52. Zakochany nastolatek.

Tej nocy długo jeszcze nie mogła zasnąć. Nie liczyła nawet, że jej się uda po tym co się wydarzyło między nią, a Tomem. Cały czas była tym zbyt podekscytowana, jej głowę wypełniało multum myśli. Nie odczuwała zmęczenia, choć powinna. Nie tylko po upojnej nocy spędzonej z chłopakiem, ale i przez to, że nie spała właściwie już od ponad dwudziestu godzin. Nie potrafiła jednak oddać się w objęcia Morfeusza. Muzykowi przyszło to o wiele łatwiej. Był wykończony po długiej podróży, po całym dniu i wieczorze pełnym wrażeń. Leżała obok niego wciąż naga, zresztą on również nie miał nic na sobie. Ich ciała okrywała tylko kołdra. Szatynka nie czuła się z tym jeszcze wystarczająco komfortowo. Dodatkowo cały czas odczuwała pewien dyskomfort między nogami. Nie czuła się z tym najlepiej i miała wrażenie, że nie zaśnie dopóki nie weźmie prysznica. Nie chciała jednak robić tego, gdy Tom jeszcze nie spał. Wydawało jej się to dziwne i może nawet nieodpowiednie. Trochę, jakby chciała zmyć z siebie tę noc. A przecież wcale tak nie było. To było najpiękniejsze wydarzenie w jej życiu, które na zawsze zostanie w jej pamięci. Nie żałowała ani jednej chwili. Jej serce nadal rozpierała radość, a gdy tylko o tym myślała, przyjemne mrowienie wypełniało jej żołądek.

Natura jednak nie pozwalała jej się tym cieszyć bez żadnych dodatkowych, mniej przyjemnych odczuć. Po kilku godzinach bezczynnego leżenia i wpatrywania się w sufit, postanowiła w końcu wstać i wziąć prysznic. Wiedziała, że jeśli tego nie zrobi, już do jutra będzie leżała sztywno obok swojego mężczyzny. A tego nie chciała. Zsunęła z siebie ostrożnie kołdrę uważając by nie obudzić Toma i usiadła na skraju łóżka szukając wzrokiem czegoś, czym mogłaby się okryć. Nie czuła się na tyle swobodnie by paradować po pokoju nago, nawet jeśli nikt tego nie widział.

- Wszystko w porządku? -  Drgnęła przestraszona słysząc nagle za sobą zaspany głos chłopaka. Zerknęła na niego przez ramię. Podpierał się na łokciu i patrzył na nią swoim nieprzytomnym wzrokiem. Czuwał nawet podczas snu, nie udało jej się wymknąć.

- Tak, śpij. Idę tylko do toalety – posłała mu swój ciepły uśmiech uspokajając go. Nie miał powodów, aby się martwić. Skinął głową i ucałował ją w ramię, następnie opadając z powrotem na poduszkę. Mia widząc, jak jego powieki opadają zasłaniając czekoladowe tęczówki, podniosła się w końcu i nie zwlekając podeszła do szafy, w której dziś poukładała swoje rzeczy. Wyciągnęła z niej czystą bieliznę oraz koszulę do spania, po czym po cichutku udała się do łazienki zamykając za sobą drzwi na klucz. Poczuła dreszcze, gdy jej bose stopy zaczęły stykać się z zimnymi kafelkami. Nie przejmowała się tym jednak. Powiesiła swoje rzeczy na jednym z wolnych wieszaków, a sama podeszła na chwilę do umywalki by spojrzeć w wiszące nad nią lustro. Ku jej zdziwieniu, nie wyglądała tak tragicznie. Jej makijaż nie był bardzo uszkodzony i nie szpecił twarzy. Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się sama do siebie, gdy do jej głowy znowu wracały przyjemne wspomnienia. Był jednak środek nocy, więc nie chciała akurat teraz zajmować się wspominaniem upojnych chwil. Zaczynała już odczuwać senność, a jej oczy kleiły się od potrzeby snu. Weszła więc do kabiny stojącej obok i odkręciła wodę ustawiając od razu odpowiednią temperaturę. Stała chwilę z odchyloną lekko głową do tyłu, pozwalając by strumienie wody obmywały swobodnie jej ciało. Była tak szczęśliwa i czuła się tak cudownie, że momentalnie zapragnęła wrócić do Toma. Wtulić się w jego pachnące jeszcze namiętnością ciało. Nie mogła uwierzyć, że to wydarzyło się naprawdę. Stała się jego.

Nie marnując więcej czasu na swoje przemyślenia, sięgnęła po swój żel do ciała i umyła się dokładnie. Liczyła na to, że przyniesie jej to ulgę, nie tyle fizyczną co po prostu psychiczną. Zdawała sobie sprawę, że wiele dziwnych uczuć, które jej często towarzyszą mają większy związek z jej psychiką niżeli czymkolwiek innym. Kiedy skończyła, wytarła się dokładnie i nałożyła bieliznę oraz swoją koszulę nocną. Poczuła się od razu lepiej. Jeszcze tylko zmyła dokładniej mleczkiem, pozostałości po makijażu i była w pełni gotowa by wrócić do łóżka. Odświeżona czuła się znacznie pewniej i ze spokojem mogła położyć się obok Toma, o to właśnie jej chodziło. Posprzątała po sobie w łazience i wróciła do ich tymczasowej sypialni, od razu wchodząc pod ciepłą kołdrę. Tom znowu słodko spał niczego nieświadomy. Uśmiechnęła się na ten widok i przysunęła bliżej niego. Nie mogąc się powstrzymać, ucałowała delikatnie jego policzek. Na szczęście nie zbudziła go tym gestem. Sama ułożyła się wygodnie przytulając do niego i zamknęła oczy z nadzieją, że uda jej się przespać chociaż kilka godzin.

Kolejnego dnia, rano.

Muzyk obudził się grubo po dziesiątej, wyspany i w pełni naładowany pozytywną energią. Rozciągnął się na łóżku i czując nieprzyjemną suchość w ustach, sięgnął po butelkę wody stojącej obok na nocnej szafce, by zaspokoić swoje pragnienie. Dopiero później spojrzał w kierunku Mii, która wciąż smacznie spała. Zdziwił się widząc, że ma na sobie swoją piżamę. Musiała się ubrać w nocy, gdy on już zasnął. Domyślał się, że jej nie przyszło to z taką łatwością. Dla niej zdecydowanie było to dużo bardziej niesamowite wydarzenie, które wzbudzało wiele nowych emocji, myśli i uczuć. A znał Mię na tyle dobrze, żeby wiedzieć, jak mocno musiała to przeżywać. Wyglądała przeuroczo śpiąc na boku, przytulona do poduszki. Nadal pełna niewinności i słodkości. Na szczęście nie odebrał jej tego w żaden sposób. I to chyba było w tym najpiękniejsze.

Nie zamierzał jeszcze wstawać. Chciał być przy niej, gdy się obudzi. A w tym czasie przyglądać się jej bezkarnie i cieszyć wspomnieniami, które nawiedzały jego myśli. Bo to świetne uczucie móc kochać się z kimś po raz pierwszy z miłości. Takiej szczerej i bezinteresownej. Dotykać ciała kobiety, które należy tylko do niego. To było jedno z najpiękniejszych doświadczeń w jego życiu, a przecież miał ich już wiele na swoim koncie. Sam nie mógł uwierzyć, że budziła się w nim, aż taka wrażliwość. Czasem tracił pewność siebie, czuł się jak dzieciak… Na szczęście w sytuacjach, które tego wymagały, potrafił być twardym mężczyzną. Ważne było, aby to ze sobą pogodzić i zrównoważyć. A jemu wychodziło to chyba nie najgorzej.

Uśmiechnął się do siebie pod nosem i odgarnął ostrożnie włosy z twarzy Mii. Szatynka nadal spała niczego nieświadoma, a on nie mógł się powstrzymać by chociaż nie dotknąć jej gładkiej skóry. Przejechał opuszkami palców po jej policzku kreśląc na nim niewidzialne wzory, następnie zahaczając o jej lekko spierzchnięte wargi. Czuł je pod swoimi palcami i widział jak całują jego nagi tors, jak łącza się idealnie z jego ustami. Nawet nie zauważył, gdy zamknął oczy odlatując na dobra chwilę.

- Boże, opamiętaj się człowieku... Zachowujesz się jak zakochany nastolatek - wyszeptał karcąc sam siebie za swoje zachowanie. Zaczynał czuć się dziwnie z tym, że tak łatwo daje ponieść się tej miłości, czasami tracąc przy tym trzeźwe myślenie. Tak jakby zakochał się pierwszy raz w życiu.

- Hm? Co mówiłeś? - Wystraszył się słysząc znienacka głos Mii, która właśnie wybudziła się ze snu. Miał nadzieje, że niczego nie usłyszała. A przynajmniej zbyt dokładnie.

- Nic nie mówiłem - odparł od razu, pozwalając jej trwać w przekonaniu, że to co słyszała było tylko zamglonymi pozostałościami po jej śnie. - Dzień dobry Kochanie, jak się czujesz? - zapytał od razu skupiając na niej swoje spojrzenie. Wyglądała na szczęśliwą. Jej twarz i oczy promieniały i wszystko przyozdabiał śliczny, delikatny uśmiech.

- Dobrze, bardzo dobrze - westchnęła rozmarzonym głosem. - A ty? – uniosła na niego swoje zielone tęczówki równie ciekawa jego odpowiedzi.

- Cóż... Chyba nigdy się tak jeszcze nie czułem - przyznał szczerze. Nie musiał jej oszukiwać, mogła wiedzieć, że jest jedyną osoba, która potrafi go tak zmiękczyć. - A... Podobało ci się? - Wiedział, że to pytanie może być nieco zbyt bezpośrednie, lecz odważył się na to. Bardzo chciał to wiedzieć. Mimo że Mia już w nocy mówiła mu, że było jej z nim dobrze, on chciał usłyszeć to od niej raz jeszcze. Było to dla niego, jako mężczyzny, w jakiś sposób ważne.

- Bardzo... - wyznała nieśmiało. Do niej także wróciły wspomnienia wywołując słodkie rumieńce na policzkach, co nie umknęło uwadze Toma. Uśmiechnął się na ten widok jeszcze szerzej.

- Cieszę się, że cię nie rozczarowałem.

- Ty mnie? - spojrzała na niego zdumiona. - Przecież jesteś wspaniały... idealny w każdym calu – stwierdziła w ogóle nie rozumiejąc, jak mógł się niepokoić o coś takiego.

- Dobrze jest to od ciebie słyszeć – Mimo że znał swoją wartość i czasem bywał przesadnie narcystyczny, to nie było do końca tak, że czuł się chodzącym ideałem. Nie miał kompleksów, lecz to nie znaczyło, że nie ma potrzeby usłyszenia czasem od kogoś jakiegoś pochlebnego słowa na swój temat. Nie można całe życie podbudowywać się samemu, każdy potrzebuje wsparcia od innych. I to chyba we wszystkich dziedzinach życia.

- Mogę powtarzać ci to codziennie - zaproponowała z uśmiechem i podniosła się wyżej by móc sięgnąć jego ust, które pocałowała z czułością. - Kocham cię, mój idealny mężczyzno.

- A ja ciebie, moja wyjątkowa kobieto - Nie był jej dłużny w odpowiedzi i dodatkowo objął ją ramionami przyciągając do siebie, przez co wylądowała niespodziewanie na nim. Trochę ją to speszyło, bo ich ciała znowu były tak blisko siebie, a Tom wciąż pod kołdrą był zupełnie nagi. Nadal potrzebowała czasu by przywyknąć do takich sytuacji. - Nawet nie wiem kiedy się ubrałaś, spryciaro - wytknął jej zadziornie patrząc przy tym uważnie w jej błyszczące oczy. Widział je bardzo dokładnie, gdy ich twarze dzieliły od siebie milimetry. Dostrzegał to zmieszanie, które od razu się w nich pojawiło.

- Brałam prysznic... - odparła niepewnie. Nie było sensu, żeby cokolwiek musiała wymyślać. Przecież to normalna rzecz. A ona chciała być normalna, bardzo chciała…

- Ah... A coś było nie tak? - przejął się uświadamiając sobie, że mogło się coś dziać przez fakt, iż dla Mii był to pierwszy stosunek. Jej organizm mógł zareagować różnie... Nie znał się na biologii, aż tak dobrze, mógł coś przeoczyć. Poza tym skąd mógłby wiedzieć, jak kobieta czuje się po takim wydarzeniu?

- Co? Z czym? - Nastolatka jednak nie do końca go zrozumiała, albo nie chciała rozumieć. Wbrew pozorom jemu też nie najłatwiej mówiło się na takie tematy. Dodatkowo nie chciał też za bardzo wnikać, by jej całkowicie już nie zawstydzać.

- No wiesz... Chodzi mi o to, czy może źle się czujesz, czy coś cię boli... tak pod względem fizycznym, po wczorajszym - wyjaśnił najlepiej jak potrafił. Zdawał sobie sprawę, że to ją tylko bardziej skrępuje, ale chyba powinni mimo wszystko o tym porozmawiać. Nie chciałby żeby udawała przed nim, że wszystko gra, jeśli w rzeczywistości by tak nie było.

- Nie... Wszystko jest w porządku, naprawdę - zapewniła zsuwając się z niego na bok i odchrząknęła lekko, było jej głupio, ale starała się podejść do tego z dystansem. W końcu to nie był obcy człowiek, a ona sama zeszłej nocy mu się oddala. Powinna w końcu pozbyć się swojej nieśmiałości, chociaż w takich sytuacjach. - Właściwie nawet już nic takiego nie czuję... wczoraj trochę. Ale przecież to normalne. Nic, czym musiałbyś się przejmować - dodała już znacznie pewniej. - I tak było dużo lepiej niż sądziłam... a nawet niż ci wszyscy ludzie mawiają.

- Aż taki dobry jestem? - rzucił marszcząc przy tym zabawnie brwi chcąc też w jakiś sposób rozluźnić atmosferę. Bo w końcu nie było powodu, aby się czymkolwiek stresować. Wszystko było jak należy i czuł dzięki temu ulgę. Przy okazji wróciła do niego pewność siebie.

- Jeśli musisz już wiedzieć... i pytasz o to niedoświadczoną dziewczynę, która jeszcze wczoraj była dziewicą... To tak, jesteś - oznajmiła nie ukrywając wcale swojego rozbawienia. Humor znacznie poprawił się im obojgu.

- Jeszcze zdążę cię doświadczyć, Skarbie - rzekł z błyskiem w oku i przysunął się bliżej całując jej nagie ramię. Uwielbiała, gdy to robił. Z pozoru nic wielkiego, a sprawiało jej tyle przyjemności. - To zamawiamy jakieś śniadanie? – uniósł brwi spoglądając na nią pytająco na co skinęła tylko głową, zgadzając się z nim.

Westchnęła głęboko, gdy Tom zsunął z siebie kołdrę by wstać. Zupełnie nie krępowała go jego nagość, w przeciwieństwie do niej. Było jej głupio, że się na niego gapi, ale sama nie wiedziała gdzie ma podziać swój wzrok. Uważała, że cokolwiek nie zrobi i tak będzie to wyglądało dziwnie i podejrzanie. Na szczęście Muzyk nie zamierzał paradować po pokoju bez przerwy z gołym tyłkiem… Mia odetchnęła kolejny raz, gdy włożył na siebie bokserki. I nawet nie zauważył jej speszenia ani czerwonej twarzy. Bo była pewna, że z czerwieniała i wyglądała jak burak. Tylko jak ma przywyknąć do takich rzeczy, jeśli będzie ich unikała? Może właśnie Tom powinien zafundować jej taką terapię, chodząc przy niej nago. To w sumie byłaby bardzo ciekawa opcja… Jego ciało było wspaniałe. Mogłaby patrzeć na nie bez końca, gdyby tylko tak się tego nie wstydziła.

- Co ty tak wzdychasz? – odwrócił się nagle w jej stronę wyrywając ją z zamyślenia.

- Nic – wzruszyła niewinnie ramionami. – Tak tylko… Pójdę lepiej się przebrać i w ogóle – dodała wstając od razu z łóżka. Chłopak pokręcił tylko głową uśmiechając się pod nosem i podszedł do telefonu stojącego na szafce, by zamówić im śniadanie. Mia w tym czasie zabrała z szafy niezbędne rzeczy i zniknęła za drzwiami łazienki, żeby się odświeżyć i ubrać. Jeszcze przed nią cztery, długie i pięknie dni… Na pewno zdąży się oswoić ze wszystkim nim wrócą do Niemiec.

Niemcy.

Bywają dni, kiedy od chwili otwarcia oczu czuje się, że coś wisi w powietrzu. Coś się wydarzy. I niestety częściej ma to bardziej negatywny wydźwięk niż pozytywny. Tak było też tego dnia. Choć Katharina obudziła się szczęśliwa u boku ukochanego mężczyzny, coś w głębi nurtowało ją niemiłosiernie. Najgorsze, że nie miała bladego pojęcia z czym mogłoby mieć to związek. Miała nadzieję, że to tylko jakieś głupie, zupełnie nieuzasadnione przeczucie, które z pewnością się nie sprawdzi. Musiała tak myśleć. Nie mogła dać się zadręczyć. Teraz czekało ją zupełnie nowe, lepsze życie. Potrzebowała pozytywnego myślenia, które doda jej pewności siebie przy zmianach na jakie się zdecydowała w swoim życiu. Bo chociaż bardzo ich chciała i czuła, że są dla niej dobre, gdzieś z tyłu, za plecami wciąż towarzyszył jej strach. Wierzyła jednak, że dzięki Billowi wszystko stanie się łatwiejsze. On był teraz jej stałym punktem w życiu, który nadawał jej właściwy tor. Mogła poczuć się przy nim znowu jak kochana kobieta, bezpieczna i nie musząca dbać o siebie dłużej sama. Każdy potrzebuje takiej osoby. Samotne życie nie jest w naturze człowieka, nawet tego najbardziej niezależnego. A w szczególności młodej kobiety.

Bill jeszcze spał, gdy dziewczyna nie mogąc już dłużej wyleżeć w łóżku, postanowiła wstać wcześniej i iść na zakupy. Pomyślała, że przydałoby się wypełnić lodówkę, by przygotować jakieś smaczne śniadanie,  a później obiad. Chciała, żeby Wokalista czuł się u niej dobrze. Pewnie nie potrzebował do tego, aby mu gotowała… ale zdecydowanie wolała zająć się takimi podstawowymi, domowymi czynnościami. Niech wie, że przy niej śmierć z głodu mu nie grozi.

Zakupy nie zajęły jej zbyt wiele czasu. Wiedziała co chce ugotować, więc oszczędziła sobie dużo czasu oraz pieniędzy wybierając od razu najpotrzebniejsze produkty. Teraz, gdy zrezygnowała z pracy, powinna rozważniej dysponować swoimi finansami, nim znajdzie nowe zatrudnienie. Właśnie… Nowa praca. Zupełnie nie wiedziała w jakim kierunku powinna pójść. Nie miała żadnego porządnego wykształcenia, nic co mogłoby jej w jakikolwiek sposób ułatwić znalezienie jakiegoś sensownego, dobrze płatnego zajęcia. To niestety trochę podcinało jej skrzydła. Chciała jednak żyć chwilą. Bo wtedy czuła się najszczęśliwsza.

Kiedy wychodziła ze sklepu, Bill już się do niej dobijał poprzez smsy z pytaniami, gdzie się podziewa. Z uśmiechem odczytywała wiadomości od niego, by w końcu odpowiedzieć na ostatnią i go uspokoić. Był słodki, gdy tak się o nią niepokoił. Uwielbiała w nim tę jego słodkość i wrażliwość. A najbardziej uwielbiała w nim to, że on uwielbiał ją. Czasem odnosiła wrażenie, że byłby w stanie zrobić dla niej wszystko. Nigdy jeszcze nie widziała tak oddanego człowieka.

„Już do Ciebie wracam Śpiochu ;* ”

Wysłała ostatnią wiadomość i schowała telefon do torebki, żeby móc skupić się już tylko na drodze powrotnej do domu, którą chciała przemierzyć jak najszybciej. Nie mogła się już doczekać kiedy znowu go zobaczy, schowa się w jego ciepłych ramionach, posmakuje słodkich ust. Tym bardziej, że mroźna zima dawała w tym roku nieźle w kość. Mimo to, lubiła tę porę roku. Przede wszystkim ze względu na biały śnieg, który pokrywał wszystko dookoła dzięki czemu znikała cała przygnębiająca szarość pozostała po jesieni. I choć spieszyła się do domu nie omieszkała przy tym cieszyć się otaczającymi ją widokami. Wszystko zdawało się być idealnie, gdyby tylko nie odczuwała nieodpartego wrażenia, że ktoś ją obserwuje. Przez chwilę przyszło jej na myśl, że może jakiś paparazzi się za nią kręci. W końcu łączyło ją coś ze sławnym Billem Kaulitzem, wcześniej czy później musiało to wyjść na jaw. A z tego co wiedziała, już raz o nich pisali w gazetach. To była dla niej najlogiczniejsza opcja, która w jakiś sposób też ją uspokajała. W końcu taki paparazzi nie jest nikim groźnym. Powinna czuć się spokojna dopóki nie rzuca się na nią tłum zdesperowanych dziewczyn… Przeraziła się na samą myśl o tym i automatycznie przyspieszyła kroku rozglądając się przy tym nerwowo dookoła. Zapewne za jakiś czas popadnie w chorą paranoję. Powinna się opamiętać, zdecydowanie. Przecież brat Billa oraz jego przyjaciele z zespołu, Gustav i Georg również mają dziewczyny. Z tego co jej wiadome wszystkie żyją i mają się dobrze. Przynajmniej na razie… bo przy tym, wszystkie są normalne. Nie to co ona… Striptizerka z nocnego klubu.

- Przestań o tym myśleć, Kath – mruknęła pod nosem sama do siebie i odetchnęła głęboko przymykając na chwilę powieki. I zamarła, gdy uniosła je ponownie. Była pewna, że serce stanęło jej na dobre kilka sekund, nie miała pojęcia, dlaczego w ogóle jeszcze stała na tym chodniku żywa. – To niemożliwe… - szepnęła drżącym głosem czując, jak robi jej się duszno na widok mężczyzny stojącego po drugiej stronie ulicy, przy wejściu do parku. Łudząco przypominał jej kogoś z przeszłości. Kogoś, kogo już dawno wrzuciła do pudła ze wspomnieniami i schowała na dnie szafy nie zamierzając już nigdy więcej do niego zaglądać. – Opamiętaj się dziewczyno, to już jest chore – skarciła się czując złość na samą siebie, że w ogóle takie rzeczy przychodzą jej do głowy. Niemniej przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz, gdy dostrzegła, że owy mężczyzna również spoglądał w jej kierunku. To na pewno tylko dlatego, że ona pierwsza stanęła na środku chodnika jak wryta gapiąc się na niego niczym na kosmitę. Odwróciła szybko wzrok i nie wahając się ani chwili ruszyła przed siebie nie zamierzając już patrzeć nawet przez moment za siebie. Jej serce już nie stało w miejscu, teraz waliło jak młot. I choć mówiła sobie  w duchu, że to tylko jej głupia wyobraźnia i tak przez całą drogę do domu bała się, że ten człowiek za nią idzie i za chwilę stanie z nim oko w oko. A wtedy okaże się, że wcale nic jej się nie wydawało. Że to naprawdę on…

Kiedy była już przy budynku, w którym znajdowało się jej mieszkanie poczuła lekką ulgę. Od razu wbiegła po schodach na górę chcąc poczuć się w pełni bezpiecznie. Dosyć gwałtownie wpadła do przedpokoju natychmiast zamykając za sobą drzwi na klucz. Dopiero wtedy poczuła, jak te wszystkie emocje z niej spływają.

- Jesteś – Bill zjawił się zaraz obok niej z uśmiechem na twarzy, a ona na dźwięk jego głosu prawie dostała zawału zupełnie zaskoczona. – Wszystko w porządku? – zmarszczył brwi przyglądając jej się z uwagą. Wyglądała na wystraszoną.

- Tak – skinęła twierdząco głową starając się jednocześnie opamiętać. Przecież nie działo się nic złego. To tylko jej chora paranoja, która dziś uaktywniła się z wyjątkową siłą. Zupełnie bezpodstawnie. – Cieszę się, że jesteś – dodała odkładając zakupy na podłogę i przywarła do niego swoim ciałem przytulając go mocno.

Cdn.

***

Drogi Czytelniku!

Komentarz od Ciebie jest wyrażeniem szacunku dla mojej pracy oraz motywacją do dalszej publikacji.

Jeśli więc szanujesz moją pracę i chciał/abyś poznać dalsze losy bohaterów, zostaw po sobie ślad.

Nie zarabiam na publikacji, największą i jedyną nagrodą dla mnie jest Twoja opinia.

***