19. Bez naciskania.

Słońce zachodziło już powoli, kiedy para przyjaciół dotarła pod dom dziewczyny. Ich spacer znacznie się przedłużył i trwał niemal cały dzień. Kompletnie stracili poczucie czasu w swoim towarzystwie. Było zbyt miło, aby przejmować się czymś tak zwykłym i zarazem brutalnym, jak czas… Gitarzysta czuł, że się dziś spisał i już wszystko potoczy się dalej po jego myśli. W końcu Mia znowu uśmiechała się do niego i chciała przebywać w jego towarzystwie. A co najważniejsze nie gniewała się za tamtą feralną noc w klubie…

- Zobaczymy się jutro? – zapytał mając świadomość, że już za chwilę będą musieli się pożegnać.

- Jasne – uśmiechnęła się do niego ciepło. Stała przy furtce i wpatrywała się w niego z tym swoim specyficznym uśmiechem. Czuła się, jak w jakimś transie. Jakby ktoś ją zahipnotyzował i nawet nie była skrępowana.

„Czego ja się tak naćpałam?”

- Super. Może dołączymy też do Billa i reszty?

- Może – skinęła głową wciąż nie zmieniając, ani swojej pozycji, ani wyrazu twarzy. Chłopak widząc to uśmiechnął się również. Zaczynał coraz bardziej dostrzegać, jak na nią działa i podobało mu się to. Zawsze czuł się pewien w tej dziedzinie jednak zdawał sobie sprawę, że Mia jest zupełnie inna niż wszystkie dziewczyny, z którymi miał kiedykolwiek do czynienia. Dlatego właśnie tak bardzo musiał się starać i tak bardzo cieszył go każdy, nawet najmniejszy krok do przodu w ich znajomości.

- Czy ty chcesz mnie uwieść swoim spojrzeniem? – zmrużył oczy przyglądając jej się z uwagą.

„O tak, na pewno Tom… O czym ty mówisz! Ale skoro już przy tym jesteśmy… Bardzo bym chciała, abyś dał się uwieść…”

- Ja? Przecież nic nie robię – roześmiała się lekko. Trochę speszyło ją te pytanie z jego strony.

- Oczywiście, jak zwykle niewinna. Pewnie złamałaś już w ten sposób milion serc – stwierdził z przekonaniem jednocześnie nieco ją tym zawstydzając. W końcu jakby nie patrzeć, był to dla niej jakiś komplement. A co najważniejsze, od niego.

- Nie złamałam żadnego serca Tom – zaprzeczyła łagodnie. – Dzięki za miły dzień… Powinnam już iść – dodała zmieniając przy tym zwinnie temat.

- Szkoda, bo bardzo fajnie się tu stoi i patrzy na ciebie na tle zachodzącego słońca…

„Boże, przestań proszeee… Czemu ty mi to robisz?! No czemu!? Ja szaleję za tobą, a ty do mnie takie teksty! Tom! Błagam…”

- Jesteś niemożliwy – powiedziała cicho zupełnie nie wiedząc, jak ma na to zareagować. Teraz dopiero zaczęła się krępować tą sytuacją i straciła całą swoją odwagę. Nie była przyzwyczajona do takich słów ze strony chłopaka, a co dopiero takiego. – Do zobaczenia jutro – postanowiła zakończyć to spotkanie jako pierwsza, w innym wypadku nie nastąpiło by to nigdy, a ona dalej stałaby taka skrępowana nie wiedząc, co robić. Tomowi widocznie podobało się stawianie jej w niezręcznej sytuacji…

- Mia – chwycił jej rękę zanim zdążyła się odwrócić. Przełknęła ciężko ślinę czując, jak przechodzi ją przyjemny dreszcz.

„I co teraz…? Pocałujesz mnie…?”

- Do jutra – zbliżył się do niej. Miał jej usta tuż przed sobą, czuł nawet jej oddech na swoich, wydobywający się przez lekko rozchylone wargi… Jednak coś podpowiedziało mu, aby wybrać nieco inną drogę. I kiedy jej serce już niemal wyskakiwało z piersi musnął jej gładki policzek następnie odsuwając się powoli. – Miłego wieczoru…

„Dlaczego… To zrobiłeś… Nienawidzisz mnie chyba, że tak mnie torturujesz! O Boże, rób tak częściej!”

Odszedł w swoim kierunku pozostawiając ją samą, stojącą ciągle w tym samym miejscu i spoglądającą za nim z utęsknieniem. Cała w środku drżała z podniecenia, jakie w niej wzbudził tą swoją niewinną gierką. Przestawała to wszystko rozumieć, ale coraz bardziej jej się to podobało. Wróciła do domu dopiero po kilku minutach, gdy się w końcu ocknęła. Jednak emocje wcale nie opadły. Wciąż miała motyle w żołądku i była bardzo szczęśliwa choć zdawała sobie sprawę, że tak naprawdę niewiele się zmieniło. Ale nawet to niewiele było dla niej czymś wielkim i niezwykłym.

- Mia, gdzie tak długo byłaś? Nie wróciłaś na obiad - nie zważając na pytania ze strony domowników, ignorując ich całkowicie udała się prosto do swojego pokoju, gdzie od razu rzuciła się na swoje łóżko oddając się swojej wyobraźni, w której zachowała cudowne wspomnienia z Tomem. Rodzice natomiast nadal tkwili na swoich miejscach spoglądając na siebie wzajemnie ze zdumieniem. W końcu ich córka nigdy się tak nie zachowywała, gdyby nie jej uradowany wyraz twarzy pomyśleliby, że coś się stało. I pewnie się stało. Ale nie było to nic złego, tego mogli być pewni w stu procentach.

- Wychodzę – rzucił Andreas podnosząc się z kanapy.

- Następny – mruknęła kobieta nawet już nie próbując pytać dokąd się wybiera.

- Jest dorosły – stwierdził mężczyzna. – Bardziej martwiłbym się o Mię.

- To naprawdę masz dziwne podejście. Jakbyś nie zauważył Mia to nasze najrozsądniejsze dziecko.

- Myślę, że już nie – odparł z bezradną miną i przeniósł swoje spojrzenie ponownie na ekran telewizora, gdzie wciąż leciał program, który wspólnie oglądali. Kobieta tylko bąknęła coś niezrozumiałego pod nosem i udała się do kuchni przygotować kolację. Była przekonana, że jej córka jest mądra i nie pozwoli się nikomu skrzywdzić w żaden sposób. Cieszyła się, że w końcu udało jej się wyjść ze swojej skorupy i zmienia coś w swoim życiu, a co najważniejsze sprawia jej to radość.

Następny dzień rano, mieszkanie Kaulitzów.

Wokalista wygramolił się ze swojego łóżka słysząc dziwne odgłosy dochodzące z innych pomieszczeń. Był bardzo ciekaw, co tym razem wymyślił jego inteligentny brat. Rozciągnął się tylko i wsunął stopy w ciepłe kapcie następnie kierując się do salonu, gdzie od razu ujrzał swojego bliźniaka z miotłą w ręku. Ten niecodzienny widok przyprawił go o wielkie zdumienie, miał nawet przez chwilę wrażenie, że jeszcze nie do końca się obudził.

- Coś się stało Tom? – zapytał z troską w głosie zwracając jednocześnie na siebie uwagę brata. Ten uniósł na niego swoje niezrozumiałe spojrzenie. Nie bardzo wiedział o co mu chodzi. Niby dlaczego coś miało się stać.

- Nie?

- To dlaczego sprzątasz? – drążył nie uważając, aby zachowanie bliźniaka było naturalne.

- Bo jest brudno Bill. Ogarnij się – burknął kompletnie nie rozumiejąc co go tak dziwi. – Chyba jeszcze się nie obudziłeś do końca.

- Co ty nie powiesz? – skrzyżował ręce na piersi wbijając w niego swoje podejrzliwe spojrzenie. – Co się wczoraj stało? Wróciłeś dosyć późno i nie było okazji pogadać. A widzę, że musiało się dużo dziać.

- Nic się nie stało – stwierdził jak gdyby nigdy nic, lecz na jego twarz i tak automatycznie wpłynął uśmiech na samo wspomnienie o wczorajszym dniu. Dla Billa to był ewidentny znak, że bliźniak coś kręci.

- Byłeś przez cały czas z Mią?

- Tak – potwierdził bez wahania. – I dziś też zamierzam się z nią spotkać, więc nie zagaduj mnie. Muszę to szybko skończyć.

- No świetnie, świetnie… Bardzo się cieszę, że aż tak ta dziewczyna na ciebie wpływa. Będę musiał jej podziękować chyba – oznajmił kiwając przy tym z uznaniem głową. – A może byście tak dołączyli dziś do nas? Czy już raczej nie jesteście zainteresowani naszym towarzystwem? – uniósł brwi nie do końca rozumiejąc, czemu Tom nie zaprosi Mii po prostu do nich, aby mogli wszyscy razem spędzać czas. W końcu bardzo dawno się z nią nie widzieli.

- Nie wiem, może przyjdziemy.

- Oh, nie bądź takim egoistą. Też chcę się z nią zobaczyć – oburzył się marszcząc przy tym swoje czoło.

- Przecież ci nie bronię. Po prostu nie wiem, czy Mia będzie miała ochotę. Nie jest jej łatwo po tamtym wydarzeniu, staram się to jakoś naprawić. Nie chcę na nią naciskać – wyjaśnił spokojnie i sprawiał przy tym wrażenie tak dojrzałego, że Bill aż nie mógł uwierzyć, że to jego brat.

- Dobrze, więc nie zapomnij jej zaproponować tego. Bez naciskania.

- Nie martw się, nie zapomnę.

- No nie wiem – mruknął pod nosem i skierował się do łazienki w celu porannej toalety. Cieszyło go, że jego brat tak bardzo się zmienia  pod wpływem Mii. Widać było, że jest szczęśliwy i to było najważniejsze. Poza tym rzeczywiście dojrzewa.

Dom Rebecci.

- Obudź się. Powinieneś już iść – blondwłosa szturchnęła mocno śpiącego chłopaka sama zaraz wstając ze swojego łóżka. Podeszła do wielkiego okna i rozsunęła zasłony od razu otwierając je na oścież, aby wpuścić więcej świeżego powietrza. Poranek był tego dnia dość parny, zbierało się na burzę na co też wskazywało niepewnie wyglądające niebo. Dziewczyna westchnęła cicho i odwróciła się w kierunku łóżka, na którym wciąż leżał jej towarzysz najwidoczniej nie zamierzając zmieniać swojej pozycji. – słyszysz? Moi rodzice nie powinni cię tu widzieć. A na pewno nie w moim łóżku – odezwała się ponownie i podeszła do łóżka kolejno ściągając z niewzruszonego chłopaka kołdrę. Uśmiechnęła się pod nosem widząc jego goły tyłek, ale zaraz spoważniała zauważając, że nawet to nie robi na nim wrażenia. – Andreas do cholery! Nie żartuję – kontynuowała już znacznie ostrzejszym tonem. Blondyn ciągle coś mruczał niezrozumiałego pod nosem, dopiero gdy uderzyła go poduszką po głowie otworzył oczy wzdychając ciężko.

- Czemu nigdy nie dasz mi się wyspać? – jęknął żałośnie i przewrócił się na plecy ukazując tym samym całego siebie, jak go Pan Bóg stworzył.

- Czemu nigdy po wszystkim nie zakładasz bielizny?

- Żeby mieć potem mniej roboty – uśmiechnął się przebiegle i chwycił znienacka jej rękę ciągnąć ją w swoją stronę przez co wylądowała wprost na jego nagim ciele.

- Przestań! Puść mnie – nakazała, gdy ten objął ją szczelnie rękoma.

- Kiedy w końcu będziesz dla mnie miła?

- Nigdy – rzekła stanowczo jednocześnie wydostając się z jego uścisku. – Idź już.

- Eh, serio nie wiem, dlaczego wciąż coś do ciebie czuję – mruknął zrezygnowany i nie robiąc sobie już żadnych nadziei posłusznie wstał z pościeli następnie zbierając z podłogi swoje rzeczy, które sprawnie na siebie włożył. Rebecca tym czasem stała z boku milcząc jak zaklęta i przyglądając się temu z niecierpliwością. Jego słowa puściła mimo uszu, nie umiała okazywać mu swoich emocji. Albo raczej nie chciała. Uważała, że na to nie zasługuje. Za bardzo ją zranił i to, co ostatnio dzieje się miedzy nimi też jest jakąś wielką pomyłką. Tyle, że jakoś nie potrafi tego przerwać. Poddała się na jedną, krótką chwilę i dała się wciągnąć w jakiś wir ciągnący się w nieskończoność. – Widzimy się wieczorem – podszedł do niej już kompletnie ubrany i spoglądając na chwilę w jej wciąż obrażone oczy złożył soczysty pocałunek na jej ustach.

- Pa – odepchnęła go lekko od siebie. Andreas wywrócił tylko oczami i wyszedł pozostawiając ją samą sobie po raz kolejny z mętlikiem w głowie.

Cdn. 

Pozwolę sobie zadedykować Karinie, gdyż chyba jako jedyna oczekiwała tego odcinka xD