22. Przełamana bariera.

- Hej, mam coś dla ciebie – Andreas podszedł do siedzącej na ławce blondynki z różową watą cukrową w ręku. Dziewczyna uniosła na niego swoje zrezygnowane spojrzenie. Zaczynała się czuć przez niego osaczana. Choć może wyglądałoby to inaczej, gdyby przestała go ciągle odpychać i ukrywać, że coś ich łączy. – Rebecca, co ci dziś jest? – zapytał siadając obok niej. Mieli okazję teraz chwilę pobyć sami podczas, gdy Vanessa z Billem udali się w poszukiwaniu jakiejś toalety, a Gustav i Georg poszli coś zjeść. Oni natomiast mieli za zadanie czekać na Toma i Mię, z którymi się umówili w tym miejscu.

- Nic mi nie jest, co ma być? Dzięki – mruknęła biorąc od niego watę, którą jej przyniósł. Mimo wszystko to słodki gest z jego strony. A chyba nie musi płacić za to, że ona akurat ma gorszy nastrój. Takie nieegoistyczne myślenie w sumie nie jest w jej stylu, ale może dziś nie ma swojego stylu?

- Jak będziesz chciała pogadać wiesz, że możesz na mnie liczyć. Przecież nie jestem dobry tylko w łóżku, prawda? – zerknął na nią. Uśmiechała się, co było dla niego dobrym znakiem. – Chodzi o moją siostrę?

- Nie. Naprawdę nie wiem, co mi dziś jest.

- Może mogę ci jakoś poprawić nastrój? – uśmiechnął się chytrze obejmując ją ramieniem.

- Możesz – stwierdziła odwracając głowę w jego stronę przez, co ich twarze były bardzo blisko siebie. – Pogódź się w końcu z Mią – dodała gasząc jednocześnie jego cały zapał. – To twoja siostra… Zresztą sam zobacz. Póki między wami źle, będzie źle między nami wszystkimi – kontynuowała już nieco poważniej na co ten westchnął cicho.

- A musisz zajmować się wszystkimi dookoła tylko nie nami?

- Przecież to też dotyczy nas – oburzyła się. – Andreas, ile można to ciągnąć?

- Masz na myśli to, że nas ukrywasz, czy że Mia jest na mnie obrażona?

- Denerwujesz mnie – skwitowała mrużąc oczy. – Pogódź się z siostrą, wtedy do ciebie wrócę – rzekła uznając, że to dobry sposób na zmotywowanie chłopaka jednocześnie rozwiązując pozostałe problemy.

- W porządku – zgodził się bez wahania. Chyba był w stanie zrobić teraz wszystko, aby tylko Rebecca w końcu potraktowała ich związek poważnie. Zależało mu na niej, tęsknił za wszystkim co kiedyś między nimi było. Chciałby, żeby znowu ich związek wyglądał tak, jak dawniej.

- Tak po prostu się zgadzasz? – zdziwiła się.

- Tak, wyjaśnię z nią wszystko – zapewnił ją i zbliżył się całując jej usta. O dziwo dziewczyna w ogóle się nie zbuntowała. Miał nadzieję, że teraz już zawsze tak będzie i nie będzie musiał ciągle z nią „walczyć”. – Będzie dobrze…

- To was się już traktuje jako parę? – odsunęli się od siebie zaskoczeni słysząc znajomy głos.

- Masz jakiś problem Tom? – Rebecca uniosła wzrok na przyjaciela jednocześnie podnosząc się z miejsca.

- Dajcie spokój – poprosił Andreas również wstając. – Mia możemy pogadać? – zwrócił się do siostry chcąc jak najszybciej załatwić te sprawę. Zwlekanie niczego i tak by nie ułatwiło.

- Zostawimy was na chwilę – rzuciła blondynka patrząc znacząco na Toma, który wcale nie był przekonany do tego pomysłu. Mia jakoś nie wykazywała entuzjazmu, ale może rzeczywiście ta rozmowa powinna w końcu się odbyć. Ruszył więc wraz z Rebeccą, ale oddalili się tylko kawałek, aby w razie czego móc szybko wrócić. W końcu Tom już mógł się wszystkiego spodziewać po Andreasie.

- Chciałem w końcu wszystko wyjaśnić między nami – zaczął podchodząc do niej nieco bliżej.

- I uważasz, że to odpowiednie miejsce i czas? – przerwała mu chłodno.

- Tak. Nie będzie lepszego, ponieważ ciągle mnie unikasz – stwierdził zdenerwowany. – Chciałbym, żeby wszystko było już między nami w porządku Mia. Czemu nie chcesz mi wybaczyć? Ja naprawdę nie chciałem cię skrzywdzić.

- Naprawdę uważasz, że chodzi mi o to, że mnie uderzyłeś?

- Wiesz ja już nie wiem o co ci chodzi.

- O to, że nie jesteś dla mnie bratem! – wytknęła bez wahania. - Myślisz, że jestem ślepa i nic nie widzę? Całe życie byłam dla ciebie powietrzem! Może nawet się mnie wstydziłeś, albo raczej na pewno! Bo w końcu jestem dziwna prawda? Nie jestem taka jak te wszystkie twoje koleżanki – mówiła bardzo głośno, co zaczęło przykuwać uwagę przechodzących obok ludzi więc zmusiła się do nieco łagodniejszego tonu, co było bardzo trudne. Emocje w niej wrzały i bardzo chciała dać im upust. Od początku wiedziała, że to nie jest odpowiednie miejsce, ani czas na takie rozmowy. – I nie wiem co ty sobie myślisz. Z wielkim żalem zabrałeś mnie raz na imprezę i o dziwo twoi przyjaciele mnie polubili, to był dla ciebie ogromny szok prawda? I chcesz teraz udawać, że jesteś super bratem!? Że zawsze nim byłeś? Czemu im nie powiesz, że nigdy dla ciebie nie istniałam? I jak śmiesz do cholery w ogóle wpieprzać się w moje życie! Co, jak wypijesz za dużo piwa to nagle stajesz się świętym braciszkiem? Nagle chcesz mnie bronić przed wszelkim złem tego świata?

- Okej masz rację! – przyznał w końcu podniesionym głosem, aby dotarło to do niej zanim zaczęłaby znowu strzelać w niego potokiem słów przez, który nie miał jak nawet się przebić. Rzeczywiście jej jeszcze nie znał. Nie sądził, że ta spokojna dziewczyna jest zdolna do takich emocjonujących wypowiedzi, a przekonał się o tym już kolejny raz. – Nigdy nie byłem z tobą zbyt blisko, w ogóle mało mnie obchodziłaś. Żyłaś w swoim świecie, a ja w swoim. Miałem swoich kolegów, koleżanki i nie byłaś mi do niczego potrzebna. I tak uważałem, że jesteś dziwna! Bo jesteś inna! Sama to przyznajesz Mia. A jak ktoś odbiega od normy… To przecież wiadomo, że nie każdemu to pasuje – liczył na to, że gdy przyzna jej po prostu rację dziewczyna zmieni nieco swoje nastawienie. Przy okazji dodał coś od siebie, co chyba jednak miało zabrzmieć zupełnie inaczej. Nie planował po raz kolejny ranić swoją siostrę, lecz właśnie to osiągnął. Zdecydowanie powinien popracować nad formułowaniem swoich wypowiedzi, a przede wszystkim dobieraniem odpowiednich słów.

- Tak, teraz z pewnością po raz pierwszy od dawna byłeś szczery – skwitowała ostatkami sił powstrzymując się, aby nie wybuchnąć płaczem. Bo tylko na to miała w tej chwili ochotę. Potrafiła pogodzić się z tym, że nie wszyscy ludzie muszą ją akceptować, ale to, że nie akceptuje ją jej własny brat było zbyt trudne. Być może jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie ją w życiu spotkały. Jednak nie chciała mu po raz kolejny okazywać swojej słabości, dlatego dla bezpieczeństwa, nie czekała już na jego reakcję, odwróciła się i skierowała swoje kroki do wyjścia. Straciła ochotę na zabawę i mało ją też obchodziło, że znajduje się z dala od domu, w dodatku nie wiedząc dokładnie nawet gdzie jest. Chciała po prostu odejść, jak najdalej i rozpłakać się jak małe dziecko, aby tylko nikt tego nie widział. Przekraczając bramy wesołego miasteczka przyspieszyła znacznie kroku chcąc jak najszybciej zniknąć.

- Macie jeszcze jakieś genialne pomysły? – Gitarzysta niemal natychmiast pojawił się obok blondyna wraz z Rebeccą.

- Nic nie poradzę, że ona taka jest!

- No kurwa, jaka!? – warknął już na dobre rozwścieczony Tom, lecz nie oczekiwał żadnej odpowiedzi ze strony przyjaciela. Nie tracąc więcej czasu udał się w ślady za Mią by nie odeszła za daleko, nie chciał, żeby się gdzieś zgubiła. Poza tym nie powinna być teraz sama.

- Dlaczego ty zawsze musisz wszystko spieprzyć Andreas? – Rebecca spojrzała z niezrozumieniem na chłopaka, który sam zaczynał już się denerwować, że wszyscy obarczają go winą. – Tak trudno jest przeprosić?

- Ale za co do cholery!? – uniósł się sam już nie wiedząc o co tak naprawdę im wszystkim chodzi. Każdy czegoś od niego oczekuje, choć tak naprawdę nie znają całej sytuacji.  – Za te imprezę przepraszałem już kilka razy. Ale nie będę przepraszał za całe życie Rebecca. To już całkowicie inna kwestia!

- Ty jednak jesteś beznadziejny – mruknęła tracąc już resztki nadziei po czym sama ruszyła do wyjścia również tracąc już ochotę na zabawę. Po drodze wysłała jeszcze wiadomość do Billa, że razem z Tomem i Mią wracają do domu, aby się nie martwili. Po raz kolejny nic nie poszło po ich myśli. Widocznie wielka przemiana Andreasa, była jedynie bajką, którą próbował jej wcisnąć, aby mu uległa. A ona była taka naiwna…

- Rebecca no! – zawołał za nią. Jego uczucia w tej chwili były kompletnym chaosem, w którym zdążył się już na dobre pogubić. Bardzo chciał pogodzić się z siostrą, a jeszcze bardziej, aby Rebecca dała mu drugą szansę. Bo jedyne czego był pewien to fakt, że ją kocha. Żałował, że tak beznadziejnie rozegrał rozmowę z Mią i jednocześnie stracił wszystko na co pracował w oczach Rebecci. Nie spodziewał się, że będzie, aż tak trudno. – Proszę cię zaczekaj, porozmawiajmy! – zaczął biec za nią, ale blondynka nawet nie myślała, aby się zatrzymać. Była na niego zwyczajnie zła i na siebie też, że wierzyła w to wszystko, co jej mówił. Po raz kolejny się na nim zawiodła.

Zauważyła, że Tom i Mia siedzą po drugiej stronie ulicy na trawniku więc zatrzymała się na chwilę rozglądając się, czy nic nie nadjeżdża i widząc pustą drogę przeszła na drugą stronę. Nie chciała im przeszkadzać, bo widziała, że Tom doskonale sobie radzi w pocieszaniu dziewczyny, ale mimo wszystko postanowiła na moment im przerwać. Podeszła do nich od razu zwracając na siebie uwagę. Mia odruchowo zaczęła wycierać mokre policzki, jakby naprawdę wierzyła, że blondynka niczego nie zauważy…

- Chciałam tylko powiedzieć, że będę czekać w samochodzie. Powiedziałam już Billowi, że wracamy do domu. Nie spieszcie się – zwróciła się bardziej do Toma, który skinął głową na znak, że rozumie i wręczył jej kluczyki od swojego samochodu, więc mogła spokojnie odejść pozostawiając ich samych.

- I znowu wszystko zepsułam – jęknęła brunetka chowając twarz w dłoniach. Czuła się okropnie. Już nie tylko z powodu Andreasa, ale że znowu przez nią wszyscy stracili nastrój do zabawy. Ciągle coś się psuło i zawsze to ona była w centrum całego zamieszania.

- Nie mów tak, to nie twoja wina – chłopak objął ją przyciskając mocniej do siebie. – Nie płacz już… Andreas to po prostu dupek. Nie jest tego wart…

- To mój brat… On mnie nienawidzi za to, że jestem taka… I wcale mu się nie dziwię – uniosła na niego swój zapłakany wzrok. – Nie powinno mnie tu w ogóle być. Co ja sobie wyobrażałam? To wszystko nie ma sensu… On ma rację, że jestem inna i tu zwyczajnie nie pasuję – wyrzuciła z siebie. Będąc z nim czuła się bezpiecznie, ufała mu i potrafiła dzielić się z nim swoimi troskami. Sama nie wiedziała, kiedy i jak stał się jej tak bliski.

- Mia przestań. Nie możesz sobie wmawiać takich rzeczy, ani pozwalać na to, aby ktokolwiek ci je wmawiał – rzekł stanowczo nie mogąc słuchać, jak dziewczyna się katuje. – Naprawdę jesteś wspaniałą osobą. Najlepszą, jaką w życiu poznałem… I jeżeli ktoś tu jest dziwny, to twój brat. Gdybym ja miał w domu taki skarb chroniłbym go z całych sił i dbał o niego…

- Dlaczego tak mówisz? – zapytała cicho wciąż nie mogąc pojąć, dlaczego Gitarzysta ciągle mówi do niej w taki wyjątkowy sposób. Czemu sprawia, że czuje się wyjątkowo.

- Bo tak uważam i chcę, abyś o tym wiedziała – odparł gładząc dłonią jej policzek i przy okazji ścierając z niego kilka kropel jeszcze świeżych łez. – Bardzo surowo się oceniasz… Nie chcę, abyś tak robiła… Zasługujesz na znacznie więcej Mia. Jesteś po prostu wyjątkowa… Naprawdę jesteś Aniołem – jego słowa wydawały się być, jak z jakiegoś romantycznego filmu. Tyle, że były prawdziwe, a ona wiedziała, że są szczere. Miała ochotę się rozpłynąć, chciałaby tylko jeszcze, aby okoliczności były nieco inne. Ale i tak było cudownie. Mówił tak pięknie i to właśnie o niej… Sama nie wiedziała, co ma mu odpowiedzieć. Nie pierwszy raz już zaskakuje ją takimi wyznaniami. Cieszyła się też, że ma go teraz przy sobie. Nie dość, że przyprawiał ją o dreszcze na całym ciele jako mężczyzna, to jeszcze okazał się prawdziwym przyjacielem. Przytuliła się do niego kładąc głowę na jego torsie i przymknęła oczy napawając się tą chwilą bliskości. – Obiecaj mi, że nie będziesz więcej przez niego płakać – szepnął delikatnie nie chcąc psuć tego momentu.

- Postaram się… Ale mogę od jutra? – uśmiechnęła się niewyraźnie przez łzy, które same wypływały z jej oczu, a ona nie potrafiła ich zahamować nawet na jego prośbę.

- Miuś… Serce mi chyba pęknie. Masz takie śliczne oczka, na pewno nie są stworzone do płakania – ujął jej twarz w dłonie uparcie ścierając kciukami z jej rumianych policzków mokre łzy. Dotyk jego dłoni był chyba najmilszym, jaki kiedykolwiek czuła na swojej twarzy. Znowu zaczął wzbudzać w niej jakieś nigdy wcześniej nieznane emocje. I był tak blisko. Miała ochotę zapomnieć o wszystkim i być tylko przy nim. Cieszyć się, że jest obok i korzystać z jego obecności jak najwięcej… Wpatrywała się w niego, jak w największy cud na ziemi. I choć wciąż łzy cisnęły jej się do oczu bardzo chciała przestać płakać, zapomnieć o wszelkich przykrościach. A on był dla niej właśnie takim zapomnieniem. Całkowitym… Dlatego ponownie wtuliła się w niego, a kiedy ją objął poczuła jak oblewa ją fala gorąca. Sama nie wiedziała, jak to się stało, że zaczęła ocierać się nosem o jego skórę. Chłopak był wyraźnie zaskoczony tym czułym gestem z jej strony, ale natychmiast poczuł, jak bardzo to na niego działa. Jego serce automatycznie zaczęło mocniej bić i był przekonany, że za chwilę wyskoczy mu z piersi, gdy poczuł subtelne muskanie jej ust na swojej szyi. Nie mógł uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Sam bał się wykonać jakikolwiek większy ruch… A tymczasem to ona przełamała te barierę. Westchnął cicho przymykając powieki czując, jak w jego żołądku szaleją motyle. Uwielbiał to uczucie. Tak bardzo mu tego brakowało… Nie mógł się już dłużej powstrzymać i odruchowo zaczął całować nastolatkę, jak się okazało w czoło, gdyż ta wciąż pieściła z uczuciem jego szyję. Jednak czując na swoim czole jego dość zachłanne, a nawet desperackie całusy uniosła głowę spoglądając na niego z lekkim rozbawieniem. Wydawał się być bardzo zdezorientowany, ale uspokoiła go przybliżając się do niego i całując go po twarzy. Gitarzysta w tym czasie bardzo starał się dopaść jej ust, co nie było takie proste, bo Mia była bardzo uparta w swoich poczynaniach. Muskała czule jego policzki, podbródek, nawet nos, to wszystko jak w jakimś amoku. W końcu jednak odpuściła, dzięki czemu muzyk mógł zaspokoić w pełni swoje pragnienie złączając ich usta w długim, namiętnym pocałunku. Pierwszym takim, jaki przeżyła. I zdecydowanie lepszym niż ten z jej najpiękniejszych marzeń. Sama się sobie dziwiła, że potrafiła oddać ten pocałunek. Przecież nie miała doświadczenia, ale widocznie okazało się zbędne. Całkiem nieźle sobie poradziła, nawet sama czuła się przy tym pewnie i bardzo się wczuła. Włożyła w to całe swoje serce, podobnie jak Tom. Nie myślała nigdy, że pocałunek może być czymś tak przyjemnym…

- Andreas! – do ich uszu dotarł dość specyficzny krzyk dziewczyny przez co odsunęli się od siebie spoglądając w kierunku skąd dochodził. Brunetka poderwała się gwałtownie z miejsca widząc nadjeżdżający samochód, który jechał wprost na jej brata. Serce podeszło jej do gardła, a jej ciało jakby zostało sparaliżowane. Widziała tylko jak chłopak stoi na jezdni osłupiały nie wiedząc co robić, a potem został zasłonięty przez jadącą ciężarówkę na drugim pasie. Mia słyszała już tylko rozpaczliwy krzyk Rebecci i pisk opon.

Cdn.

Łooo nowy odcineek ;OO Miałam tu wkleić hmm 2 odcinki na raz, ponieważ jestem zirytowana ciągłym narzekaniem na długość -.- Tak, jestem zirytowana ;D Każdy odcinek kiedyś musi się skończyć, moje przeważnie kończą się po 4 stronie w Wordzie pisane 12. Ten wyjątkowo ma chyba jakoś niespełna 5 stron i stwierdziłam, że jest akcja, więc nie będę sklejać 2 na raz :D Swoją drogą, gwarantuję, że byście się porzygali, gdybym dawała 8 stronicowe odcinki... Tyle z mojej strony, nie rozpisuję się już. 

AHA! I POLECAM SERDECZNIE BLOGA KathyMuaa --> Liebe ist Alles