16. Nie zostawię Cię.

„Tęsknię… Tom.”

Nastolatka po raz kolejny tego wieczoru odczytywała wiadomość, co najmniej jakby to miało jej w czymś pomóc. Tyle, że tak wcale nie było. Wciąż nie rozumiała, dlaczego Gitarzysta wysłał jej tego sms’a. Pierwszą jej reakcją było podekscytowanie, przyspieszone bicie serca, motylki w brzuchu. Wszystko na raz! Miała ochotę od razu odpisać mu coś, ale bardzo szybko wrócił do niej rozum. Zaczęła po prostu sklejać fakty i dochodzić do wniosku, że to na pewno jakaś ściema. Bo niby z jakiej racji chłopak miałby jej coś takiego napisać? Po drugie, jaką ma pewność, że to w ogóle jego numer! Po tych kilkunastu minutach zastanowienia była pewna, że za wszystkim stoi jej brat. Który widocznie niczego się jeszcze nie nauczył, albo nadal zamierza niszczyć jej życie.

„Dlaczego z niego taki dupek!? No cholera, no...! Może ja naprawdę wyglądam na idiotkę? Może te okulary sprawiają takie wrażenie!? A podobno dodają inteligencji! Widocznie w moim przypadku działa to odwrotnie. Mam już tego wszystkiego dosyć. Na co mi to wszystko w ogóle było? Oczywiście, ja też za nim tęsknię. I to bardzo. Chciałabym znowu z nim porozmawiać, zobaczyć go… Po prostu z nim pobyć. Stał się dla mnie kimś ważnym. Może zbyt szybko… Ale to było niezależne ode mnie! I po prostu nie wierzę, że mógł mi to napisać. Po prostu nie! Chłopak, który tak mnie traktuje nie wysłałby mi takiego sms’a.”

- Cholera – zaklęła pod nosem odkładając telefon na biurko. Nie zamierzała odpowiadać na te wiadomość. Przynajmniej na razie, dopóki sobie wszystkiego nie poukłada. O ile w ogóle kiedykolwiek to nastąpi. Ostatnio ciągle próbuje jakoś ułożyć ostatnie wydarzenia, dojść do czegoś, lecz z marnym skutkiem. Uniosła swoje spojrzenie słysząc ciche pukanie do drzwi, a po chwili ujrzała w nich swoją mamę.

- Mia, masz gościa – rzekła kobieta przepuszczając w wejściu znajomą blondynkę. Mia zdziwiła się nieco na jej widok. Raczej się jej nie spodziewała, a właściwie nie spodziewała się nikogo.

- Hej – przywitała się dość niepewnie, jak na siebie Rebecca.

- Cześć, co tu robisz? – zapytała, gdy już jej mama zamknęła za sobą drzwi pozostawiając je same.

- Chciałam cię odwiedzić – wzruszyła ramionami jakby było to coś normalnego, lecz wcale nie było i obydwie zdawały sobie z tego sprawę. – Dawno się nie widziałyśmy – dodała siadając na brzegu łóżka.

- Nie mam nastroju na spotkania – mruknęła nie wiedząc co ma innego powiedzieć. Nie bardzo miała ochotę na rozmowy.

- Wiem, co się stało Mia… Andreas mi wszystko powiedział – na dźwięk imienia brata od razu wszystko pojęła. Znowu on. Widocznie musi stać za wszystkim, co się dzieje w jej życiu.

- Jeśli zamierzasz o nim gadać, to od razu mówię, że nic z tego – zastrzegła bardzo oschle, co nie zdarza jej się często o ile w ogóle. Ostatnio coś się w niej zmienia, niestety na gorsze i sama to dostrzega. Nie bardzo też potrafi to w sobie powstrzymać od dalszego rozwoju.

- Uważam, że przesadzasz Mia – rzekła w pewnej chwili ze znaczną stanowczością w głosie. Nie myślała już o tym, czy ją urazi i jak może zareagować. Była już zbyt irytowana postawą nastolatki i zamierzała zwyczajnie powiedzieć jej, co o tym wszystkim myśli bez względu na efekt. – Przecież nic się takiego nie stało! Andreas był pijany, nie wiedział co robi. Nie chciał cię uderzyć.

- Jakby w tym wszystkim chodziło wyłącznie o to, że mnie uderzył – wtrąciła zdenerwowana brunetka.

- A o co? O pocałunek? To spotkaj się z nim i się całujcie do woli! Kto wam broni do cholery! Ale po co te wszystkie szopki!?

- Ty nic nie rozumiesz!

- To mi wytłumacz!

- Nie – odmówiła rozzłoszczona. – Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć, w ogóle nikomu! Nie musicie nic rozumieć.

- Myślałam, że jesteś inna – stwierdziła nagle podnosząc się z miejsca. – Ale ty jesteś taka sama jak on. Więc może zastanów się nad tym – dodała bez skrupułów i wyszła zostawiając zdumioną dziewczynę samą sobie.

„Co się do cholery ze mną dzieje?!”

Mia była w szoku. Ta cała sytuacja zaczynała ją przerastać, a ona pierwszy raz broniła się atakiem. To było zupełnie nie w jej stylu. Miała wrażenie, że staje się jakimś złym człowiekiem. Jakby z dnia na dzień coraz bardziej traciła samą siebie. A co jeśli naprawdę przestanie być Mią? W życiu tak łatwo jest zamienić się w potwora… W obcą sobie szkaradę.

„Oni mnie kompletnie nie rozumieją… Przecież tu nie chodzi o jakiś pocałunek, choć było to dla mnie ważne. Chodzi mi o Andreasa. O to, że jest moim bratem. I o to jaki jest… Czemu nikt tego nie widzi? Teraz sobie pewnie myślą, że jestem jakąś rozkapryszoną księżniczką, czy Bóg wie kim… Nie chciałam, aby tak to wyglądało…”

Mieszkanie Kaulitzów.

- Vanessa, co się z tobą działo? – zapytał Wokalista spoglądając z niepokojem na przyjaciółkę. Zaskoczyła wszystkich swoim nagłym przybyciem, ale jednocześnie ulżyło im na jej widok. Nawet Tomowi, który miał wciąż wyrzuty sumienia z jej powodu. Miał nadzieję, że uda mu się to teraz naprawić.

- Musiałam przemyśleć parę spraw. Opowiem wam wszystko później, ok?

- No w porządku – zgodził się w imieniu wszystkich nie widząc żadnych przeciwskazań. Najważniejsze, że dziewczyna się nie wymigiwała od odpowiedzi. W końcu to Vanessa, ona zawsze gra w otwarte karty. I za to między innymi wszyscy ją szanują.

- Więc o co chodzi z tą małą? – wróciła do poprzedniego tematu, w którym nie była zbytnio obeznana jeszcze. Jednak zamierzała wszystko nadrobić. Wiele ją ominęło, nie spodziewała się nawet tego, że aż tyle. Widocznie jej przyjaciele są coraz bardziej nieprzewidywalni.

- W skrócie mówiąc: Tom miział się z nią na imprezie, Andreas to przerwał i zamiast przywalić Tomowi, uderzył Mię. Mia jest teraz na niego śmiertelnie obrażona i chyba na nas wszystkich, bo się do nas też nie odzywa – wyrecytował Georg.

- Poważnie Tom? – spojrzała na Gitarzystę z niedowierzaniem. Niedawno wmawiał jej, że na nią nie leci, a tymczasem dowiaduje się, że już się do niej dobierał. Nie do końca to wszystko rozumiała. Uważała, że Tom i Mia kompletnie do siebie nie pasują, są przecież zupełnie różnych światów. Nawet różnica wieku jest dość znacząca. Mia według Vanessy była jeszcze zwykłym dzieckiem nie znającym życia. A Tom chyba nie nadawał się na nauczyciela…

- To chyba moja sprawa – mruknął dobitnie. Nie podobało mu się ironiczne podejście czarnowłosej do całej sytuacji. Od początku traktowała Mię z góry, a przecież nie zasługiwała na to.

- Z tego co widzę już wszyscy się w nią zaangażowali – skwitowała z przekonaniem. – Dobra, pomijając już samo to, że bierzesz się za małolatę… Nie rozumiem, że niby ty nie umiesz wybrnąć z sytuacji? Co się z tobą stało?

- A co niby mam zrobić!? Andreas powinien to naprawić! On spieprzył sprawę, a nie ja.

- On się z nią całował? – uniosła brwi wbijając w niego swoje niewzruszone spojrzenie. – Wiesz, może warto oddzielić to, co zrobił Andy od tego, co zrobiłeś ty. Nawet jeśli jest na niego wściekła, jak musi się teraz czuć będąc zupełnie z tym sama. W dodatku chłopak, który się do niej przystawiał teraz też ma ją w dupie. Już nie mówiąc o samej przyjaźni. Bo chyba jesteś jej przyjacielem od pewnego czasu? No, ale tak. Ty lubisz uciekać, gdy pojawia się problem – rzekła podkreślając znacznie ostatnie słowa. Tylko Gitarzysta mógł domyślić się o co chodzi i tak też było. Nie potrzebował na to dużo czasu. A najgorsze, że miała słuszność. Najpierw zostawił ją, gdy potrzebowała wsparcia i tak samo postąpił z Mią. – Może ta dziewczyna jednak jest dojrzalsza od was wszystkich razem wziętych. Widocznie wiek nie świadczy o wszystkim.

- Ja też uważam, że każdy z nich powinien sam rozwiązać swój problem – poparł ją Basista. – My tu tak naprawdę mamy niewiele do powiedzenia. Mia na pewno poczuła się upokorzona, dlatego nawet nie chce tu przyjść.

- Nie mogłeś powiedzieć im tego zanim przyszłam? Nie musiałabym się tyle produkować – mruknęła Vanessa spoglądając na przyjaciela, który wzruszył ramionami z niewinnym uśmieszkiem.

- Inteligencja Georga sama nie potrafi się ujawnić, zawsze musi mieć jakiś wspomagacz – stwierdził Bill żartobliwie, z czym nie można było się nie zgodzić.

- Ej, ale ja już próbowałem rozwiązać to sam i nic z tego nie wyszło – wtrącił urażony Andreas, który wciąż oczekiwał jakiejś pomocy ze strony przyjaciół.

- Bo tu trzeba zacząć od Toma. Wtedy dziewczyna od razu zmięknie i tobie pójdzie łatwiej.

- Czemu wy wszyscy uważacie ją za jakąś idiotkę?! – oburzył się w końcu Tom, któremu coraz bardziej przestawała się podobać ta dyskusja, choć trochę mu ułatwiła przyszłe działania. Wiedział już mniej więcej, co i jak powinien zrobić. Nie znaczyło to jednak, że pozwoli im mówić w ten sposób o Mii. Co najmniej, jakby była jakąś pustą laską… Zupełnie, jakby nie widzieli, że jest całkowicie odwrotnie!

- Nikt tak nie uważa Tom.

- Właśnie widzę. Najpierw Andreas, teraz ty. Zrozumcie w końcu, że Mia nie jest taka jak te wszystkie dziewczyny, do których ciągle ją porównujecie. I już wcale się nie dziwię Andreas, że ona nie chce nawet z tobą gadać.

- Dobra ja się poddaję! – oznajmił blondyn opadając zrezygnowany na kanapę. Ciągle ktoś go atakował, sam nie wiedział, co ma dalej zrobić i gdzie właściwie popełnił błąd. Widocznie musi to przeczekać…

- Ja też mam dość tej rozmowy – powiedział rozgoryczony Tom. – Idę się przejść.

- Czekaj, pójdę z tobą – Vanessa ruszyła ze swojego miejsca chcąc porozmawiać z Gitarzystą na osobności. Spodziewał się, że wcześniej, czy później to nastąpi. Może lepiej, że już dziś… Po co z tym wszystkim zwlekać.

- Jesteś na mnie zła o tamto – zaczął, gdy byli już na zewnątrz. Nie miał jeszcze odwagi patrzeć jej w oczy, więc spoglądał przed siebie chowając ręce głęboko w kieszeniach spodni.

- Nie jestem zła Tom – zaprzeczyła łagodnie, jak nigdy. – Chociaż może powinnam – dodała gasząc w chłopaku nadzieję, która przed chwilą się pojawiła. – Bo zostawiłeś mnie, gdy cię potrzebowałam. Nie miałam zupełnie nikogo… Wiem, że nasze zdania mogą różnić się w pewnych kwestiach. Takich jak chociażby aborcja – na to słowo Gitarzystę przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego przyjaciółka już tego dokonała i nie ma odwrotu. Czuł się z tym jeszcze gorzej. – Ale przyjaciel powinien być mimo wszystko… Powinieneś chociaż spróbować mnie zrozumieć. Nie jestem gotowa na dziecko, nie mam nawet stałego partnera! Ja nawet nie wiem kim jest ojciec. To wszystko stało się tak nagle… Wiem, że chciałeś dobrze. Masz dobre serce…

- Bo zawsze jest jakieś wyjście – powiedział cicho.

- Wiem – westchnęła lekko się stresując tym, co chce mu powiedzieć. – Dlatego chętnie skorzystam z twojej propozycji Tom.

- Jakiej propozycji? – spojrzał na nią zaskoczony.

- Obiecałeś mi pomóc, pamiętasz?

- Tak, ale… - urwał uświadamiając sobie o czym w ogóle jest mowa. Poczuł nagle jak wielki ciężar spada mu z serca, które od razu zaczęło dwa razy mocniej bić. – Nie zrobiłaś tego? – szepnął, a dziewczyna pokręciła przecząco głową.

- Nie mogłam. Położyłam się na tym jebanym fotelu i nie wiedziałam, co ja tam w ogóle robię… W dodatku zupełnie sama. I nawet pomyślałam sobie, jak ten facet może to robić…

- Ness – przerwał jej zagarniając ją w swoje objęcia. Nie przypuszczał, że ten wieczór może skończyć się tak dobrze. Pierwszy raz od dawna tak bardzo się wzruszył. – Nawet nie wiesz jak mi ulżyło.

- Mi też…

- Będzie dobrze, obiecuje. Nie zostawię cię. Wszyscy ci pomożemy – zapewniał ściskając ją mocno.

Cdn.