24. Braterska miłość.

Przebudziła się grubo po dziesiątej totalnie zdezorientowana widokiem otoczenia, które nie wydawało się na pierwszy rzut oka znajome. Minęła dobra chwila zanim dotarły do niej ostatnie wydarzenia i fakt, że znajduje się w pokoju Toma. Ale znacznie bardziej uderzyło ją, że jej brat leży nieprzytomny w szpitalu po ciężkiej operacji. Poderwała się od razu do pozycji siedzącej przez co lekko zakręciło jej się w głowie. Przymknęła na chwilę powieki i uniosła je zaraz spoglądając z przerażeniem na zegarek. W tym samym momencie z łazienki wyszedł sam właściciel pokoju w samych spodniach i szczoteczką do zębów w ustach. Trochę zaskoczyło go, że nastolatka już nie śpi i nawet poczuł się nieco głupio. Niekoniecznie chciał, aby go widziała z pianą w ustach i paradującego z gołą klatą… Choć jego tors był niczego sobie. Na twarz Mii od razu wpłynął szeroki uśmiech, jakoś nie umiała powstrzymać swojego rozbawieniem widokiem chłopaka oraz jego miną.

- Mychlałem że szpisz – wybełkotał cofając się do łazienki, gdzie szybko dokończył proces mycia zębów i wrócił już z pustymi ustami. – Zapomniałem koszulki…

- Domyślam się – uśmiechnęła się i odrzuciła na bok kołdrę chcąc wstać, lecz szybko zmieniła zdanie orientując się, że jest w jakiejś skąpej koszulce i majtkach. Z nadzieją, że Tom tego nie zauważył, nasunęła na siebie z powrotem kołdrę rozglądając się nerwowo po pokoju. Gitarzysta natomiast roześmiał się głośno nie mogąc już wytrzymać, oczywiście nic mu nie umknęło.

„No i z czego się śmiejesz! Sam świecisz przede mną gołą klatą… Taki widok od razu po przebudzeniu, nawet mi się to nie marzyło..!”

Mia uniosła na niego swoje oburzone spojrzenie czując się jednocześnie bardzo zakłopotana.

- Dobrze, już sobie idę – uspokoił się i zgarnął szybko z krzesła swoją koszulkę. – Pójdę do drugiej łazienki, a ty możesz skorzystać z tej. Masz tu czyste rzeczy z szafy Billa – wskazał na ubrania leżące na kanapie.

- Dziękuję.

- Spotkamy się w salonie – puścił jej oczko i zniknął za drzwiami pozostawiając samą. Westchnęła ciężko i wstała tym razem bez żadnych przeszkód. Przez to wszystko nawet nie miała okazji zastanowić się nad tym, co dzieje się miedzy nią, a Tomem. A to było zdecydowanie coś bardzo istotnego. Taka prawdziwa rewolucja w jej życiu. Jednak to będzie musiało póki co poczekać… Andreas jest teraz najważniejszy. Wzięła przygotowane przez Toma rzeczy i udała się do łazienki w celu odświeżenia. Chciała jak najszybciej się ogarnąć i wrócić do szpitala. I tak już zdecydowanie za długo pozwoliła sobie na odpoczynek. Wzięła szybki prysznic i włożyła czyste ciuchy. Krępowało ją trochę, że znajdowała się w cudzej łazience. W dodatku łazience należącej do Toma! Ale mimo wszystko nie umiała się teraz na tym skupiać, cały czas po głowie chodził jej brat. Nie tracąc więcej czasu poszła do salonu, gdzie jednak nie zastała Toma. Słyszała jednak, że ktoś krząta się po kuchni, więc udała się w jej kierunku.

- Jestem już gotowa – rzekła stając w wejściu do pomieszczenia.

- Dobrze, chodź zjesz coś…

- Nie jestem głodna, chciałabym już jechać – odparła trochę niepewnie.

- Nie ma mowy, musisz coś zjeść – skwitował stanowczo mając na uwadze, że dziewczyna nie jadła nic od wczoraj. – Na co masz ochotę?

- Cokolwiek – westchnęła wchodząc do środka. Wiedziała, że Tom jej nie odpuści i w sumie miał też trochę racji. Usiadła więc posłusznie na krześle.

- Byle szybko, co? – uśmiechnął się do niej. – Mia, jakby coś się działo zadzwoniliby do nas. Andreas pewnie jeszcze dochodzi do siebie po operacji…

- Wiem, ale ja po prostu chcę tam być. Czuję, że muszę – była nieugięta i rozumiał ją doskonale, więc nie zamierzał niczego utrudniać, a wręcz przeciwnie.

- Rozumiem. Zrobię kanapki i zjesz w samochodzie ok?

- Dziękuję.

Cieszył się, że nawet w tak błahy sposób może jej trochę ulżyć. Wyobrażał sobie, co musiała teraz czuć. Andreas był jej jedynym bratem, a gdyby tak Billowi coś się stało? Był pewien, że znosiłby to równie ciężko, a może nawet jeszcze bardziej. Nie chciał nawet o tym myśleć! W tej chwili naprawdę zapragnął być przy swoim bliźniaku, choć wiedział, że nie dzieje mu się nic złego. Tak po prostu jednak miał ochotę przytulić się do niego i być blisko. To było też motywacją do szybszego działania, więc kanapki dla Mii zostały przygotowane przez niego w mgnieniu oka.

- Ok, chodźmy już – podał jej śniadanie i obydwoje opuścili mieszkanie, które chłopak prędko zamknął na klucz. Zjechali windą na parking i już po chwili byli w drodze do szpitala. Nie rozmawiali zbyt dużo, każde z nich było pochłonięte swoimi własnymi myślami. A sama trasa była dość krótka, tym bardziej, że Gitarzysta jechał wyjątkowo szybciej niż zwykle. Już dawno nie czuł tak wielkiej potrzeby widzenia się z Billem. Zamiast martwić się o przyjaciela, martwił się o brata, któremu kompletnie nic złego się nie działo… - No kurwa... – zaklął zupełnie się zapominając, gdy wjeżdżając na szpitalny parking zauważył kręcących się fotoreporterów. – Przepraszam – zerknął skruszony na dziewczynę, która dopiero po chwili zorientowała się co było przyczyną jego nagłego zdenerwowania. – Musimy podjechać od tyłu – dodał jednocześnie zawracając. Na szczęście nie został przez nikogo rozpoznany i spokojnie mógł zaparkować samochód na tyłach szpitala. – Jak się o tym dowiedzieli?

- Często w wiadomościach mówią o wypadkach – Mia wzruszyła ramionami wcale nie będąc zdziwiona. – Ktoś na pewno cię rozpoznał i krok po kroku doszedł do wszystkiego…

- Ludzie potrafią być okropni… Przecież to mój przyjaciel, a oni chcą zrobić z tego sensację – westchnął zrezygnowany odpinając już pasy. – Chodźmy do reszty, razem zawsze będzie raźniej.

- Nie przejmuj się, to tylko prasa – uśmiechnęła się pocieszająco po czym poszła w jego ślady i już po chwili obydwoje zmierzali do tylnego wejścia szpitala kierując się prosto na piętro, gdzie leżał Andreas.

Gdy tam dotarli okazało się, że niewiele się zmieniło od wczesnego ranka, kiedy tu ostatni raz byli. Rodzice Mii wciąż siedzieli obok siebie na plastikowych krzesłach wyglądając na bardzo zmęczonych, a zaraz obok nich zajmowali miejsca Gustav, Georg i Vanessa. Bill krążył za to po korytarzu w te i we w te. Nie było z nimi tylko Rebecci, co było dziwne, gdyż to ona najbardziej ze wszystkich nie chciała opuszczać szpitala. Każdy traktował to, jako zupełnie normalny odruch z jej strony. Nikt nie zastanawiał się nawet przez moment, dlaczego nagle, aż tak bardzo jej zależy. Prawda była taka, że wszyscy wiedzieli, że dawne uczucia do Andreasa wciąż tkwią w niej gdzieś głęboko. I mogła zapierać się rękoma i nogami, ale nie dało się temu zaprzeczyć, czy tego wyzbyć. Poznała go jeszcze jako siedemnastolatka, on sam był niewiele starszy. Od razu znaleźli wspólny język, gdy Tom ich sobie przedstawił. Wtedy podobały jej się wszystkie jego żarty, wygłupy… Cała jego dziwna osobowość. Ta słodka beztroska i niedojrzałość. Nie potrzebowali wiele czasu, aby się do siebie zbliżyć. Nawet nie spostrzegli, kiedy dopadła ich miłość. I było naprawdę uroczo, czasami, aż za bardzo… Może dlatego w końcu coś musiało się zepsuć? Podobno miłość wszystko wybaczy… Widocznie potrzeba na to bardzo dużo czasu i chyba w końcu ten czas minął.

- Bill, wszystko w porządku? – Gitarzysta podszedł do brata spoglądając na niego z troską.

- No… Jeszcze nie wiadomo nic nowego? – odparł niepewnie nie do końca wiedząc o co mu chodzi.

- A ty jak się czujesz?

- A ty? – uniósł brwi patrząc na niego podejrzliwie. – Coś zrobiłeś?

- Co? Nic nie zrobiłem, niby co miałem zrobić?

- Nie wiem, ale dziwny jesteś. Jakbyś nie zauważył, to Andy miał wypadek, a nie ja…

- Oj wiem. Ale nie mogę już zapytać jak się czujesz? Przecież ty też jakoś to wszystko przeżywasz…

- Daję radę – zapewnił go jednak ten mimo to rozłożył przed nim ramiona chcąc, aby się do niego przytulił. Bill wciąż był zdumiony dziwnym zachowaniem bliźniaka, ale przecież nie mógł tego zignorować, więc zrobił to czego od niego oczekiwał. Złączyli się w braterskim uścisku, który Tom wyraźnie przedłużał niemal miażdżąc żebra brata. – Dobrze już, naprawdę… Nie martw się tak Tom – poklepał go po plecach dla uspokojenia. Widocznie jego nagły przypływ czułości musiał być efektem ostatnich wydarzeń.

- Kocham cię Bill, wiesz?

- Kurde Tom… Ogarnij się, bo to dziwne zaczyna się robić – stwierdził odsuwając się lekko od niego.

- Co w tym dziwnego? Ja tylko ci mówię!

- Dobrze, ale czemu akurat tutaj i teraz?

- Nie wiem, po prostu… Co za różnica gdzie i kiedy? Jesteś moim bratem – rzekł i ponownie rozłożył ramiona przytulając swojego młodszego brata. Gustav z Georgiem przyglądali się temu z boku od dłuższej chwili, co było dla nich wręcz rozczulające. Nie wiedzieli o czym bliźniacy tak rozmawiają i z jakiego powodu okazują sobie tyle czułości, ale jednak wyglądało to uroczo.

- Mamo, wy też powinniście odpocząć – Mia podeszła do swoich rodziców spoglądając na nich z troską. – Teraz ja tu zostanę, a wy jedźcie do domu.

- Nie trzeba Mia, radzimy sobie.

- Właśnie widzę, wyglądacie jak wraki – mruknęła nawet przez chwilę nie wierząc słowom swojej matki. – Tato zabierz mamę i jedźcie do domu. Ja zostanę i zadzwonię do was, gdy tylko Andy się obudzi – zwróciła się do ojca, jako, że uważała go za rozsądniejszego. W końcu jeszcze niedawno sam ją wyganiał z tych samych powodów, więc była pewna, że ją poprze.

- Mia, wiesz, że z twoją mamą ciężko dyskutować – stwierdził bezradnie.

- Oh no, nie obchodzi mnie to. Zobacz jak ona wygląda, ty zresztą nie lepiej… Co to da jak będziecie tu siedzieć bez przerwy?

- Kochanie, Mia ma racje… Jedźmy do domu chociaż, żeby się przebrać – mężczyzna zwrócił się do swojej żony, która milczała uparcie wpatrując się w ścianę naprzeciwko.

- Dobrze, ale zaraz wracamy – zgodziła się po chwili, na co wszyscy odetchnęli z ulgą. – Dzwoń do nas Mia – poleciła córce wstając już ze swojego miejsca. Brunetka siknęła głową uspakajając tym matkę po czym odprowadziła ich wzrokiem do wyjścia.

- Całkiem ładnie się prezentujesz w moich ciuszkach – usłyszała obok głos Billa, który zwrócił tym samym jej uwagę.

- Są w prawdzie trochę za duże, ale dają radę – uśmiechnęła się do niego wesoło. – Dziękuję wam za wszystko w ogóle, bardzo wiele dla nas robicie… - zwróciła się tym razem już do wszystkich, a w szczególności do bliźniaków.

- No co ty, Andreas to nasz kumpel… A ty teraz należysz do naszej paczki. Obydwoje możecie zawsze na nas liczyć – oznajmił Wokalista obejmując ją przyjaźnie ramieniem. – Przetrwamy to wszyscy razem…

- Drodzy państwo… - wszyscy skierowali swoje spojrzenia na starszego, lekko posiwiałego mężczyznę w okularach wyróżniającym się białym kitlem. Mia poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła ze strachu przed tym, co za chwilę powie lekarz. – Pan Hertzberg najgorsze ma już za sobą, jego stan powoli się stabilizuje. Myślę, że obudzi się w najbliższym czasie – oznajmił przynosząc tym samym wszystkim zgromadzonym wielką ulgę, a szczególnie siostrze chłopaka. – Tymczasem zalecam wam spacer na świeżym powietrzu, proszę się trochę zrelaksować. Naprawdę nic złego już się nie dzieje – dodał jeszcze z delikatnym uśmiechem po czym odszedł, a cała czwórka siedząca dotychczas na krzesłach poniosła się ze swoich miejsc jak na komendę.

- Bogu dzięki. W końcu jakieś dobre wieści – odezwał się jako pierwszy Gustav. – W takim razie proponuję dostosować się do zaleceń lekarza, szczególnie tobie Van – spojrzał znacząco na czarnowłosą.

- Bardzo chętnie stąd wyjdę, nie cierpię szpitali. Ktoś zostaje?

- Ja na pewno – odparła Mia zajmując od razu wolne miejsce. Gitarzysta jakby automatycznie uczynił to samo, co już nikogo nie dziwiło. Od samego początku było wiadome, że Toma ewidentnie ciągnie do tej dziewczyny i chyba on sam potrzebował nieco więcej czasu, aby się o tym przekonać. Bo wszyscy inni widzieli znacznie więcej już od dłuższego czasu.

- To dajcie nam znać, gdy Andy już się obudzi – poprosił Bill na co zarówno Mia, jak i Tom skinęli twierdząco głowami. Wtedy też cała reszta spokojnie mogła opuścić szpital, aby w końcu trochę odetchnąć. Każdy był już naprawdę zmęczony samym przebywaniem w tym miejscu. Do tego wszystkiego dochodził strach przed stratą przyjaciela… Definitywną stratą, bez powrotu. Po prostu mogłoby już go nigdy nie być. I te przerażające myśli krążące wciąż po głowie, ostatnie słowa jakimi się wymienili, spojrzenia, gesty… Ostatnie. Samo myślenie o tym bolało…

Cdn.

Odpowiadając na jeden z anonimowych komentarzy, nie wiem kiedy pojawi się coś na Zakochanej Fance, ponieważ mam zastój twórczy od dłuższego czasu niestety. Ale bardzo mnie motywuje, nawet jeśli ktoś pyta i czeka! ;)