI TO ROBISZ TATO?! I tak jestem sama wystarczająco dziwna, nie potrzebuję jeszcze dziwnych rodziców... SERIO?! Przecież ten chłopak zostawi mnie po tym obiedzie jak nic! I wcale się temu nie zdziwię....”

- Proszę się nie martwić, wiem o tym doskonale. Zdaję sobie sprawę, jakie szczęście mnie spotkało, że mogłem poznać Mię... Doceniam, że mam przy sobie taki Skarb...

- Tom... - tym razem nastolatka przerwała swojemu chłopakowi czując już, jak robi jej się gorąco. Naprawdę miło było jej słyszeć takie rzeczy z jego ust, ale to było niezwykle krępujące. Zdecydowanie wolała jak mówił jej takie słodkości, gdy byli tylko we dwoje.

- No nie przerywaj mu! Przecież dobrze mówi – oburzyła się jej mama, która wyglądała, jakby miała za chwilę się rozpłynąć słuchając tego wszystkiego.

- Zupa wam stygnie – rzuciła rodzicom wymowne spojrzenia z nadzieją, że w końcu zamilkną.

- Racja, jeszcze drugie danie przecież – pani Hertzberg, jakby dopiero co oprzytomniała i wstała szybko od stołu udając się do kuchni. Mia odetchnęła głęboko czując lekką ulgę. Jednak wciąż była zawstydzona tą całą sytuacją. Nie sądziła, że to wszystko się tak potoczy. Myślała, że spędzą ze sobą normalnie czas przy obiedzie... Owszem, nie wykluczała rozmów. Tyle, że liczyła na nieco inne tematy. Tymczasem wszystko niemal skupiło się na jej osobie. Na szczęście nikt już nie wracał do żadnego z tych niewygodnych tematów, a ona sama do końca obiadu siedziała ze wzrokiem wbitym w swój talerz przysłuchując się tylko kolejnym rozmową, jakie prowadzili jej rodzice z Tomem. Przynajmniej nie musiała już interweniować i Tom też wyraźnie się rozluźnił. A przynajmniej jego uścisk dłoni na to wskazywał. To był zdecydowanie najdłuższy obiad w życiu ich obojga.

- Przepraszam cię za nich, w ogóle nie wiem co im odbiło – powiedziała cicho dziewczyna, gdy już odchodzili od stołu.

- Daj spokój, to chyba normalne – stwierdził niezrażony. Mimo wszystko miło było poznać jej rodziców nieco bliżej i wcale nie był jakoś specjalnie niezadowolony z przebiegu ich rozmowy. - Pewnie też bym tak się troszczył o swoją córkę. Zwłaszcza, gdyby była tak wspaniała, jak ty...

- Oj tak, już chyba mi wystarczająco dziś na słodziłeś – pokręciła głową z rozbawieniem. - Zostaniesz jeszcze chwilkę? - po raz kolejny tego dnia spojrzała na niego tymi swoimi kocimi oczami. Gdyby jej nie znał, pomyślałby, że to jej nowy chwyt. Jednak pewnie była tego nieświadoma... I dlatego wydawało się to jeszcze słodsze.

- Chwilkę?

- Wiem, że miałeś już dawno iść... Ale może jeszcze chwileczka? - uśmiechnęła się do niego niewinnie. - Potem obiecuję, że cię wypuszczę...

- Hm, obiecujesz? - objął ją rękoma w talii przyciągając do siebie, a ona skinęła głową na potwierdzenie swoich słów. - Myślę, że jeszcze chwileczka nie zaszkodzi. I tak już pewnie na mnie nie czekają – skwitował po chwili i cmoknął ją w nos.

- W takim razie chodź, tutaj nie jesteśmy bezpieczni – szepnęła do niego mając na myśli swoich rodziców i złapała go za rękę następnie prowadząc na górę prosto do swojego pokoju.

Cdn.

W prawej kolumnie na górze pojawiła się informacja odnośnie pojawienia się kolejnego odcinka. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. Dodatkowo od pewnego czasu mam konto na Twitterze, dlatego jeśli kogoś interesuje może taka forma informacji o nowych odcinkach, zapraszam do obserwacji: KLIK.

Pozdrawiam i życzę Wesołych Świąt :D