14. Nienawidzę cię.

Kolejny dzień wydawał się być nieco lżejszy od poprzedniego, a przynajmniej Gitarzysta miał taką nadzieję. Obudził się co prawda wcześnie rano, ale już nie czuł takiego ciężaru w środku, jak poprzedniego wieczoru. A nie mógł dłużej spać tylko dlatego, że miał świadomość tego, iż w pokoju obok śpi Mia. Ciągle o niej myślał i chciał jak najszybciej się z nią zobaczyć. Po tym jak Bill położył ją w swoim pokoju nie miał okazji już więcej z nią rozmawiać. A jego brat też zbyt wiele mu powiedzieć nie mógł. Wiedział tylko tyle, że Mia nie chciała wracać do domu w takim stanie, dlatego Bill przyprowadził ją do ich mieszkania. I bardzo dobrze zrobił.

Było bardzo wcześnie, więc wszyscy jeszcze spali. Po takiej ciężkiej nocy nie ma, co się im dziwić. Po zwykłej imprezie się odsypia, a co dopiero po tylu dodatkowych wrażeniach. Tom jednak kręcił się po apartamencie nie bardzo mogąc znaleźć sobie jakieś zajęcie, nie mógł nawet usiedzieć w miejscu. Czekał niecierpliwie, aż Mia się obudzi. Nawet zaglądał co jakiś czas do pokoju, w którym spała. Stal wtedy kilka minut obok łóżka i wpatrywał się w nią, jak w obrazek. Był przy tym bardzo ostrożny, ponieważ nie chciał zakłócać jej snu. Należała jej się odrobina spokoju i wypoczynku po tym, co przeszła. Jej twarz nawet z podbitym okiem wyglądała niewinnie i uroczo, choć widząc to zaczerwienienie na skórze dziewczyny budziła się w nim złość i jednocześnie poczucie winy.

- Przepraszam, jestem idiotą – szepnął w pewnym momencie, gdy wpatrywał się w jej śpiącą twarz po czym wycofał się z pokoju zamykając za sobą po cichu drzwi. Postanowił zrobić jakieś zakupy przypominając sobie, że w ich lodówce nie ma zbyt wiele produktów, a przecież mają gościa. Wyjątkowego gościa. Tak, z dniem wczorajszym Mia stała się kimś jeszcze bardziej wyjątkowym, niżeli była do tej pory. Zabrał więc portfel oraz kluczyki od auta i wyszedł z mieszkania z zamiarem udania się do najbliższego sklepu.

Zakupy jednak zajęły mu znacznie więcej czasu niż przypuszczał. Najpierw zastanawiał się nad tym, co właściwie kupić, a potem musiał odczekać swoje w kolejce, która zdawała się nie mieć końca. Niecierpliwił się strasznie i stresował, że nie zdąży przygotować śniadania zanim dziewczyna się obudzi.

Po jakiejś godzinie w końcu udało mu się wrócić do domu. Zauważył, że Bill już nie śpi. Zastał go w kuchni pijącego poranną kawę, wyglądał jeszcze na zaspanego.

- Gdzie byłeś? – mruknął nie zauważając reklamówek, które ze sobą przytaszczył jego brat.

- Na zakupach. Mia się obudzi, a my nawet nie mamy nic porządnego do jedzenia – stwierdził i zaczął rozpakowywać zakupy.

- Mia już poszła do domu – oznajmił Bill zaskakując tym Gitarzystę.

- Jak to? Tak szybko? Sama?

- Mhm. Mówiłem jej, żeby jeszcze poczekała, ale nie chciała… Nie mogłem jej zmusić. Proponowałem nawet,  że ją odwiozę, ale odmówiła. Dałem jej tylko jakieś ciuchy…

- Myślałem, że będziemy mogli pogadać – powiedział zawiedziony i usiadł przy stole wyraźnie się przygnębiając.

- Eh… Wiesz Tom, ona chyba nie chcę z nikim rozmawiać – rzekł bezradnie Wokalista, który sam już podejmował próby rozmowy z nastolatką i wiedział, jak to się kończy. – I co tak naprawdę się tam stało Tom? – uniósł na niego swoje spojrzenie oczekując jakichś wyjaśnień.

- Nie wiem. On się po prostu na nas rzucił. Właściwie to na mnie – odparł wciąż nie wierząc w to wszystko. – Chyba przeszkadzało mu, że jestem z nią tak blisko…

- Blisko?

- Tańczyliśmy, była wolna piosenka… To normalne przecież – powiedział nie zdradzając mu wszystkiego. Nie chciał chwalić się swoją głupotą. Zresztą jeszcze wczoraj mówił mu, że nic wielkiego go z nią nie łączy i nagle się z nią całował…

- Chyba alkohol mu w głowie namieszał. Nagle tak broni siostry? Kompletnie mu odbiło. Nawet tego nie rozumiem, bo przecież nie jesteś nikim obcym.

- Widocznie mój przyjaciel naprawdę ma mnie za „dziwkarza” – skwitował z niesmakiem starszy Kaulitz.

- Nie przejmuj się. Będzie dobrze.

- Ważne, żeby Mia doszła do siebie – powiedział cicho wpatrując się smutnym wzrokiem w blat stołu. Wokalista przeczuwał, że tam zaszło coś więcej. Ale z drugiej strony, czemu Tom miałby nie mówić mu wszystkiego?

Kilka godzin później.

„ Nie mogę uwierzyć w to wszystko… Chciałabym, żeby to był jakiś koszmarny sen! I chcę się z niego już obudzić… Zaczynało być tak pięknie i nagle wszystko runęło. Ja po prostu nie wierzę, że mój brat zrobił coś takiego… Ze wszystko zniszczył. Tak po prostu… Najgorsze jest to, że sobie z tym nie radze. Po prostu czuję, jakbym traciła grunt pod nogami. Nie chcę w ogóle nikomu pokazywać się na oczy! Tak mi wstyd… Boże, chcę po prostu zniknąć… rozpłynąć się…Żeby zwyczajnie mnie już nie było!”

Siedziała na swoim łóżku w pokoju i nie mogła przestać myśleć o tym, co się wczoraj stało. Dodatkowo zadręczała się tym, co powie rodzicom. Na szczęście, gdy wróciła ich jeszcze nie było, więc miała teraz trochę czasu, aby wymyślić jakąś dobrą wymówkę. Bo przecież nie powie im prawdy!

Z jednej strony na myśl przychodziły jej wspomnienia słodkich chwil z Tomem, a z drugiej te brutalne zachowanie Andreasa, które wszystko zaprzepaściło. Bardzo chciała, aby w jej głowie pozostało tylko, to co dobre z tamtego wieczoru.

- Mia? – drgnęła przestraszona słysząc swoje imię. Jej brat stał w drzwiach spoglądając na nią niepewnie. Na jego widok, aż zawrzała w środku podrywając się od razu z miejsca.

- Wynoś się stąd!

- Ale chciałem tylko pogadać…

- Nie martw się nic nie powiem rodzicom – warknęła jednocześnie wypychając go ze swojego pokoju.

- Ale nie o to chodzi! – zawołał chwytając ją za rękę, aby nie odeszła. – Chciałem wytłumaczyć…

- Co tu niby jest do tłumaczenia Andreas? Dla mnie jest wszystko jasne! – była bardzo zła i rozżalona, nie chciała nawet słuchać jego wymówek. Kompletnie ją to już nie interesowało.

- Ale posłuchaj mnie chociaż!

- Nie! – odmówiła natychmiast. – Wiesz co? Nie będę już nigdy więcej cię słuchać. Nigdy się ze mną nie liczyłeś! Nigdy! Zawsze byłam dla ciebie tylko problemem, a potem w ogóle dla ciebie nie istniałam! I teraz też chciałeś się mnie po prostu pozbyć! Myślisz, że ci uwierzę, że nagle zacząłeś się o mnie troszczyć? Że to co zrobiłeś było w mojej obronie?! Jesteś żałosny! I wiesz co? Nienawidzę cię! Nienawidzę! Zniszczyłeś wszystko! Nigdy nic nie miałam, nigdy! I nie mogłam mieć nawet tego… Bo tobie się tak podobało. Tobie – wykrzyczała mu prosto w twarz, a po jej policzkach potoczyły się strumienie łez, nad czym nie panowała. Wyzbyła się z siebie wszystkich negatywnych emocji, czego nigdy wcześniej raczej w taki sposób nie robiła. Jednak przyniosło jej to ulgę. Może nie całkowitą, ale znaczną. Chłopak był zbyt zdumiony, aby cokolwiek na to odpowiedzieć. Nawet nie wiedział, co. Zabrakło mu jakichkolwiek słów na te chwile, a ona też nie zamierzała na nie czekać. Po prostu wróciła do siebie zamykając drzwi po czym rzuciła się na łóżko zanosząc się jeszcze większym płaczem. Czuła się potwornie. Nawet z tym, że wykrzyczała bratu, że go nienawidzi, choć zasłużył sobie na to. Tyle, że ona tego nie chciała. Bo nie była taka. Ona kochała najbliższych sobie ludzi, nigdy nie mówiła im takich okropnych rzeczy nawet, gdy była zła. To bolało.

„I nienawidzę też siebie. Za to jaka jestem. Bo, dlaczego muszę taka być? Taka beznadziejna, bezwartościowa… Taka samotna…”

Wieczór.

- Ale co mnie to obchodzi do cholery jasnej! Wychodzicie razem i Mia jest pod twoją opieką niezależnie od tego ile macie kurwa lat mać ! – spokojna niedziela nie mogła zakończyć się tym razem, jak zwykle. Rodzice byli poważnie rozzłoszczeni tym, że ich córka wróciła z imprezy z podbitym okiem. I w sumie nie ma się czemu dziwić… Za wszystko winili Andreasa, co było słusznością. Nie wiedzieli jeszcze tylko, że to on sprawił siostrze takie limo.

- Wiem…

- Przestań się wydzierać tato – poprosiła spokojnie dziewczyna. – To nie jego wina. To ja się od niego oddaliłam w tym klubie, wypiłam trochę i potem zupełnie go zgubiłam w tym tłumie. A to był tylko przypadek… Jakaś dziewczyna uderzyła mnie łokciem. W takim tłumie takie rzeczy się po prostu zdarzają! Tańczyliśmy po prostu i stało się – wytłumaczyła z przejęciem rzucając jedno kłamstwo za drugim i nawet jakoś specjalnie nie miała wyrzutów sumienia z tego powodu. Sama nie wiedziała, dlaczego nie powiedziała po prostu całej prawdy. Po co chroni Andreasa po tym wszystkim? Nie zasłużył na to.

- Ale to on powinien na ciebie uważać Mia. Powinien był cię znaleźć.

- Przecież znalazł – stwierdziła. – Może trochę za późno, ale zdarza się.

- Tak, a ty teraz wyglądasz jakbyś miała patologię w domu.

- Zejdzie mi, nie przesadzaj. Daj już spokój!

- Jak chcesz – westchnął ciężko zrezygnowany. – Ale weź od mamy jakąś maść, przecież nie możesz tak cały czas chodzić… Jak to wygląda.

- Dobrze, nie martw się już – zapewniła dzięki czemu ojciec odpuścił im obojgu i wycofał się schodząc na dół.

- Dzięki, że nie powiedziałaś co się naprawdę stało…

- Nie zrobiłam tego dla ciebie – fuknęła w kierunku brata po czym weszła do swojego pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. Chłopak natomiast nadal stał w przedpokoju wpatrując się w miejsce, gdzie przed chwilą stała. Pierwszy raz w życiu czuł się tak fatalnie i co gorsza nie miał pojęcia, co dalej począć. Naprawdę nie chciał, aby doszło do czegoś takiego. A teraz, gdy Mia nie chce nawet na niego patrzeć, czuje jak ważne jest dla niego, aby mu wybaczyła. Jak ważne jest mieć siostrę. Nawet taką szarą i zagubioną…

Poniedziałek, rano.

Czarnowłosa dziewczyna w skupieniu siedziała w szpitalnej poczekalni przed gabinetem ginekologa. Oprócz niej nie było już więcej pacjentek na korytarzu, więc była zupełnie sama. Co jej nie służyło, bo sprzyjało to natrętnym myślom, które ciągle nie dają jej spokoju. Jednak mimo wszystko twardo stała przy swojej decyzji. Nie była jeszcze gotowa na zostanie matką, do tego samotną. Nawet nie znała ojca tego dziecka. W ogóle nie chciała myśleć o opcji urodzenia go! Miała nadzieję, że uzyska wsparcie ze strony przyjaciela. Czuła, że tylko na niego może liczyć spośród nich wszystkich. Jednak rozczarowała się. Naprawdę została zupełnie sama, co tylko utwierdziło ją w jej przekonaniach. I wcale nie uważała, żeby nie miała serca… Takie rzeczy przecież się robi. Po prostu.. w dwudziestym pierwszym wieku zabija się dzieci. Morduje się je… Bo jak inaczej opisać aborcję?

- Proszę pani Kepner – głos kobiety wyrwał ją z zamyślenia. Z kamiennym wyrazem twarzy wstała z plastikowego krzesła i ruszyła do gabinetu, gdzie zamierzała raz na zawsze pozbyć się swojego problemu. Można by pomyśleć, że to takie proste i fajnie by było, gdyby z taką łatwością można było pozbywać się każdego kłopotu. Jednak pozory mylą. Coś co wydaje się proste, może okazać się jednocześnie najtrudniejszą rzeczą w życiu człowieka.

- Dzień dobry. Pani na zabieg tak? – starszy, lekko posiwiały mężczyzna, siedzący za swoim biurkiem, nawet na nią nie spojrzał, zawzięcie pisząc coś w karcie.

- Tak – potwierdziła bez wahania.

- Rozmawiała już pani…

- Tak, ja wszystko wiem – przerwała mu.- Byłabym wdzięczna, gdybyśmy już zaczęli.

- Oczywiście – odparł uprzejmie odkładając swój długopis. – Proszę więc się przygotować – wskazał na parawan stojący z tyłu gabinetu. Dziewczyna bez słowa wstała, aby wykonać zalecenie. Lekarz w tym czasie również zajął się odpowiednimi przygotowaniami. Nie często wykonywał takie zabiegi, dla niego także nie było to najłatwiejsze zadanie. Ale czasem po prostu trzeba było… Tylko jak właściwie odróżnić prawdziwą konieczność od fałszywej? – Zapraszam na fotel panno Kepner.

Cdn.

Czcionka to crafty girls Anonimie :D