18. Nie zawiedź mnie.

Zbliż się do mnie

Zbliżę się do ciebie

Będziemy lśnić daleko stąd w przestrzeni i czasie

Zbliż się do mnie

Widzę Cię Ty widzisz mnie

Daleko stąd przez przestrzeń i czas

Zbliż się do mnie

Zbliż się do mnie

Zbliżę się do Ciebie

Przez burze przez zimną noc i strachem w Tobie

Daleko stąd przez przestrzeń i czas

Zbliż się do mnie

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że właśnie napisaliśmy piosenkę? A właściwie ty ją napisałaś? I to bardzo dobrą piosenkę – rzekł Gitarzysta spoglądając z uwagą na nieco skrępowaną nastolatkę. Ulżyło jej, gdy usłyszała takie słowa z jego ust. Z ostatnimi wersami sam jej pomógł, co także ją niezmiernie cieszyło. Była naprawdę szczęśliwa mogąc spędzić z nim tyle czasu i to sam na sam. Nikt im nie przeszkadzał, mogli swobodnie rozmawiać.

- Gdy się ma gorsze dni wychodzą najlepsze teksty podobno – odparła nieśmiało. – Cieszę się, że ci się podoba…

- Mało tego. Myślę, że Bill byłby również zachwycony i chciałby to zaśpiewać – stwierdził z pełnym przekonaniem, co też ją zaskoczyło. Ktoś miałby śpiewać jej tekst? Nawet jej się to nie śniło. Do tego jeszcze Bill! – Oczywiście nie za darmo.

- Daj spokój – mruknęła nie wyobrażając sobie nawet, że miałaby wziąć za to pieniądze. Dla niej to była sama przyjemność i nie zamierzała czerpać z tego takich zysków. Wystarczyło jej samo zainteresowanie Toma, które sobie bardzo ceniła. Zresztą nie tylko. Przyjaźń z zespołem była dla niej bardzo ważna, także z Rebeccą.

- Nie bądź taka skromna, należy ci się nagroda…

- Dobre słowo jest dla mnie nagrodą – uśmiechnęła się do niego. Miał wrażenie, że z każdą chwilą ta dziewczyna staje się coraz bardziej cudowna. I nie wiedział, czy to w ogóle jest możliwe. Jak na nią patrzył czuł niezwykły spokój i miał ochotę robić to non stop.

- Pójdziemy gdzieś?

- Gdzie?

- Gdzieś – zaśmiał się sam nie wiedząc nawet dokąd chciałby z nią pójść. Po prostu chciał spędzić z nią, jak najwięcej czasu. Zdawał sobie sprawę, że może więcej nie nadarzyć się taka okazja, aby byli tylko we dwoje. Brakowało mu takich sytuacji między nimi. Chciał ją bliżej poznawać, żeby czuła się przy nim dobrze i swobodnie. Może nawet nie do końca świadomie pragnął skraść jej serce, tylko dla siebie.

- W sumie możemy iść, gdzieś – zgodziła się rozbawiona. Przecież poszłaby z nim wszędzie, nawet jeśli miałaby nie wiedzieć dokąd. Tak bardzo ją czarował swoją osobą. – Tylko to zapiszę, żeby przypadkiem nie zaginęło – dodała i wykonała kilka zwinnych ruchów na swoim komputerze, aby następnie go wyłączyć.

- Jestem ciekaw co tam jeszcze ukrywasz na tym swoim sprzęcie.

- Tego już się raczej nie dowiesz – odparła z tajemniczym uśmiechem, który jednak go nie przekonywał. Bowiem zamierzał wcześniej, czy później dowiedzieć się o niej wszystkiego.

Południe, Galeria Handlowa

- Bill, jeszcze raz wspomnisz coś o moim dziecku, czy wypowiesz słowo „ciąża” to przysięgam, że wyjdę z siebie i stanę obok. A uwierz mi, że nie chcesz tego! – zagroziła poirytowana Vanessa patrząc z mordem w oczach na przyjaciela.

- Oho, no to klops – mruknął Gustav obserwujący całe zajście. Właściwie zachowanie Vanessy niewiele się różniło od tego, kiedy nie była w ciąży. Odkąd pamiętał lubiła być czasem niemiła, chamska, złośliwa… Miała po prostu wredny charakter, lecz mimo wszystko można było znaleźć w niej wiele pozytywnych cech. Była dobrą osobą choć może nie sprawiała takiego wrażenia. Jednak każdy wie, że pozory potrafią mylić, czasem nawet bardzo. Perkusista był przekonany, że ta dziewczyna jeszcze wszystkich zadziwi i sprosta zadaniu jakie ją czeka. Macierzyństwo nie jest łatwą sprawą, szczególnie dla kogoś, kto nie jest na to przygotowany. Jednak nie bez powodu ciąża trwa dziewięć miesięcy, na pewno nie tylko dla rozwoju dziecka… Sam właściwie odkąd dowiedział się o ciąży przyjaciółki zaczął się zastanawiać nad założeniem rodziny. W końcu ma już na karku grubo ponad dwadzieścia lat. Może i to jeszcze młody wiek, ale nie chciałby czekać z tym zbyt długo. Zdecydowanie bardziej podoba mu się młode ojcostwo niżeli w średnim wieku. Jakby nie patrzeć w tej chwili ma wszystko, co trzeba, aby założyć rodzinę. Jedyną przeszkodą mógłby być zespół. Bo kto chciałby mieć dziecko z kimś, kto ciągle pracuje i często wyjeżdża. Jego dziewczyna jest bardzo tolerancyjna i cierpliwa, lecz nie miał pewności, czy zgodziłaby się na tak poważne zmiany w ich życiu.

- Ej, ktoś tu ma chyba branie – odezwał się Wokalista całkowicie ignorując słowa przyjaciół. Jego uwagę przykuł pewien mężczyzna zerkający co jakiś czas w ich kierunku. I ewidentnie spoglądał na niczego nieświadomą Vanessę.

- Masz na myśli siebie? – bąknęła dziewczyna rozglądając się dookoła w poszukiwaniu jakichś kobiet zainteresowanych osobą Billa.

- Ciebie. Ten koleś ciągle tu zerka – wskazał dyskretnie w kierunku nieznajomego. – Myślę, że powinnaś zadziałać.

- Proszę cię, jestem w ciąży. Ciąża równa się z końcem romansów, zabaw… Nie mam już szans u nikogo. Kto w ogóle chciałby dziewczynę z dzieckiem? I to jeszcze przypadkowym!

- Oh, daj spokój Nessa! Ciąża nie ujmuje twojego uroku, jak widzisz. On ewidentnie na ciebie leci i chciałby cię poznać!

- Bill nie dobijaj mnie – poprosiła nawet przez chwilę nie wierząc temu co mówi jej przyjaciel. Uważała, że jest już skazana na wieczną samotność przez własną głupotę. Nigdy nie sądziła, że cokolwiek tak bardzo zaniży jej pewność siebie i wartość, a już na pewno nie ciąża. – Kończmy te zakupy lepiej, bo robię się już głodna…

- Przepraszam, wy jesteście z Tokio Hotel? – cała trójka uniosła zaskoczone spojrzenia na nieznajomego mężczyznę, o którym przed momentem rozmawiali. Byli tak pochłonięci dyskusją, że nie zauważyli nawet kiedy do nich podszedł.

- Tak jest, Gustav Schäfer, Bill Kaulitz. A to nasza przyjaciółka Vanessa Kepner – wypalił Perkusista przedstawiając wszystkich od razu z imienia i nazwiska, za co spotkało go mordercze spojrzenie czarnowłosej, która nie pojmowała jego postępowania.

- Cóż… W takim razie Eric Fisher jestem…

Park.

Para przyjaciół podążała wolnym krokiem przez zielone alejki większość czasu milcząc. Jakoś żadne z nich nie potrafiło się przełamać, aby zacząć jakiś głębszy i dłuższy temat. Jednak to też wcale im nie przeszkadzało. Obydwoje lubili czasem pomilczeć, nawet w towarzystwie. Mieli ze sobą wiele więcej wspólnego, tylko jeszcze o tym nie wiedzieli. Chociażby to, że uwielbiali spędzać czas w swoim towarzystwie… To samo w sobie tak bardzo poprawiało im nastrój, że nie trzeba było już nic więcej.

Towarzyszyła im przy tym spacerze sama natura ze względu, że większość ludzi była o tej porze w pracy i nikt nie kręcił się po parku. Dawało im to nieco intymności. Co też trochę krępowało Mię, która cały czas automatycznie starała się trzymać między nimi jakiś dystans. Nie było to proste, gdy ich kroki same za każdym razem zbliżały ich do siebie. Coś jak magiczna, przyciągająca siła.

- Nie wyjeżdżasz nigdzie na wakacje? – przerwał w pewnej chwili panującą między nimi ciszę zerkając na nią lekko niepewnie. Podczas tej bezcelowej wędrówki zastanawiał się ciągle nad tym, co powiedział mu rano Bill. Intensywnie rozważał jego pomysł, aby zabrać Mię na rozdanie nagród, jako osobę towarzyszącą. Chyba mogłoby być jej miło, że pomyślał o tym, nawet jeżeli miałaby mu odmówić. Niech wie, że to właśnie ją wybrał.

- Raczej nie. Przynajmniej na razie nie mamy żadnych planów – jej odpowiedź była całkowicie satysfakcjonująca. Mógł teraz do woli zapełniać jej czas swoją osobą, co mu bardzo odpowiadało. O ile oczywiście sama Mia nie będzie miała nic przeciwko… Był jednak pewien, że nie będzie miała.

- Trochę pewnie szkoda? Ale w sumie lepiej dla mnie – uśmiechnął się pod nosem nie oczekując już żadnej odpowiedzi. – Tak sobie pomyślałem… W sierpniu z zespołem wybieramy się na pewną galę, jesteśmy nominowani w kilku kategoriach…

- To świetnie, gratuluję – ucieszyła się sądząc, że Gitarzysta zakończył swoją wypowiedź.

- Jeszcze nie ma czego – stwierdził. – Ale nie o to chodzi… Chciałem zapytać, czy nie miałabyś ochoty pojechać tam z nami?

- Ja? – spojrzała na niego zaskoczona. To było ostatnie czego mogła się w tej chwili spodziewać.

„Niby z jakiej racji mam z nimi jechać na rozdanie nagród?! Przecież… to oni są gwiazdami i w ogóle! O czym on do mnie mówi…?”

- Tak. Wiesz, potem jest taka impreza z gwiazdami i jest trochę sztywno… Dlatego zabieramy osoby towarzyszące. I pomyślałem o tobie… Bo przecież dobrze się z tobą czuję, bardzo cię lubię i chciałbym, abyś tam ze mną była. Nie tylko na tej imprezie, ale przy tym jak będziemy odbierać nagrody – wyjaśnił spokojnie. Jego słowa jak zwykle sprawiły, że było jej bardzo miło. Coraz mocniej zaczynała wierzyć w to, że jest dla niego ważną osobą. Że mu na niej naprawdę zależy i, że być może nawet chciałby czegoś więcej..? Może nie teraz, ale przecież to wszystko musi do czegoś prowadzić… Musi. – Oczywiście zrozumiem jeśli odmówisz… Nie chcę na ciebie naciskać. Po prostu bardzo bym chciał, żebyś ze mną poszła… Bardzo – uniósł na nią swoje czekoladowe spojrzenie pełne nadziei. Rozpływała się pod wpływem jego oczu i jakże mogła w takiej sytuacji odmówić?

- Więc bardzo chętnie to zrobię – uśmiechnęła się do niego delikatnie w ten sam sposób co zawsze, który ukazywał ją w jego oczach jako najsłodszą istotę na świecie. Poczuł ulgę słysząc jej odpowiedź, a widząc ten uśmiech coś przekręciło mu się w żołądku i było to niesamowicie przyjemne.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę – rzekł wpatrując się w nią, jak w obrazek.

„A ty nie masz pojęcia, że ja stokrotnie bardziej… Nie mówiąc już o tym, że chyba oszalałam na twoim punkcie… Więc proszę, proszę… Nie zawiedź mnie Tom… Albo nawet… Boże, rób co chcesz! I tak cię uwielbiam… Bo przecież oszalałam. Całkowicie…”

Cdn.