12. Czasem trzeba się posmucić, żeby potem było lepiej.

Głośna muzyka, tłum młodych ludzi, przeróżne zapachy i lekka duchota… Tyle reprezentował sobą klub, do którego przychodzili bracia Kaulitz wraz z przyjaciółmi. Tego wieczora również się tam zjawili z zamiarem rozerwania się. Szczególnie starszy z nich potrzebował tej chwili wytchnienia. Ostatnio miał zbyt wiele spokoju, a co się z tym wiąże, czasu na bezsensowne myślenie, które do niczego nie prowadziło. Cieszył się, że w końcu zapomni o problemach chociaż na kilka godzin. I oczywiście była jeszcze jedna, ważna osoba, na której myśl odczuwał przypływ tajemniczej radości. Mia Hertzberg, słodka brunetka, która bardzo mieszała mu w głowie. Sądził, że to tylko chwilowe. W końcu pierwszy raz poznał kogoś tak innego, wyróżniającego się z pośród szarego tłumu… Był pewien, że to chwilowy wstrząs. Jednak mijał dzień za dniem, a ona wciąż tkwiła w jego umyśle. I za każdym razem wywoływała uśmiech na jego twarzy. Czy to, gdy widział ją oczyma wyobraźni, czy w rzeczywistości. Miał wrażenie, że ta dziewczyna jest dla niego… Nadzieją. Nadzieją na przyszłość. I nie miał pojęcia, dlaczego tak czuje. To było dziwne. Ale jednocześnie piękne! Więc wcale nie chciał się tego wyzbywać. Pragnął brnąć w to jeszcze głębiej, pozwolić się temu rozwijać. Tylko obawiał się, czy jego brat tego nie zakłóci… W końcu również wykazał swoje zainteresowanie dziewczyną, a to może zdecydowanie zaburzyć napięcie panujące między nastolatką, a Gitarzystą.

- Tom ogarnij się! – poczuł nagle mocne szturchnięcie ze strony brata. – Czy ta twoja nagła „dojrzałość” wiążę się także z końcem jakichkolwiek zabaw?

- Nie. Sorry, zamyśliłem się tylko – odparł wracając na ziemie i uśmiechnął się przy tym lekko chcąc być bardziej przekonującym. Zdecydowanie powinien na razie przestać myśleć o tym wszystkim i zająć się imprezą. W końcu za chwilę pojawi się reszta przyjaciół, w tym także Mia. Musi być sobą.

- Siema, siema! – zawołał radośnie Georg, który właśnie zjawił się obok bliźniaków wraz z Gustavem.

- No hej. Myśleliśmy, że przyprowadzisz swoją dziewczynę Gustav? – Bill spojrzał rozczarowany na przyjaciela.

- Wiem, ale nie miała ochoty niestety. Chyba trochę się was krępuje – wyjaśnił bezradnie brunet. – Może innym razem w jakimś bardziej kameralnym miejscu.

- No szkoda, chcielibyśmy w końcu poznać te wybrankę – wokalista poklepał go z uznaniem po ramieniu.

- To co siadamy na razie nie? Brakuje jeszcze Andy’ego i Rebecci – stwierdził Georg rozglądając się po klubie, czy przypadkiem gdzieś nie nadchodzą. Jednak nie rozpoznał żadnej znajomej twarzy.

- I Mii – wtrącił Bill wyręczając tym samym swojego brata, który chciał powiedzieć dokładnie to samo. – To pójdę zamówić coś do picia, a wy siadajcie tu – ruchem głowy wskazał na ich ulubione miejsce, a sam skierował się w stronę baru po jakieś trunki. W tym czasie reszta rozsiadała się wygodnie na brązowych, skórzanych kanapach oczekując przyjścia pozostałych członków paczki. Nie musieli długo czekać, jak zjawiła się blondwłosa piękność od razu czarując swoim uśmiechem.

- Cześć chłopcy – przywitała się z każdym obdarowując ich całusem w policzek i sama również usiadła przy stoliku. – A co z resztą?

- Bill poszedł po napoje, a Andreas i Mia jeszcze nie dotarli – poinformował Gustav.

- A co się dzieje z Vanessą? Nie widziałam jej chyba od ponad tygodnia, nawet się nie odzywa – spojrzała na każdego z osobna pytająco licząc na to, że któryś z nich udzieli jej jakiejś konkretnej odpowiedzi. Jednak nikt się specjalnie nie wyrywał.

- Jest chyba jeszcze chora – odezwał się w końcu Tom podtrzymując ciągle swoją wersję. Sam właściwie nie wiedział, co teraz dzieje się z jego przyjaciółką. I miał z tego powodu bardzo duże wyrzuty sumienia. Czuł, że powinien ją wspierać niezależnie od wszystkiego… Ale on zachował się jak dupek. Zostawił ją zupełnie samą z problemem… Tak nie robią prawdziwi przyjaciele.

- To nieźle ją wzięło… - mruknęła dość niepewnie. Przeczuwała, że coś jest na rzeczy. Dostrzegała to w wyrazie twarzy i oczach chłopaka. Była pewna, że Dredziarz wie znacznie więcej niż mówi.

- Hej piękna, co tak późno? Nie wziąłem nic dla ciebie – Bill zjawił się przy stoliku z tacą w rękach, na której stały cztery szklanki z alkoholem.

- Nie szkodzi sama sobie coś później zamówię – uśmiechnęła się do niego przyjaźnie.- Zresztą jeszcze nie ma wszystkich. Czemu Andreas i Mia się spóźniają?

- A kto to wie – basista wzruszył bezradnie ramionami. – Może się rozmyślili?

- Nie no, przecież mówili, że będą – Tom zmarszczył brwi zaczynając się już niepokoić. Przecież Andreas nigdy nie spóźnia się na imprezy. A jeśli coś się stało? Może coś z Mią? Albo rzeczywiście zrezygnowali z jakichś powodów. Bardzo by nie chciał, aby tego wieczoru Mia się nie zjawiła. Wtedy jego przyjście tutaj także straciłoby jakikolwiek sens… Bardzo potrzebował jej towarzystwa.

- Zadzwonię do Andy’ego – stwierdził Czarnowłosy i sięgnął do kieszeni po telefon, lecz nie musiał już wybierać numeru, bo zaraz spostrzegł wyłaniającą się blond czuprynę z tłumu zmierzającą w ich kierunku. A za nim również i młodą brunetkę, na której widok uśmiechnął się automatycznie. – No co tak późno? – zapytał, gdy tylko zbliżyli się do nich.

- Eh… Małe problemy z komunikacją międzyludzką – mruknął Andreas, co nie do końca zostało zrozumiane przez resztę ludzi, ale nikt nie pytał o żadne szczegóły. – Ale jesteśmy. I możemy się bawić!

- Świetnie, to możesz przynieść nam coś do picia. I sobie przy okazji – oznajmiła Rebecca z jak zwykle złośliwym uśmieszkiem.

- Oczywiście, już przywykłem, że jestem twoim kelnerem – odwzajemnił jej gest po czym wycofał się z powrotem w tłum zmierzając do baru. Mia w tym czasie usiadła obok Rebecci, zdawała sobie sprawę, że jeszcze nie powiedziała, ani słowa, ale jakoś nie miała ochoty się odzywać. A może nawet tu być. Straciła dziś cały nastrój i miała nawet zostać w domu, jednak Andreas wyciągnął ją niemal siłą. Co ciekawe, bo najpierw sam skutecznie zepsuł jej humor.

- Kiedy wy w końcu przestaniecie sobie docinać – skomentował Gustav patrząc z dezaprobatą na przyjaciółkę, która tylko wzruszyła obojętnie ramionami. – Widać, nie każdy tu się przyjaźni.

- No niestety nie wszyscy do siebie lgną – dodał bezradnie Bill. Każdy jednak wiedział, że jakby przyszło, co do czego Andreas i Rebecca byliby najlepszymi przyjaciółmi pod słońcem. Po prostu jeszcze nie przeszła im na siebie złość z przeszłych wydarzeń. Widocznie musieli się na sobie wyładowywać, każdy ma przecież własny sposób na pozbycie się emocji. Po chwili blondyn wrócił z napojami i również zajął wolne miejsce. Rozmowa oczywiście zeszła już na inny tor, nikt nie zamierzał przecież się wtrącać w relacje między nim a Rebeccą. To była ich sprawa, z którą powinni sami się uporać. Było wiadome, że kiedyś to nastąpi. Nawet jeżeli miałoby trwać lata…

Podczas, gdy rozmowa się rozkręciła i każdy miał coś do powiedzenia, Mia wciąż milczała jakby była zupełnie nieobecna i niezainteresowana wszystkim, co się dookoła niej działo. Patrzyła niemal cały czas w swojego kolorowego drinka, którego zresztą też ledwo co ruszyła. Jej oczy tego wieczoru były wyjątkowo smutne, co od razu zauważył Tom. Mógł jej się uważnie przyglądać, bo siedział po przeciwnej stronie jednak nie dokładnie naprzeciw nastolatki, więc nie rzucało się to też w oczy. Poza tym przyjaciele naprawdę byli pochłonięci swoją żwawą dyskusją. Gitarzysta udzielał się też od czasu do czasu nie chcąc wzbudzać podejrzeń. W końcu i on dziś podobnie, jak brunetka nie pałał entuzjazmem. W sumie sądził, że nieco się rozchmurzy, lecz nie bardzo mu to wychodziło. Tym bardziej, gdy widział smutną Mię. Naprawdę widok smutnej dziewczyny wywierał na nim niemałe wrażenie. Nie chciał jej takiej widzieć, nie chciał, aby działa jej się jakaś krzywda. Wydawała mu się taka niewinna, zupełnie zagubiona w tym wielkim świecie. Taka nieporadna… Bał się, że dzieje się coś złego i sobie z tym nie radzi, że może jest sama z jakimś problemem. Podobnie, jak Vanessa zresztą… Tylko, że Vanessa była całkowicie innym typem kobiety. Wiedział, że ona sobie poradzi ze wszystkim. Jeśli była w stanie powiedzieć, że zabije swoje dziecko… Nic nie mogłoby ją zniszczyć, nic. A Mia? To całkowite przeciwieństwo jego przyjaciółki. Jest delikatna, wrażliwa, nieśmiała… Nigdy nikogo by nie skrzywdziła. Nie znał jej zbyt długo, ale był tego pewien. Był pewien, że Mia nie zabiłaby własnego dziecka choćby miała zostać z nim zupełnie sama… Potrząsnął niezauważalnie głową chcąc odgonić od siebie te natrętne myśli. Nie wiedział, dlaczego w ogóle porównuje je ze sobą. Przecież to zupełnie różne osoby.

Nie chcąc tracić już więcej czasu na głupie rozmyślanie i zastanawianie się, czemu dziewczyna jest smutna wstał ze swojego miejsca informując, że wychodzi się przewietrzyć. Nikt specjalnie nie zwrócił na to uwagi, jedynie Gustav skinął głową na znak, że przyjął wiadomość. Gitarzysta natomiast podszedł jeszcze do milczącej nastolatki i nachylił się do jej ucha omiatając przy tym jej szyję swoim ciepłym oddechem. Brunetka drgnęła czując to tak nagle, co też sprowadziło ją na ziemię. Jej serce zabiło z dziesięć razy mocniej niż zwykle…

- Idziesz ze mną? – przymknęła powieki, gdy jego głos powoli ją wypełnił. Nie odpowiedziała nic tylko wstała i jak zahipnotyzowana podążyła za nim. Chłopak w pewnym momencie wyciągnął do niej rękę, aby nie zgubiła się gdzieś w tłumie obcych ludzi. Doskonale wiedział, jak z nią postępować. Miał idealne wyczucie. Chwyciła go bez wahania pozwalając się prowadzić. Poszłaby za nim w tej chwili na koniec świata, chyba sama do końca nie mając świadomości tego co robi…

„Co się ze mną dzieje? Czemu czuję to dziwne uczucie w środku…? I tak mi gorąco…”

Powiew świeżego powietrza nieco otrzeźwił jej umysł. Otworzyła szerzej swoje zielone oczy z uwagą obserwując otoczenie i Toma, który stanął pod murem wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Podeszła do niego trochę bliżej stwierdzając, że dzieli ich zbyt wiele metrów. Stanęła obok opierając się o budynek.

- Coś dziś smutna jesteś – przerwał milczenie jako pierwszy.

- Po prostu… Zmęczona.

- Smutna – powtórzył z pewnością w głosie. Nie zamierzał dać się tak łatwo zbyć. Poza tym przecież nie był ślepy i widział co się dzieje.

- Może trochę – przyznała zauważając, że chłopak nie uwierzy w jej wymówkę. Było jej nawet miło, że zauważył i się tym zainteresował. Jakby mu… Zależało?

„Nigdy nie nauczę się ukrywać emocji… I co ja mu teraz mam powiedzieć? Na pewno będzie pytał… Przecież nie powiem mu o tym wszystkim co wygadywał dziś Andreas! A nie będę kłamać…”

- Stało się coś?

- Nie, nic szczególnego… Taki dzień chyba tylko – odparła patrząc gdzieś przed siebie, a do jej nozdrzy zaczął docierać papierosowy dym. Nie przepadała za tym zapachem, ale tym razem wyjątkowo jej to nie przeszkadzało. Nawet nie zamierzała się odsuwać.

- Nie powinnaś się smucić. Co by się nie działo, powinnaś się uśmiechać i myśleć pozytywnie. Bo wiesz, wcześniej, czy później wszystko się ułoży jakoś – rzekł zauważając, że nastolatka nie bardzo chce opowiadać mu co się stało. Postanowił więc nie naciskać i spróbować pocieszyć ją w jakiś inny sposób. Rozumiał ją nawet nie wiedząc, co się stało…

- Wiem, jak zawsze… Tylko czasem trzeba się posmucić, żeby potem było lepiej. Tak już jest skonstruowany człowiek chyba…

- Może masz rację – stwierdził analizując jej słowa. Na pewno było w nich dużo prawdy, wiedział to przecież z własnego doświadczenia. – Ale… Wolałbym widzieć twój uśmiech – dodał spoglądając na nią. – Da się zrobić? – dźgnął ją lekko palcem w bok, co wywołało na jej twarzy mimowolny uśmiech i nie da się ukryć, że znacznie poprawiło jej nastrój.

- Da – powiedziała tym razem sama się do niego uśmiechając. W końcu jakże mogłaby mu odmówić?

- Cudownie, właśnie o to mi chodziło – oznajmił nie spuszczając z niej wzroku i zgasił papierosa wyrzucając go zaraz. – To teraz wrócimy do środka i będziemy się dobrze bawić, pasuje?

- Myślę, że tak – skinęła głową. Przynajmniej chciała się postarać, aby było tak jak powiedział.

- Zabiorę cię na parkiet, wtedy na pewno się lepiej poczujesz.

- No coś ty! Ja nawet nie umiem tańczyć – przeraziła się na samą myśl. – Wolę zostać…

- Nie musisz umieć – nie pozwolił jej dokończyć. – Myślisz, że ktokolwiek tu umie? – dodał ze śmiechem. – Nie możesz mi odmówić, sam tańczył nie będę – stwierdził nie chcąc słyszeć żadnych wymówek. Bardzo chciał, aby poczuła się przy nim całkowicie swobodnie i jednocześnie w jakiś sposób pozwoliła się do siebie zbliżyć. A jak mógłby lepiej to wszystko osiągnąć, jak nie poprzez taniec? Brunetka nie była zbytnio do tego przekonana, ale jednocześnie chciała spędzić z nim ten czas, nawet jeżeli miałaby tańczyć. Zależało jej… Obojgu im zależało choć może nie każde o tym do końca wiedziało. – To co? Mogę cię porwać?

- Niech ci będzie. Ale reklamacji nie przyjmuję – zastrzegła żartobliwie, na co z uśmiechem chwycił jej rękę ciągnąc ją z powrotem do klubu. W jej głowie panował zupełny mętlik, serce szalało, a żołądek zachowywał się jak rozpędzona karuzela… Jednak to wszystko jej się podobało, jak nic innego w życiu. Ten stan dodawał jej energii i sprawiał, że czuła się lepiej. Nie chciała tego przerywać pod żadnym pozorem.

Będąc z nim pośród tylu tańczących par, czuła się wyjątkowo. Bo ktoś tak niezwykły, jak on z wszystkich ludzi na ziemi, wybrał teraz właśnie ją. To z nią chciał tańczyć, spędzić ten czas. Dlatego każda chwila z nim była tak wyjątkowa i przynosiła ze sobą tyle wrażeń, emocji i przede wszystkim, uczuć…

Cdn.