11. Przemiła, przesłodka, przedobra.

Za oknem widać już było ciemne niebo i pierwsze gwiazdy, kiedy Gitarzysta siedział w pokoju przyjaciółki z bezradnym wyrazem twarzy i mętlikiem w głowie. To był pierwszy raz kiedy nie wiedział, w jaki sposób mógłby jej pomóc. Miał wrażenie nawet, jakby ona wcale nie chciała żadnej pomocy. Ta sytuacja była trudna także dla niego. W życiu by się nie spodziewał, że kiedykolwiek spotka ich coś takiego. Znał Vanesse bardzo dobrze i jak  na jego gust, ta dziewczyna była ostatnią osobą na świecie, która mogłaby nadawać się na matkę…

- I jak się czujesz? – odezwał się w końcu nie bardzo wiedząc, jak w ogóle ma zacząć rozmowę.

- Beznadziejnie – odparła szczerze. – Ciągle mnie mdli. Poza tym nie wiem, co mam zrobić z tym… - nie dokończyła nie umiejąc nawet znaleźć słów, aby określić swój stan.

- Teraz raczej jest za późno, aby cokolwiek zrobić… Trzeba po prostu się z tym zmierzyć – rzekł spoglądając na nią niepewnie, na co ta pokręciła przecząco głową.

- Wcale nie jest za późno. To świetny czas na pozbycie się kłopotu – stwierdziła z przekonaniem. Chłopakiem, aż coś wstrząsnęło na samą myśl o aborcji. I drugi raz na myśl o tym, z jaką swobodą Vanessa o tym mówiła.

- Co ty mówisz, przecież nie możesz zabić dziecka – spojrzał na nią z niezrozumieniem.

- Wiesz czego nie mogę? Nie mogę być w ciąży! Nie mogę być matką! – fuknęła rozzłoszczona.

- Trzeba było o tym myśleć wcześniej – syknął nie panując nad sobą. W ogóle nie podobało mu się jej podejście do całej sprawy. Patrzył na to w zupełnie inny sposób i nie rozumiał jej zachowania, nawet nie chciał. Nie chciał wierzyć, że to jego przyjaciółka. Że to w ogóle kobieta!

- Odezwał się święty – prychnęła z ironią. Nie miała najmniejszej ochoty słuchać teraz jakichkolwiek morałów. Nie było jej to do niczego potrzebne. Sama wiedziała, co zrobiła i jakie są teraz tego konsekwencje.

- Vanessa… Nie możesz teraz tak po prostu zabić tego dziecka. To jest nowe życie… Część Ciebie…

- Pieprzysz jak te jebane święte dziewice! – przerwała mu gwałtownie. – Tak jest najłatwiej prawda!? Tylko to nie ty masz to w sobie i nie jest twoje! I nie ty będziesz musiał się tym zajmować!

- To jest dziecko! – warknął nie mogąc już słuchać tego, w jaki sposób się wyrażała o tym niewinnym stworzeniu. Może i był czasem egoistyczny i chamski, ale miał w sobie wystarczająco dużo wrażliwości, aby szanować życie. Jakiekolwiek by nie było. Sam do końca nie rozumiał, dlaczego, aż tak bardzo mu zależy… Ale czuł, że nie może pozwolić zabić to niewinne maleństwo.

- Myślałam, że właśnie w tobie znajdę oparcie… Ale widzę, że bardzo się pomyliłam.

- Nie prawda – zaprzeczył stanowczo uspakajając się już znacznie. – Pomogę ci. Tylko, że nie w aborcji. Pomogę ci przetrwać ciążę, potem pomogę ci wychować to dziecko. Pomogę.

- Nie bądź śmieszny – mruknęła, ani przez chwilę nie wierząc jego słowom. – Dobrze wiesz, że to puste obietnice. Potem zostanę sama z tym całym bagnem. Każde z nas ma własne życie…

- Nie rób tego – poprosił nie mając już żadnych innych argumentów w zanadrzu. Naprawdę nie miał pojęcia, jak ją przekonać. Była taka chłodna i zdeterminowana. Jakby wcale nie miała uczuć…

- Muszę…

- Gówno musisz! Wiesz co musisz!? Dorosnąć musisz! – krzyknął rozwścieczony i nawet nie czekając na jej reakcję wyszedł w pośpiechu nie chcąc już dłużej na nią patrzeć, ani jej słuchać. Już dawno nikt tak bardzo go nie zdenerwował. Nie mieściło mu się to wszystko w głowie. On naprawdę wiedział, że to dla niej bardzo trudne… Że nie będzie łatwo. Ale chciał pomóc! Wierzył, że dadzą sobie radę. Nie chciał odbierać życia niewinnemu stworzeniu… Nie chciał, aby zrobiła to osoba, którą uważa za kogoś bliskiego.

Następnego dnia rano.

Sobota w domu Hertzbergów zaczęła się zwyczajnie, jak w większości domów. Pierwszy dzień weekendu był w sam raz na uporządkowanie całego bałaganu stworzonego w ciągu zabieganego tygodnia. Nawet Andreas był zmuszony ogarnąć swój pokój pod groźbą, że spędzi cały weekend w domu z rodzicami. Choć był już pełnoletni nadal w jakiś sposób im podlegał, w końcu to oni dawali mu dach nad głową i finansowali jego zachcianki. Niestety wiek nie zawsze świadczył o dojrzałości człowieka, a Andreasowi do tego brakowało akurat jeszcze bardzo wiele. I wcale też nie spieszyło mu się do samodzielności.  W końcu kto chciałby rezygnować z wygód rodzinnego domu? Tym bardziej, gdy ma się kochających rodziców, którzy wcale nie chcą pozbywać się swoich pociech.

- Dokąd dzisiaj idziecie? – zagadnęła blondwłosa kobieta w średnim wieku podczas, gdy akurat całą rodziną siedzieli przy kuchennym stole.

- Do klubu z chłopakami – odparł Andreas nie mając nic do ukrycia. Miał to szczęście, że rodzice byli bardzo wyrozumiali i nigdy nie robili mu żadnych problemów.

- Zapomniałeś chyba o dziewczynach – wtrąciła Mia z myślą o Rebecce.

- Daj spokój, Rebecca to prawie jak facet.

- Jak ty mówisz o koleżankach – skarcił go surowo ojciec, przecież od dziecka uczył go szacunku do kobiet. I sądził, że mu się to udało. Uważał, że dobrze wychował swoje dzieci i w większości raczej się nie mylił…

- Oj no bo ona woli dziewczyny, więc tak jakby trochę ma coś z faceta.

- A ty przypadkiem z nią nie chodziłeś?

- Jak jeszcze nie była lesbą – stwierdził, a siedząca obok niego Mia kopnęła go w nogę nie mogąc już dłużej słuchać, co wygaduje na temat własnej przyjaciółki. – Auła, odwaliło ci?

-Andreas! Wyrażaj się – tym razem to matka zwróciła mu uwagę spoglądając na niego zdenerwowana.

- I przestań wygadywać takie rzeczy o Rebecce. Przyjaźnisz się z nią… Zresztą ja też! I to, że ma inne upodobania nie znaczy, że możesz w ten sposób o niej mówić, co ty sobie w ogóle myślisz? – wtrąciła nastolatka wyraźnie rozzłoszczona zachowaniem swojego brata. Jej ton i w ogóle cała wylewność zaskoczyły wszystkich domowników. Nie co dziennie zdarza się, aby Mia była taka odważna i emocjonalna na zewnątrz.

- Mia ma rację – pani Hertzberg poparła swoją córkę jednocześnie czując rozpierającą ją dumę, że ma takie mądre dziecko. Zawsze wiedziała, że Mia jest cudowną dziewczyną, dlatego niezmiernie cieszyło ją, że w końcu zaczęła to ujawniać i otwierać się na świat.

- A ty Mia lepiej uważaj, bo twoja nowa przyjaciółka ma na ciebie oko – rzekł nieco złośliwie chłopak.

- Nie musze na nic uważać. Poza tym ja nie mam oka na nią!

- Przestańcie już. Jeszcze niedawno prawie w ogóle ze sobą nie rozmawialiście, a teraz się kłócicie – skitował zniecierpliwiony mężczyzna marszcząc przy tym groźnie swoje grube, ciemne brwi.

- Nadrabiamy.

- To nadrabiajcie poza domem, bo tu ma być spokój, jasne?

- Oczywiście tato, wybacz. Wyładujemy się w klubie, Mia od razu spokornieje, jak ujrzy swojego Toma!

- Andreas! – brunetka szturchnęła go mocno, w ogóle nie rozumiejąc, dlaczego jest dziś taki złośliwy. I czemu mówi takie rzeczy? Przecież ją nic nie łączy z Tomem, a niemożliwe, aby zauważył sposób w jaki patrzy na Gitarzystę.

- Tom to ten twój kolega tak? – zainteresowała się mama spoglądając pytająco na blondyna.

- Tak. Jest gitarzystą w Tokio Hotel. To ten w dredach…

- Nie za stary on dla ciebie Mia? – kolejne pytanie tym razem z ust ojca padło w stronę Mii, która aż nie wiedziała, co ma powiedzieć. W ogóle nie podobało jej się, że zeszli na ten temat i skąd pomysł, że jej się on podoba, albo że w ogóle się nim interesuje, czy coś!

- Ale przecież ja się z nim tylko przyjaźnię!

- Swoją drogą wcale nie jest taki stary, to tylko kilka lat różnicy. Sam jesteś ode mnie starszy o kilka lat Jonathan. Ważniejsze, czy on jest dobrym chłopakiem, a nie. Teraz tyle się słyszy o tych muzykach i to wcale nie są dobre rzeczy – wyrecytowała przejęta mama i jakby nikt nie zwrócił uwagi na protest nastolatki.

- No Tom to straszny kobieciarz – wypalił Andreas. Jakoś wyjątkowo nie miał dziś nic do ukrycia przed rodzicami na nieszczęście Mii, która czuła się bardzo niekomfortowo w tej sytuacji. Miała ochotę go walnąć, żeby w końcu zamilkł. I nadal nie rozumiała, czemu on każdego pogrąża w oczach rodziców. Powinien stawiać swoich przyjaciół w jak najlepszym świetle, a nie przeciwnie.

- Jakoś nie zauważyłam – odezwała się w końcu chcąc jakoś bronić nowych przyjaciół. Choć w tej chwili bardzo zależało jej tylko na dobrej opinii o Tomie… - Jest bardzo miły, dobrze wychowany! Szarmancki! I jest dobrym przyjacielem.

- Tak i lecicie na siebie, nie zapomnij dodać.

- Andreas, czemu jej tak dokuczasz? To twoja siostra – rzekła z pretensją blondynka. – Powinieneś ją wspierać. Nawet jeśli podoba jej się ten chłopak to co w tym złego? Może akurat im się powiedzie.

- Uchowaj Boże!

- Od kiedy ty w Boga tak wierzysz – warknęła doszczętnie już zirytowana zielonooka po czym wstała ze swojego miejsca zasuwając za sobą krzesło. – Dziękuję już – dodała w kierunku rodziców i nie czekając na niczyją reakcję skierowała się żwawym krokiem do swojego pokoju. Była wściekła na swojego brata i nawet nie chciała na niego już patrzeć. Nie miała pojęcia, co takiego mu zrobiła, że tak się wobec niej zachowywał. Zaczynała już nawet wątpić w to, czy wyjdzie tego wieczora z nim do klubu. Bardzo by chciała, ze względu na Toma przede wszystkim… Jednak Andreas jest wobec niej okropny i to najbardziej ją dobija w tym wszystkim.

„Ugh! I o co mu do diabła chodzi! Nie dość, że źle mówi o przyjaciołach to jeszcze uwziął się na mnie! Co mu przeszkadza, że lubię Toma?! Zazdrosny jest, czy co?! Może jest gejem… No w końcu wszystko jest możliwe z moim głupim bratem. Myślałam, że już będzie między nami lepiej… Ale on ciągle psuje! Za każdym razem kiedy zaczyna się już układać, on to niszczy… Zupełnie, jakby wcale nie chciał, aby zaistniała między nami jakaś bliższa więź… Może jemu wcale się nie podoba, że dołączyłam do jego paczki? Może wcale mnie nie chce… Pewnie nadal jestem dla niego młodszą, głupią i nic nie wartą siostrą, która się go uczepiła i nie daje mu spokoju… Ale przecież ja nie robię nic złego! A przynajmniej nie chcę…”

Popołudnie.

- Tom, ogarnąłbyś tu trochę – Wokalista zwrócił uwagę bratu, gdy wchodząc do jego pokoju zauważył niemały chaos. – Co z tobą? Przecież zawsze trzymasz porządek – dodał wyraźnie zaniepokojony. Zauważył, że ostatnio z jego bliźniakiem coś się dzieje i nie wygląda to na nic dobrego.

- Dlatego raz chyba sobie mogę pozwolić na bajzel? – chłopak oderwał niechętnie wzrok od ekranu telewizora, aby zerknąć na czarnowłosego. Nie miał teraz ochoty na rozmowy z Billem, a wyglądało na to, że jego młodszy braciszek zamierzał właśnie doprowadzić do takiej sytuacji. Był pewien, że za chwilę będzie próbował wszystko z niego wyciągnąć i to nawet siłą!

- No tak, jeśli ci się to podoba – mruknął bez przekonania i usiadł obok niego na łóżku. – Czemu ostatnio chodzisz taki dziwny?

- Jaki dziwny?

- No nie wiem, jakby coś się stało.

- Przecież wiedziałbyś, jakby coś się stało Bill. Przebywamy ze sobą prawie cały czas – z łatwością go zbył swoim doskonałym argumentem.

- No tak w sumie… Hm, to może ty się zakochałeś? – wypalił koniecznie chcąc znaleźć powód, dla którego jego brat ostatnio jest jakiś inny niż zwykle.

- Ja? Niby w kim? – uniósł na niego swoje ironiczne spojrzenie.

- No wiesz, raczej nie w Rebecce, a już na pewno nie w Vanessie – skwitował znacząco unosząc przy tym brwi, na co starszy Kaulitz westchnął ciężko domyślając się o kim mowa. Bill jest już drugą osobą, która mu sugeruje coś takiego. I szczerze miał ochotę mu przytaknąć, byle tylko dał mu święty spokój. Tylko, czy aby na pewno wtedy osiągnie swój cel?

- Uważasz, że zakochałbym się tak szybko w nowo poznanej dziewczynie?

- Serce nie sługa! Zauważyłem, że ciągnie cię do niej – drążył dzieląc się swoimi spostrzeżeniami. Jednocześnie chciał wybadać sytuację, bo w końcu sam też interesował się w pewien sposób Mią i nie wie, co mogłoby z tego wyjść w przyszłości. A jeżeli Tom miałby coś do niej istotnego… Wtedy musiałby utrzymać odpowiedni dystans. Jakby nie patrzeć, to Gitarzysta był pierwszy. – Cały czas się koło niej kręcisz, zagadujesz, posyłasz jakieś uśmieszki… Patrzysz na nią w takim specyficznym skupieniu.

- Oj Bill… Lubię ją po prostu. Przecież jest przemiła, przesłodka, przedobra i w ogóle wszystko „prze”, kto by temu nie uległ? – zapytał zachowując przy tym swoją naturalną postawę. Jeśli nawet lubił Mię o wiele bardziej niż mówił o tym na głos, nie zamierzał tego nikomu zdradzać. Jeszcze przecież na to nie czas, na wszystko trzeba trochę poczekać. Nigdy nie wiadomo, jak się ułoży i jakie jeszcze uczucia, czy emocje się w nich zrodzą.

- No tak, mnie też to niebywale urzeka – przyznał z uśmiechem. Jednak ten uśmiech był na tyle wyjątkowy, że Tom od razu zorientował się o co chodzi. I na chwilę nawet zaczął żałować, że nie przyznał się do tego, jak bardzo polubił ich nową przyjaciółkę… - Cieszę się, że ją poznaliśmy. Brakuje takich dziewczyn…

- Tak… Ja też.

- No, ale w takim razie, co ci jest?

- Nic naprawdę. Mam trochę słabsze dni, za dużo myślę o życiu po prostu. Chyba dojrzewam – rzekł chcąc jakoś uspokoić bliźniaka. I właściwie nawet nie skłamał. Naprawdę czuł, że coś się w nim zmienia. Nie wiedział tylko, czy na lepsze… Ale taką miał nadzieję. Bo chyba dojrzałość jest dobra?

- Oh, nareszcie! W takim razie nie mam się o co martwić.

- Zupełnie – zapewnił go z uśmiechem i uznając temat za zakończony przeniósł swój wzrok z powrotem na telewizor, w którym leciał jakiś nudnawy film. Idealny na leniwe, sobotnie popołudnie…

Cdn.