6. Autostrada nocą.

Wszyscy zebrani podzielili się na dwie grupy. Ci, którzy chcieli grać w rozbieranego pokera zostali w salonie, natomiast chętni na oglądanie filmu udali się do pokoju Gitarzysty, gdzie znajdował się drugi telewizor. Mia oczywiście należała do tej drugiej, nielicznej grupy. Bowiem znajdowali się w niej poza nią, tylko Bill i Rebecca. Co też całkowicie odpowiadało nastolatce, choć trochę żałowała, że nie będzie z nimi Toma… Czuła do niego niesamowity pociąg. Lubiła, gdy był blisko i mogła go obserwować, czy słuchać tego cudownego głosu. Coś jej mówiło w środku, że skromna osoba pana Kaulitza ją zauroczyła i to nieźle. Jednak plusem było to, że mogła zobaczyć jego pokój! Co, jak co ale sypialnia jest dosyć intymnym miejscem dla każdego. Gdy tylko się w niej znaleźli Bill zaczął przeglądać filmy na DVD, a Rebecca grzebała tu i ówdzie nie wiadomo czego właściwie szukając. Z pewnością była to zwykła, kobieca ciekawość. Brunetka natomiast usiadła grzecznie na kanapie, która o dziwo mieściła się w tym niewielkim pokoju i obserwowała poczynania Rebecci przy okazji rozglądając się z ciekawością po pomieszczeniu. Było dość zwyczajnie, a jednocześnie jakoś inaczej. Panowała tu tajemnicza atmosfera. Bardzo spodobało jej się wielkie łóżko z ciemną pościelą. Wyglądało na wygodne i pewnie takie też było. Od razu widać, że chłopak lubi dobrze się wyspać. Jej uwagę także przykuła akustyczna gitara stojąca w kącie, przy oknie. Uśmiechnęła się mimowolnie do siebie.

- Jaki właściwie chcecie film? - głos Billa przerwał ciszę.

- Weź jakiś horror! - zawołała Rebecca rzucając się na łóżko. Mia westchnęła cicho czując, że ten wieczór nie będzie zbyt przyjemny. Nie bardzo odpowiadała jej opcja takiego filmu, ale nie zamierzała też się wychylać. W końcu może jakoś to przetrwać w milczeniu.

- Ehh… a potem będę miał koszmary -  mruknął pod nosem, lecz mimo wszystko spełnił prośbę przyjaciółki i włączył pierwszy z brzegu horror.

- Zgaś światło! - poleciła mu, gdy już zamierzał zajmować obok niej miejsce. - Będzie lepsza atmosfera - dodała z zadowoleniem, gdy jedynym światłem w pokoju pozostało te bijące z ekranu telewizora.

„Tak… brakuje jeszcze, żeby ktoś zaczął nas straszyć…”

Ze względu na to, że film był dosyć przerażający Mia większość czasu przesiedziała z zamkniętymi oczami, albo myśląc o czymś zupełnie innym. W końcu musiała sobie jakoś radzić, żeby przypadkiem nie okazać jakoś tego, że się boi głupiego filmu. Co jakiś czas z salonu dochodziły śmiechy i jakieś niezrozumiałe krzyki grających w pokera, co wcale nie było pocieszające. Wręcz przeciwnie, bardziej ją przerażało. Tym bardziej, że Bill i Rebecca prawie wcale się nie odzywali. Blondynka w ogóle wydawała się być rozbawiona horrorem niżeli przejęta strasznymi scenami. Widocznie patrzyła na to w zupełnie inny sposób. Gdzieś w połowie filmu nastolatka była już trochę znudzona, nawet nie miała ochoty spoglądać na ekran. Usadowiła się wygodniej na kanapie i odchyliła głowę do tyłu skupiając swój wzrok na suficie, który ledwo dostrzegała w tych ciemnościach. Do jej uszu dochodziły tylko nieprzyjemne dźwięki z filmu, które starała się zakłócić swoimi myślami. W pewnym momencie przeraziła się niesamowicie czując, jak kanapa zapada się i coś jakby ją dotyka. Serce zabiło jej dwa razy mocniej ze strachu nim zorientowała się, że to tylko jeden z psów.

- No i co mnie straszysz. -  szepnęła do futrzaka i podrapała go po uchu, na co ten przewrócił się na plecy oczekując dużo więcej. Dziewczyna zaśmiała się cicho i oczywiście bez żadnych oporów zaczęła drapać zwierzaka po brzuchu. To było zdecydowanie ciekawsze niż oglądanie horroru. Kiedy ona zajmowała się sprawianiem przyjemności psiakowi, ktoś z ciężkim westchnięciem wszedł do pokoju. A gdy z ciekawości uniosła wzrok w jego kierunku, pierwsze co zobaczyła to nagi tors. Od razu odwróciła wzrok bardzo się pesząc.

- A ty co? Zdjąłeś koszulkę i się przeraziłeś, że będziesz musiał pokazać więcej? -  odezwała się Rebecca spoglądając na chłopaka.

- Ja po prostu zrezygnowałem! Georg za bardzo się obnażył. Poza tym, co to za frajda grać z jedną dziewczyną? W ogóle nie ma na co popatrzeć  -  wyrecytował z oburzeniem, a Mia po głosie poznała, że to nikt inny, jak Gitarzysta. Aż serce jej drgnęło.

- Dobra, ale nie zasłaniaj. My tu mamy seans! -  przegoniła go gestem ręki przez, co był zmuszony przejść na drugą stronę pokoju. Wtedy też dostrzegł siedzącą na kanapie brunetkę. Była taka cichutka i spokojna, że niemal niezauważalna. Coraz bardziej wydawało mu się to urocze. Zgarnął z krzesła jakąś luźną koszulkę i włożył ją na siebie podchodząc do nastolatki. Pies, który do tej pory wylegiwał się na kanapie i rozkoszował pieszczotami Mii od razu zeskoczył na podłogę, zupełnie, jakby chciał ustąpić miejsce swojemu panu.

- Idziesz ze mną? -  usiadł na chwilę obok niej zauważając, że w ogóle nie jest zainteresowana filmem.

- Gdzie? -  uniosła na niego swoje spojrzenie. Jego oczy błyszczały, jak najpiękniejsze gwiazdy na niebie…

„O matko…”

- Na spacer - uśmiechnął się. -  Ktoś musi wyprowadzić psy. A widzę, że nie za bardzo kręci cię ten film…

- No tak trochę  - przyznała.

- Więc?

- Więc… okej -  zgodziła się nieco niepewnie. Przecież nigdy nie wychodziła z chłopakiem na spacer! Co prawda z psami… ale to tylko zwierzęta. A Tom jej się bardzo podobał. Pytanie tylko, czy znowu nie zrobi z siebie idiotki. W końcu to była jej specjalność, szczególnie gdy robiła to nieświadomie.

- To świetnie, chodź -  podniósł się z miejsca i ruszył do wyjścia, podobnie też uczyniła Mia będąc nieco skrępowaną. Bo przecież wszyscy zauważą, że wychodzi i to z nim! Co sobie pomyślą!

- A wy gdzie!? - naturalnie nie umknęli uwadze Rebecci, która choć była wpatrzona w telewizor ciągle miała wszystko na uwadze.

- Idziemy się przewietrzyć -  rzucił niewzruszony Kaulitz po czym przepuścił zielonooką w drzwiach ignorując podejrzliwe spojrzenie blondynki. Nastolatkę trochę cofnęło, gdy wkroczyła do salonu i uderzyła w nią nadmierna nagość znajdujących się tam osób. Na szczęście nikt jeszcze nie świecił swoimi genitaliami!

„Z kim ja się w ogóle zadaję? Z ludźmi, którzy ściągają ubrania grając w karty… OMG.”

- Hahah, widzę że Nessa szaleje -  roześmiał się Gitarzysta zauważając, że Vanessa jako jedyna ma na sobie niemal wszystkie swoje ubrania. Chłopcy byli bardzo niezadowoleni z tego powodu, ale przecież zawsze była jakaś nadzieja!

- Weź się lepiej nie odzywaj, tchórzu! Zaczął przegrywać i zwiał, a niby taki z ciebie chojrak -  skomentował złośliwie Andy.

- Sccotty! Bassy! -  Tom przeszedł obojętnie obok zaczepki Andreasa i przywołał do siebie psy, które posłusznie zjawiły się w mgnieniu oka wesoło merdając ogonami. -  My wychodzimy, jakby kogoś to interesowało. Na przykład ciebie Andreas.

- A co mnie niby ma to obchodzić, ojcem twoim jestem? -  wywrócił oczami odwracając głowę w kierunku Kaulitza, który zaś skinął głową na milczącą Mię. -  Aa… To uważaj na nią! -  zreflektował się od razu chcąc jak najlepiej odegrać rolę dobrego, starszego brata. Gitarzysta pokręcił tylko z dezaprobatą głową i już nic nie mówiąc podążył wraz z całym swoim towarzystwem do przedpokoju, gdzie on i Mia założyli buty. Wziął jeszcze smycze dla swoich zwierzaków, ale nie zakładał im ich. Byli posłuszni więc mógł pozwolić im na odrobinę wolności i szaleństwa.

- Nie wzięłaś żadnej bluzy? -  uniósł wzrok na brunetkę, która pokręciła przecząco głową. -  Wieczory są chłodne, nawet latem. Weź to -  Podał jej jedną z bluz, które wisiały na wieszaku. Nieco niepewnie, ale jednak przyjęła ją nakładając na siebie. W końcu nie będzie dyskutować z nim na takie tematy… Nie jest dobra w dyskusjach, zdecydowanie. Chłopak również coś na siebie zarzucił po czym wszyscy wyszli, oczywiście psy pobiegły przodem od razu w kierunku windy. Nie mogły się doczekać, kiedy znajdą się na dworze i będą mogły w pełni dać upust swojej zgromadzonej energii. Po chwili wszyscy zjechali na dół i opuścili budynek rozpoczynając spacer bez konkretnego celu. Na początku obydwoje milczeli obserwując okolicę i zajmując się własnymi myślami. Szczególnie Mia, która miała mętlik w głowie. Nie dość, że myśli nie dawały jej spokoju, to jeszcze zapach cudzego materiału, który miała na sobie mącił jej w głowie. Od razu poznała, że ta bluza należała do niego. Już na zawsze będzie pamiętała ten zapach i rozpozna go wszędzie! To było dla niej cudowne uczucie móc nosić jego bluzę. Być może to głupie, ale tak bardzo jej się podobało. -  I jak się czułaś po wczorajszej imprezie? -  zagadnął w końcu przerywając milczenie. Brunetce od razu przypomniała się nieprzyjemna sytuacja związana z Gitarzystą, której ona sama była przyczyną. Uznała, że to dobry moment, aby to wyjaśnić. W końcu sam zaczął ten temat… A ona bardzo chciała się wytłumaczyć.

- Dosyć słabo… Nie powinnam tyle pić, byłam trochę nieswoja -  wyznała nieśmiało. -  Szczególnie wczoraj na koniec… Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Dziwnie się zachowałam wobec ciebie… -  dodała patrząc zawzięcie w ziemię. Czuła wielki wstyd z powodu wczorajszej imprezy. Może i z perspektywy innych nie zrobiła nic nadzwyczajnego, ale dla niej było to coś niecodziennego i bardzo źle się z tym czuła.

- Nic się przecież nie stało. Byłem trochę zbyt nachalny, mogłaś źle to odebrać…

- Nie prawda -  zaprzeczyła stanowczo. -  To znaczy… Ja po prostu się tak nie zachowuję. Nigdy…

- Rozumiem. Nie przejmuj się tym, naprawdę wszystko jest okej -  zapewnił ją uśmiechając się przyjaźnie.

- To dobrze… Bałam się, że uznasz mnie za kompletną dziwaczkę -  stwierdziła z ulgą.

- Nie uważam cię za dziwaczkę. Jesteś po prostu nieśmiałą, uroczą dziewczyną -  oznajmił powodując na jej twarzy okazałe rumieńce, które na szczęście mogła ukryć pod osłoną nocy. Co nie zmienia wcale faktu, że znacznie mocniej dało jej się we znaki przyspieszone bicie serca. Tego już w żaden sposób nie mogła zatuszować… -  Teraz mało takich. W sumie to… Nie znam żadnej innej.

- No nie dziwię się… -  mruknęła niekoniecznie z tego w pełni zadowolona. Na każdym kroku czuła, że po prostu nie pasuje do tego świata. Czasem nie wiedziała po co w ogóle istnieje, skoro tak bardzo się wyróżnia spośród ludzi. I nie potrafi się w żaden sposób dostosować… Choć ostatnio tak bardzo się stara.

- Ty w ogóle jesteś taka młoda, to też dodaje uroku. Jeszcze się uczysz… Ja już zapomniałem jak to jest chodzić do szkoły. Pewnie jesteś wzorową uczennicą, co? -  zmienił nieco temat spoglądając na nią z uśmiechem.

- To przez te okulary tak myślisz? -  zapytała zaintrygowana jego przekonaniem.

- Nie, wcale nie -  roześmiał się. -  Po prostu… takie mam wrażenie. Wczoraj przecież okularów nie miałaś, a też wyglądałaś na mądrą osobę. Ale to przecież nic złego! Sam miałem dobre oceny. Nauka jest ważna… Chyba, że zamierzasz zostać gwiazdą rocka?

- No nie bardzo…

- Patrz. Autostrada nocą. - wskazał przed siebie, gdzie rozciągała się długa, rozświetlona droga. -  Poszalałbym sobie.

- Na razie to twoje psy szaleją -  odparła zwracając jego uwagę na psiaki, które tarzały się właśnie w błocie. Gitarzysta jęknął żałośnie na ten widok załamując się. -  zawsze mogło być gorzej…

- Serio? Bo coś wątpię…

- Mogły tarzać się w… kupie… -  powiedziała cicho sama nie rozumiejąc, jak w ogóle coś takiego mogło wydobyć się z jej ust i to jeszcze kierowane do chłopaka, który jej się podobał! Poczuła jednak ulgę, kiedy Tom zaczął się śmiać.

- Masz rację, mogło być gorzej. - przyznał. -  Scotty! Bassy! -  zawołał idąc żwawo w kierunku zwierzaków. - Do mnie i to już! Kto was będzie teraz kąpał!?

„Ahh… Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Ja serio przetrwałam ten spacer i nawet się nie ośmieszyłam! Mało tego, ja w ogóle umiałam z nim rozmawiać normalnie! Jak człowiek! W dodatku! On powiedział, że jestem urocza! A może coś mi się ubzdurało?! W końcu wszystko jest możliwe… Ale nie. On na pewno to powiedział! Jest taki słodki… tak cholernie słodki… A do tego seksowny! Tak! Powtórz to głośno i wyraźnie Mia! On jest seksowny! Już dawno nie myślałam w ten sposób o żadnym facecie, chyba mnie opętał. Ale Boże, to jest bezsensu… Zauroczyłam się w kimś, kto jest dla mnie całkowicie nieosiągalny! Czemu!? Ohh… A sprawia mi to tak wiele radości… Ale jak zawsze nic nie może trwać wiecznie. I gdy jest zbyt pięknie, to znaczy, że musi się skończyć…”

Cdn.