45. Pozory, a rzeczywistość.

Kolejne dni minęły w mgnieniu oka i, nim ktokolwiek się obejrzał, nadszedł piątek. Zazwyczaj był to bardzo wyczekiwany dzień, zwiastujący weekend. Tym razem jednak zarówno dla Mii, jak i bliźniaków, wiązał się z wyjazdem do Loitsche. Rodzice dziewczyny o dziwo nie mieli nic przeciwko, aby ta towarzyszyła swoim przyjaciołom. Chyba zdążyli już wystarczająco zaufać Tomowi, a przede wszystkim swojej córce. I zapewne to ona miała więcej wątpliwości, niż oni sami. Po lekcjach, gdy tylko wróciła do domu, spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i właściwie od razu wyjechali. Podróż minęła im w miłej atmosferze, choć tak naprawdę żadne z nich nie wiedziało, czego mają się spodziewać. Chwilowo o tym nie myśleli. A każdy tak naprawdę w głębi siebie miał nadzieję, że wszystko będzie dobrze i ten cały stres jest zupełnie niepotrzebny. W końcu to tylko dwa dni w gronie rodziny Kaulitzów. Dodatkowo głównym powodem tego zjazdu jest pięćdziesiąta rocznica ślubu dziadków bliźniaków, a więc tym bardziej nie powinno dziać się nic strasznego. 

- Bill, uprzedziłeś mamę, że przyjeżdżamy? – Gitarzysta zwrócił się do brata, gdy dojeżdżali już na miejsce. 

- No tak. Sama dzwoniła w tej sprawie… Nie była zbyt miła, ale myślę, że chce, abyśmy tam byli ze względu na dziadków – odparł sprawiając jednocześnie, że atmosfera w samochodzie automatycznie stała się spięta. Tom nie odezwał się już w tym temacie, a Bill również nie miał nic więcej do dodania, więc zapadła cisza. Mia nie czuła się zbyt dobrze, nie będąc wtajemniczoną w całą sytuację. Praktycznie nic nie wiedziała i była zdana na improwizację. Nie mogła jednak mieć tego nikomu za złe, sama chciała jechać i wspierać Toma, pomimo swojej niewiedzy. Musi się teraz z tym jakoś uporać. Ostatnie metry przebyli już w milczeniu. 

Muzyk po kilku minutach wjechał na znajome mu podwórko. Brama była otwarta, jakby ktoś na nich czekał. Żadnego komitetu powitalnego jednak nie było. Cała trójka wysiadła z wozu rozprostowując kości po długiej podróży i oddychając głęboko świeżym powietrzem. Od razu poczuli zupełnie inny klimat, niż ten, który towarzyszył im zawsze w mieście. To chyba był jedyny plus tej wyprawy. Bardzo chcieliby widzieć ich nieco więcej, lecz na chwilę obecną to nie było możliwe. Nawet dla Mii, która nadal nie znała całej sytuacji. Ona z reguły miała czarne wizje, więc i tym razem tak było. Teraz stresowała się dosłownie wszystkim. Zaczęła się nawet zastanawiać, po co w ogóle tu przyjeżdżała. Tom jakoś specjalnie nie rwał się, aby ją zapraszać, więc na pewno nie gniewałby się, gdyby została w domu… Ale ona musiała udawać, że jest w stanie pokonać dla niego swoje wszystkie słabości. Bardzo chciała, żeby faktycznie jej się to udało… Jednak stojąc na trawniku, przed ich rodzinnym domem, po raz kolejny tchórzyła i miała ochotę uciec jak najdalej.

- Spokojnie, Tom nie pozwoli cię nikomu zjeść – poczuła nagle na swoim ramieniu ciepłą dłoń należącą do Billa, który chciał dodać jej otuchy. W sumie sam nie wiedział, kogo powinien teraz wspierać bardziej, swojego brata, czy Mię. Obydwoje czuli się zapewne beznadziejnie. Dziewczyna westchnęła tylko cicho posyłając mu swój delikatny uśmiech, po czym ten odszedł pomóc bratu w wyciąganiu ich rzeczy z bagażnika. W międzyczasie przed drzwiami domu zapaliło się jasne światło, a po chwili Mia dostrzegła niewysoką kobietę o rudych włosach. Wyglądała może na czterdzieści parę lat. Nastolatka odruchowo spojrzała w kierunku bliźniaków z nadzieją, że zaraz do niej podejdą. Nie chciała sama tak od razu stawać oko w oko z ich mamą. Ku jej wielkiej uldze, zarówno Tom, jak i Bill bardzo szybko zjawili się tuż obok. Gitarzysta objął ją troskliwe w pasie i złożył czuły pocałunek na jej skroni. To pozwoliło jej się znacznie uspokoić. Stres zdawał się powoli ulatniać. Nie na długo jednak, gdyż okazało się być to zwykłym złudzeniem. Wszystko do niej wróciło z podwojoną siłą, jak tylko podeszli do kobiety stojącej wciąż przy drzwiach. Czekała na nich, lecz nie wyglądała na przesadnie szczęśliwą. 

- Dobry wieczór, mamo – rozpoczął dosyć oficjalnym tonem Bill, co dla Mii było całkowitą nowością. Po pierwsze, nie słyszała nigdy, aby chłopcy tak się wyrażali, a po drugie sama nie wyobrażała sobie mówić w taki sposób do swoich rodziców. 

- Dobry wieczór – beznamiętny ton kobiety sprawił, że po ciele dziewczyny przeszedł, aż chłodny dreszcz. Automatycznie przysunęła się bliżej Toma, wtedy też kobieta zlustrowała ją krótko swoim spojrzeniem kolejno przenosząc je na swojego starszego syna. Gitarzysta westchnął cicho ze zrezygnowaniem.

- To jest Mia, moja dziewczyna – oznajmił po chwili przedstawiając brunetkę. 

- Oh, tak… Szczerze mówiąc nie wpadłabym na to – rudowłosa wydawała się wciąż być obojętna. Mia kompletnie nie wiedziała, jak ma rozumieć jej słowa i nawet nie chciała się nad nimi roztkliwiać. 

- Może wejdziemy już? – wtrącił Bill, nie chcąc dopuścić do rozpoczęcia nieprzyjemnej dyskusji. Wiedział, że to może źle się skończyć. Tom co prawda był dziś dość pokorny, starał się, ale nigdy nic nie może być pewne. Tym bardziej, że łatwo jest go sprowokować. Szczególnie jeśli chodzi o wszelkie kąśliwe uwagi dotyczące osób, na których mu zależy.

- Zapraszam. Jesteśmy już po kolacji, ale…

- Jedliśmy na mieście – tym razem Tom przerwał jej wypowiedź, gdy wchodzili już do domu. Kobieta nic nie odpowiedziała tylko zniknęła od razu gdzieś w głębi budynku, pozostawiając ich samych w przedpokoju. Atmosfera rozluźniła się niemal natychmiast. To niesamowite, jak wiele może zmieniać czyjaś obecność.

- Nie było tak strasznie – mruknął pod nosem Wokalista, gdy zdejmowali z siebie wierzchnie okrycia oraz buty.

- Proszę cię… Traktuje nas, jakbyśmy byli obcymi ludźmi – skwitował ironicznie Tom łapiąc za swoją i Mii torbę. – Mam nadzieję, że chociaż przy ludziach będzie się normalnie zachowywać – dodał jeszcze nim ruszył do przodu. Bill westchnął ciężko i rzucił Mii pocieszające spojrzenie, po czym obydwoje udali się w ślady gitarzysty. Brunetka nawet nie miała ochoty rozglądać się za bardzo po pomieszczeniach. Cały czas czuła się skrępowana i niepewna. Nie została gorąco przywitana i to jeszcze była w stanie zrozumieć, lecz na pewno nie to, jak zostali potraktowani jej przyjaciele. Czy naprawdę w taki sposób wita się rodzina po długiej rozłące?

„To naprawdę będzie dużo trudniejsze, niż w ogóle sobie wyobrażałam… O co chodzi tej kobiecie? Co jej takiego zrobił Tom… Czy to w ogóle możliwe, żeby tak idealny człowiek, mógł zrobić coś złego...?”

- Wybaczcie Gordonowi, ale nie czuł się najlepiej i położył się dziś wcześniej – znajomy głos ponownie dotarł tego wieczoru do jej uszu wyrywając ją tym samym z chwilowego zamyślenia. Ocknęła się natychmiast spoglądając z niepokojem na kobietę. Nawet nie zauważyła, kiedy znaleźli się w salonie, a Tom zniknął jej gdzieś z pola widzenia. Został jej tylko Bill. 

- W porządku. I tak jest już późno… Jutro się przywitamy – odpowiedział jej Wokalista. – O której przybywa reszta rodziny?

- Obiad jest planowany na szesnastą. Dziadkowie będą pewnie z rana, a reszta dojedzie po nich – poinformowała wciąż nazbyt oficjalnie w odczuciu nastolatki. – Wszyscy będą pewnie zdziwieni waszym widokiem – dodała po chwili, jakby chciała przeciągnąć rozmowę i jednocześnie rozluźnić napięcie, lecz nie przyniosło to oczekiwanego efektu.

- Wszyscy dawno się nie widzieliśmy – podsumował rzeczowo młodszy Kaulitz. – Pójdziemy już na górę, też musimy wypocząć – rzucił na koniec i wymownym spojrzeniem wskazał Mii schody. Dziewczyna bez wahania ruszyła w ich kierunku. Chciała jak najprędzej zejść z oczu mamie bliźniaków. Cały czas czuła na sobie jej przenikliwy wzrok. Może nie mówiła nic do niej, ale i tak miała wrażenie, jakby nie została przez nią obdarzona sympatią. To było przykre, zważywszy, że jeszcze się właściwie nie znały. 

- Dobranoc – brunetka, mimo wszystko, zdołała wydobyć z siebie to jedno, niewielkie słowo. Jakkolwiek źle by się tutaj nie czuła i jakiekolwiek miałaby mieć relacje z panią Trümper, musiała pamiętać o dobrym wychowaniu, jakie wyniosła z domu. Cały czas też zastanawiała się, gdzie zniknął Tom. Na szczęście Bill odpowiednio się nią zajął, jak i również zaprowadził do odpowiedniego pokoju, gdzie przebywała jej „zguba”. 

- To do jutra, wyśpijcie się – blondyn uśmiechnął się przyjaźnie do brata i jego dziewczyny, po czym zamknął za sobą drzwi pozostawiając ich samych. Gitarzysta stał przy oknie wyraźnie przygnębiony, wyglądał, jakby nie do końca wiedział, co ze sobą począć. 

- Jest jedno łóżko – odezwał się po chwili przerywając ciszę i przeniósł na nią swoje czekoladowe spojrzenie. Z pewnością nie tego się spodziewała teraz usłyszeć. Akurat łóżko było dla niej najmniejszym problemem. A nawet żadnym.

- Chętnie prześpię się z tobą na trzeźwo – wzruszyła ramionami nie do końca panując nad swoimi słowami, które same jej się wyrwały. Być może w normalnych okolicznościach bardziej by nad sobą panowała, ale teraz miała w sobie multum mieszanych uczuć. Z jednej strony było jej przykro,z drugiej czuła jakąś niezrozumiałą złość… I w sumie była już zmęczona ponurą atmosferą, jaka panuje właściwie cały dzień wokół niej. A przede wszystkim, milczeniem Toma. Teraz już rozumiała, jak to jest, gdy sama nie mówi nikomu o swoich problemach, a oni się martwią. Pomimo, że wypowiedziała to zdanie trochę nieświadomie i automatycznie, sprawiła tym, że na twarzy chłopaka pojawił się lekki uśmiech. Jego spojrzenie od razu pojaśniało. Zaśmiała się cicho pod nosem czując,że już się rumieni. Zdążyła już do tego przywyknąć na tyle, że przestała się tym tak przejmować. Zrobiła kilka kroków w jego stronę, aby pozbyć się zbyt dużej przestrzeni, jaka ich od siebie dzieliła. – Kompletnie nie pasuje ci brak uśmiechu – oświadczyła mu oplatając go jednocześnie rękoma w pasie. 

- To mamy dużo wspólnego – jego twarz ponownie rozjaśnił piękny uśmiech. – Mam nadzieję, że nie czujesz się jakoś źle z powodu mojej mamy…

- Daj spokój – ucięła szybko nie chcąc, aby chłopak znowu stracił humor. – Nic mi nie jest i nie będzie. Teraz ty jesteś najważniejszy – pogładziła go czule po policzku spoglądając mu głęboko w oczy i ucałowała krótko jego słodkie usta.

- Dobrze, że cię tu ze sobą przywiozłem – westchnął cicho, gdy już się od niego oderwała. – Pora spać, jutro ciężki dzień. 

- Wiem, padam już z nóg… - przyznała opierając się czołem na jego ramieniu. – To kto pierwszy idzie do łazienki?

- Ja pójdę do drugiej, będzie szybciej – wyszczerzył się ukazując swoje śnieżnobiałe zęby. – Jak wychodzisz, zaraz po lewej, pierwsze drzwi masz łazienkę. I w szafce na górze świeże ręczniki – poinstruował ją od razu. – A jakbyś czegoś potrzebowała… - nie było mu dane dokończyć, gdyż dziewczyna widząc ten przebiegły uśmiech na jego twarzy od razu potraktowała go kuksańcem w bok.

- Jeszcze umyć się potrafię – rzuciła zadziornie i podeszła do swojej torby, żeby wyjąć z niej wszystkie potrzebne rzeczy. Tom uczynił podobnie, a po chwili obydwoje wychodzili już z pokoju kierując się w dwie różne strony. Gitarzysta miał nieco dłuższą drogę, żeby Mia nie musiała paradować przez cały dom w piżamie. Cały czas o nią dbał, mimo własnych zmartwień. Jej obecność w tym miejscu naprawdę przynosiła mu dużą ulgę. W ciągu minuty potrafiła poprawić mu nastrój, jak nikt inny. Była jego ciepłym promieniem słońca w pochmurny dzień… 

Nie tracąc czasu wykonał w przyspieszonym tempie wszystkie konieczne czynności i wskoczył w swoją ukochaną piżamkę, która była prezentem od Mii. Była idealna na chłodne, jesienne dni i bardzo mu się podobała, nawet jeżeli była zbyt dziecinna… Dla niego była urocza. W dodatku taka sama, jaką miała Mia, wiec teraz świetnie będą do siebie pasowali. Nie mógł się doczekać jej reakcji, gdy go w tym zobaczy. Pewnie nawet nie przypuszcza, że ją nosi. 

Kiedy wrócił do pokoju, dziewczyny jeszcze nie było. Poprawił więc w międzyczasie łóżko i zasłonił okna. Zapalił nocne lampki, a duże światło zgasił. Atmosfera od razu zrobiła się przytulniejsza, a może nawet odrobinę romantyczna… W końcu to ich pierwsza, prawdziwa wspólna noc. Miał nadzieję, że Mii się to spodoba. On sam mógłby zasypiać u jej boku każdej nocy…Zdążył się rozmarzyć na dobrą chwilę, zanim usłyszał, że dziewczyna też już jest w pokoju. Odłożyła swoje rzeczy i podeszła nieco bliżej niego, zwracając jednocześnie na siebie uwagę. Chłopak w pierwszej chwili miał małe wątpliwości, czy aby na pewno stoi przed nim jego dziewczyna. Spodziewał się bowiem czegoś zupełnie innego… 

- Ładnie ci – skwitowała z rozbawieniem jego strój podczas, gdy ten wciąż był w lekkim szoku widząc ją w zupełnie innym ubraniu niż przypuszczał. W ogóle wyglądała zupełnie inaczej… Jej ciało zdobiła jedwabna, koronkowa koszula nocna odsłaniająca dekolt, ramiona i zgrabne, gładkie nogi. 

- Gdzie twoja piżama? – ocknął się w końcu stwierdzając, że nie może się tak na nią cały czas gapić.

- Myślisz, że mam tylko jedną? – uniosła zdziwiona brwi, pomijając już fakt, że kupiła ten wspaniały kostium przeznaczony do spania już jakiś czas temu, gdy była z Vanessą na zakupach. Chciała mieć coś takiego w swojej garderobie, właśnie na takie okazje. W końcu, mając takiego mężczyznę u boku, nie mogła pokazywać mu się ciągle w piżamce z owieczkami. Może za pierwszym razem było to urocze, ale z czasem sama czułaby się z tym dziwnie. Chciała być dla niego kobieca, a nie tylko słodka… 

- I to ma mi niby pomóc w trzymaniu łap przy sobie? – zapytał przełykając ciężko ślinę. Jego oczy błyszczały niebezpiecznie, ale mimo wszystko, nastolatka się tym zbytnio nie przejęła. Po ostatniej rozmowie z Tomem jest już spokojna o swój los i ma pewność, że nic nie wydarzy się bez jej zgody.

- A kto ci każe trzymać je przy sobie? – roześmiała się przechodząc na drugą stronę łóżka. Tom nie mógł oderwać od niej oczu. Udało mu się to dopiero, gdy wsunęła się pod kołdrę. Wtedy sam też się ruszył i dołączył do niej zastanawiając się, jak wytrzyma całą noc bez rzucenia się na nią. Drgnął lekko, gdy brunetka przysunęła się bliżej i podniosła głowę spoglądając na niego swoimi zielonymi tęczówkami, a jej ciepły oddech musnął jego policzek. – Chyba nie chce mi się jeszcze spać – powiedziała cicho, a on poczuł, jak coś ściska mu żołądek. 

- Kocham cię – odezwał się po chwili nie wiedząc już, co ze sobą zrobić. Podniecenie niebezpiecznie w nim wzrastało, a nie chciał znowu zrobić czegoś głupiego.

- Ja ciebie też – szepnęła całując jego policzek. Przymknął na chwilę powieki rozkoszując się tym drobnym gestem, gdy ta posunęła się o krok dalej muskając również jego podbródek na koniec przechodząc do ust. Westchnął cicho nie mogąc się jej oprzeć i pogłębił pocałunek niemal od razu przyciągając ją do siebie tak, że wylądowała na nim. Potem już tylko smakowali z zachłannością swoich ust pieszcząc językiem nawzajem swoje podniebienia. Podczas, gdy dłonie dziewczyny obejmowały jego twarz, ręce Gitarzysty wędrowały już po jej ciele. Jej naga skóra niemiłosiernie go kusiła, uważał jednak, by nie posunąć się za daleko. Przeszedł ją przyjemny dreszcz, gdy tylko poczuła na swoim udzie jego dłoń. Tym razem jej to nie wystraszyło. Zaryzykowałaby nawet stwierdzeniem, że jej się podobało… Pragnęła teraz być blisko niego, pragnęła jego ust, dotyku. Chciała, żeby pieścił jej skórę swoimi ustami, palcami… 

Oderwała się od niego przerywając wszystko w jednej sekundzie. Tom od razu zabrał swoje ręce przypuszczając, że to był powód, dla którego dziewczyna zaprzestała pocałunków. Nie wyglądała jednak na wystraszoną, czy niezadowoloną. Przeciwnie. Patrzyła mu głęboko w oczy oddychając ciężko. Ich serca biły jeszcze mocno z podniecenia. 

- Co ty ze mną robisz…

- Mia… Ja nie…

- Cicho – uciszyła go przykładając mu palec do ust spodziewając się, że chłopak będzie chciał się tłumaczyć. A nie miał z czego i nie zamierzała tego słuchać, ani tym bardziej pozwolić, żeby wypowiedział tyle niepotrzebnych słów. – Gdybyśmy nie byli w domu twoich rodziców, a za ścianą nie byłoby Billa… 

- Nienawidzę tego miejsca – szepnął ledwo dosłyszalnie wpatrując się w nią, jak w święty obraz. Doskonale wiedział, co znaczyły jej słowa. Chciała tego tak samo mocno, jak on. 

- Dlatego powinniśmy teraz przestać – zsunęła się z niego opadając na swoją stronę łóżka i odetchnęła głęboko kilka razy chcąc uspokoić emocje, jakie w niej buzowały. – Może kiedyś znajdziemy sobie jakieś miejsce, gdzie nie będzie nikogo… Ja naprawdę to mówię?

- Obiecuję, że znajdziemy – zapewnił przytulając się do niej mocno. – I będzie to idealne miejsce, idealny czas, idealne chwile… Tak, jak sobie wymarzyłaś – wyszeptał jej do ucha powodując dreszcze na całym ciele. Nie wątpiła w te słowa ani przez chwilę.

Następnego dnia, rano.

Poranek przywitał ich jasnymi promieniami słońca zapowiadając pogodny dzień, ale mimo wszystko istotniejsza dla nich była atmosfera panująca między domownikami. Obudzili się z pozytywnym nastawieniem i dużymi nadziejami, że to co najgorsze, już za nimi. 

Mia już z samego rana miała okazję poznać męża mamy bliźniaków i ku jej zaskoczeniu okazał się być bardzo sympatycznym człowiekiem. Właściwie po zachowaniu pani Trümper, nie spodziewała się niczego lepszego po nim. Nawet Tom miał z nim dobry kontakt, co bardzo ją ucieszyło. Dobrze było widzieć, że jest chociaż jedna osoba, z którą jej ukochany się dogaduje. Mężczyzna zaraz po śniadaniu zabrał bliźniaków do garażu chcąc pokazać im swoją nową „zdobycz”, jak to sam określił, wiec Mia chcąc, czy nie musiała zostać sam na sam z ich mamą. Tom trochę niechętnie ją zostawiał, ale nie miał zbyt wielkiego wyboru, bowiem Gordon był bardzo upartym człowiekiem i nie warto było wdawać się w nim w jakieś dłuższe dyskusje bez posiadania żelaznych argumentów.

- Może mogę pani w czymś pomóc? – dziewczyna nie zamierzała siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak pani Trümper sama zajmuje się przygotowaniami do uroczystego obiadu. Nie było jej łatwo w obcym miejscu, w dodatku, gdy czuła tyle niechęci ze strony kobiety, ale chciała pokazać się z jak najlepszej strony. A przede wszystkim zamierzała być naturalna i miła, jak zawsze. Gdzieś w głębi miała cichutką nadzieję, że może nawet się polubią… Choć z każdym kolejnym surowym spojrzeniem ze strony rudowłosej wątpiła w to coraz bardziej.

- To ty coś potrafisz? – kobieta wydawała się być niezwykle zdziwiona i chyba tym razem było w tym więcej spontaniczności, niż złośliwości. Brunetka jednak nie do końca była zadowolona z takiej reakcji. Poczuła się urażona, lecz nie zamierzała się poddawać. Chciała walczyć o swoje. Dla Toma.

- Nie rozumiem? – uniosła brwi spoglądając dosyć wyzywająco w jej kierunku. 

- Mój syn raczej nie spotyka się z dziewczynami, które chętnie brudzą sobie ręce. A co dopiero takimi, które potrafią cokolwiek zrobić w kuchni.

- Bardzo lubię gotować i chyba wychodzi mi to całkiem nieźle. W sprzątaniu też jestem nie najgorsza. Jak każdy normalny człowiek. Nie jestem żadną celebrytką – oznajmiła wciąż będąc lekko wyprowadzona z równowagi. Naprawdę bardzo chciała być miła i spróbować się dogadać z mamą Toma, ale coraz bardziej przestawało jej się to wszystko podobać. Kobieta wyraźnie cały czas próbowała, albo stawiać w złym świetle swojego syna, albo, co gorsza, ich oboje.

- Dlatego dziwię się, że mój syn się z tobą związał. Czy to nie jest jakaś szopka, żeby poprawić jego wizerunek? – Simone skrzyżowała ręce na piersi wbijając w nastolatkę swoje wymowne spojrzenie. - Tom nie musi poprawiać swojego wizerunku – rzuciła stanowczo próbując utrzymać swoje nerwy na wodzy. Zwykle była bardzo spokojną osobą, ale tym razem buzowało w niej tyle negatywnych emocji, że sama nigdy by się o to nie podejrzewała. – Poznaliśmy się przypadkiem, w klubie. To nie było nic nadzwyczajnego… To znaczy, dla nas owszem – zaczęła swoją wypowiedź decydując się na nieco odważniejszy krok. – Może ma pani rację, że nie jestem w Toma typie. Ale z drugiej strony, skąd może pani to wiedzieć? 

- Znam go od lat, to mój syn.

- Czasem tylko wydaje się nam, że kogoś znamy - Mia nie zamierzała dać za wygraną. Tym razem to ona miała być tą, która zakończy dyskusję. A przede wszystkim pozostawi wątpliwości w głowie tej kobiety, bez względu na wszelkie konsekwencje. Była w stanie słuchać od ludzi naprawdę wiele złych rzeczy, ale nie zawsze przechodzić obok nich obojętnie. Szczególnie, gdy dotyczyły osób, na których jej zależy. Będzie ich broniła, jak najlepiej tylko potrafi. – To jest bardzo cienka granica. Między pozorami, a rzeczywistością. A fakty są takie, że bez względu na przeszłość, liczy się teraźniejszość. Twierdzi pani, że zna swojego syna, gdy nie utrzymuje z nim właściwie żadnego kontaktu – nie zważała już na słowa, choć gdzieś w głębi siebie już czuła, że to za wiele. Sama właśnie przekraczała pewne granice i to był czas, aby się na chwilę wycofać. Dlatego nie dodała już nic więcej. Nie czekała też na reakcję ze strony kobiety. Po prostu wyszła kierując się na taras. Sama potrzebowała w tym momencie świeżego powietrza, chwili oddechu, aby móc po prostu ochłonąć.

Cdn.

Kilka spraw oficjalnych:

Dziękuję mojej Sparkle za korektę i uratowanie tego odcinka <3

Na dole bloga jest anonimowa sonda, oddajcie w niej swój głos, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście i zaspokójcie moją ciekawość :D

Poza tym, założyłam aska ;> Możecie mnie też znaleźć na twitterze i facebooku. Taak, przypominam o tym za każdym razem, bo wciąż liczę, że jest tu ktoś nowy hahah xD 

Do pełni szczęścia brakuje mi jeszcze instagrama, ale to się jeszcze kiedyś nadrobi! xd 

Tyle ode mnie, mam nadzieję, że odcinek się podobał i zostawicie jakieś opinie na jego temat ;) Pozdrawiam.